Κοιτώντας ψηλά!

Είχε φτάσει παραμονές των εορτών τυλιγμένο σε λουσάτο χαρτί και μια κόκκινη κορδέλα να το τυλίγει από πάνω μέχρι κάτω.
Κι ήταν τόσο όμορφο και λαμπερό μόλις αποκαλύφθηκε, καθώς πυκνή, ασημί μπογιά το κάλυπτε από πάνω μέχρι κάτω!
Μπογιά που είχε εισχωρήσει σε κάθε εσοχή ή εξοχή των λεπτών κλαδιών του και το ‘κανε να λαμποκοπά ολόκληρο…
Την πρώτη μας έκπληξη ωστόσο, ακολουθήσε η θλίψη…
Γιατί το είχαν κάνει αυτό σε μια… ζωντανή ύπαρξη;
Για ποιο λόγο της έκοψαν τον αέρα, νεκρώνοντας ολότελα τον αναπτυσσόμενο οργανισμό της!
Τι θα μας έλεγε αλήθεια αν είχε φωνή το… κακτάκι;
Τι θα μας ψιθύριζαν εκείνα τα άμοιρα πασχαλινά κοτοπουλάκια τα βαμμένα χίλια χρώματα, αν κατάφερναν να επιζήσουν μετά την πανηγυρική άφιξή τους στο σπίτι μας μέσα;
Και τώρα τι να το κάνουμε το νεκρωμένο φυτό, που ήταν το πιο απογοητευτικό δώρο που μας έκαναν, που ούτε να το βλέπουμε θέλαμε;
Δεν μας έκανε βέβαια καρδιά να το πετάξουμε, κι έτσι αφού στοργικά το ποτίσαμε το βάλαμε κάτω απ’ τα λαμπερό μας δένδρο, δίπλα στα υπόλοιπα στολίδια…
Και οι μέρες πέρασαν, όλη η λάμψη των γιορτών φυλάχτηκε σε κούτες μέχρι την επόμενη χρονιά κι έμεινε μόνο το φυτό στη θέση του, για να μας στεναχωρεί και να θυμίζει την ανθρώπινη απανθρωπιά κι αγνωμοσύνη…
Ο καιρός περνούσε, επιμέναμε να το ποτίζουμε, ώσπου μια μέρα διακρίναμε πάνω στην επιφάνεια του -στα σημεία όπου η μπογιά είχε ξεφτίσει- να προβάλλουν αδιόρατες, πράσινες μυτούλες…
Το σηκώσαμε και το κοιτάξαμε καλά στο φως!
Και τότε είδαμε το θαύμα!
Απ’ τη ρίζα μέχρι και την κορυφή του σταδιακά απέβαλε τη δηλητηριώδη φορεσιά του…
Απελευθερωνόταν…
Κι όλο σήκωνε φίνα κλαδάκια προς τα πάνω, αναζητώντας καθαρό αέρα, φως και θαλπωρή, τα μόνα πράγματα που είχε πραγματικά ανάγκη…