Η κατάκτηση της Δημοκρατίας απαιτεί πολλές θυσίες αλλά πάνω απ’ όλα αποφυγή των σερβιριζόμενων εγγυημένων απολαύσεων που αξιώνουν υποχωρήσεις στα πάντα, από την θέληση για μόρφωση μέχρι την απόκτηση της Παιδείας.
Η δημιουργία μιας κοινωνίας που θα αξιοποιεί το δυναμικό των πολιτών όχι απαραίτητα για την φιλοτέχνηση του υποτιθέμενου κράτους δικαίου, που τόσες πολλές φορές στο παρελθόν υπήρξε στα χαρτιά, αλλά στην ύπαρξη αυτόνομων πολιτών που θα μπορούν μεταξύ τους να εδραιώσουν ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής, μπορεί να επιτευχθεί μόνο αφού τα περιθώρια για το κοινωνικό κράτος έχουν στενέψει απελπιστικά γιατί το ίδιο αυτό κράτος βασίζεται στις αποφάσεις των λίγων που κάθε φορά αλλάζουν πρόσωπο ανάλογα με τα κέρδη.
Η κοινωνία των απολαύσεων είναι πάντα στα όρια ακριβώς γιατί αυτές οι απολαύσεις δεν εξισώνουν τις μεγάλες κοινωνικές αδικίες που υφίστανται οι λαοί, πολύ δε περισσότερο επειδή αυτές οι αδικίες συνεχίζονται για καιρό, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται οικονομικές κρίσεις που όσο και να ευνοούν την ύπαρξη οικονομικών διευθυντηρίων, δεν δύναται να εξασφαλίσουν ακόμη και αυτές τις ίδιες τις απολαύσεις εις το διηνεκές.