«Το μυστικό της αλλαγής συνίσταται στο να συγκεντρώνεις την ενεργητικότητά σου στο να δημιουργήσεις το νέο και όχι στο να πολεμήσεις το παλιό»
[Dan Millman (1946-), Αμερικανός συγγραφέας βιβλίων πρακτικής φιλοσοφίας]
ΤΕΛΟΣ εποχής και αρχή (;) μιας νέας από σήμερα. Καλύτερης ή χειρότερης, θα φανεί από τη μετεκλογική συμπεριφορά της κυβέρνησης -οποιαδήποτε τελικά προκύψει- αλλά και ημών των πολιτών. Βεβαιότητες δεκαετιών και κατεστημένα που άλλοτε αποτελούσαν καινοτομίες και πρωτοπορίες τίθενται υπό αμφισβήτηση…
ΕΝ πάση περιπτώσει, η γενιά των 35 – 40 ετών που αποτελεί τον βασικότερο κορμό της κοινωνίας σήμερα, επηρεάζει καταλυτικά τη νέα ελπιδοφόρα εποχή, όπως ακριβώς συνέβη με τη γενιά της δεκαετίας του 1980. Και τότε μια λέξη κυριαρχούσε: Αλλαγή! Τώρα, Ελπίδα!
ΒΕΒΑΙΑ, η γενιά των τριάντα/σαραντάρηδων της δεκαετίας του 1980 είχε περάσει Κατοχή και πείνα, έναν εμφύλιο και μια χούντα, το Κυπριακό, μια δεξιά που ελάχιστα είχε αλλάξει με τον μεταχουντικό “Ευρωπαίο” Κ. Καραμανλή -τον πρεσβύτερο. Γι’ αυτό, το ευφυέστατο σύνθημα “Αλλαγή” του Ανδρέα είχε τρομακτική ανταπόκριση σε όλα τα κοινωνικά στρώματα (1). Δεν θα σταθούμε στα υπέρ και τα κατά της Μεταπολίτευσης που τελειώνει. Αυτό είναι θέμα των ιστορικών…
ΑΣ δούμε όμως, πώς εκείνα τα χρόνια (δεκαετίες 1980 – 1990), αμέριμνα χρόνια εφηβείας, ενηλικίωσης και πραγμάτωσης ονείρων (συνήθως των… γονιών), καταγράφτηκαν στο μυαλό εκείνης της γενιάς; Ειρωνικά για τα “έχει” τους, επικριτικά για τις τωρινές “απώλειες”, αισιόδοξα για το ξεπέρασμα της κρίσης. Εμπεριέχουν και την οργή, επειδή κανείς δεν τους προετοίμασε για τη θεομηνία που ακολούθησε και που βιώνουμε όλοι τώρα ανεξαιρέτως:
«Μεγαλώσαμε, μέσες άκρες, τις δεκαετίες ’80 – ’90 και αν για κακή μας τύχη οι γονείς μας είχαν την οικονομική δυνατότητα, γνωρίσαμε όλα τα “ξεμυαλίσματα” εκείνης της εποχής. Δύο ξένες γλώσσες, απαραίτητα. Δύο εξωσχολικές δραστηριότητες, τουλάχιστον. Πάρτι με κλόουν, μάγους, μπαλόνια και πολύχρωμες τούρτες. Διακοπές σε οικογενειακά, all inclusive, ξενοδοχεία. Σινεμά τις Παρασκευές, Fast food το Σάββατο. Ιδιωτική τηλεόραση, (…) Reality shows (…), Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ, Ολυμπιακοί Αγώνες (…)».
«Στην καλύτερη ή χειρότερη, των περιπτώσεων, ας ακολουθήσουμε το επάγγελμα του μπαμπά μας –έτοιμο πελατολόγιο, έτοιμη ατζέντα, έτοιμο γραφείο. Πάνω απ’ όλα να γράψουμε καλά στις πανελλήνιες, φροντιστήριο και ιδιαίτερα κάθε μέρα και να δηλώσουμε τις σχολές με τα οικονομικά. Η επιστήμη του μέλλοντος! Ας πάρουμε ένα πτυχίο και ας κάνουμε μετά ό,τι θέλουμε».
«Πενταήμερη στο εξωτερικό, κατά προτίμηση. Τα club αρχίζουν και γεμίζουν από τη γενιά μας. Privilege, Wild Rose, Mercedes, Βαρελάδικο. Ξέρετε να υπολογίσετε πόσα πενηντάρικα δίναμε τότε; Μάλλον όχι (…) Κινητό προς το τέλος λυκείου. Κομμωτήριο, νύχια σιγά-σιγά, μπουζούκια σιγά-σιγά. Κι άλλα πενηντάρικα. Πάνω απ’ όλα η ασφάλεια. Το Πρόσωπο. Μην πάνε τα κορίτσια και καθίσουν στο μπαρ και φανούν τίποτα εύκολες».
«Φοιτητική ζωή, καφέδες, βόλτες, κοπάνες, γυμναστήριο, εκδρομές. Αν ήσουν και λίγο ανήσυχος έκανες κανένα σεμινάριο φωτογραφίας, σχεδίου, ζωγραφικής ή ξεκινούσες Ισπανικά, Ιταλικά ή Κινέζικα, πήγαινες για σκι στην Αράχωβα ή απλά για την παρέα. Ένα μηνιάτικο για πλάκα. Πρώτη δουλειά, από μια παλιά γνωριμία της μαμάς σου, πρώτος μισθός, σε ευρώ πλέον, όλα καλά (…)».
«Η ζωή μας, οι φίλοι μας, οι έρωτες είχαν έναν κοινό παρονομαστή που, ως μικροί, δεν υπολογίζαμε καθόλου. Το χρήμα. Σπουδές, έξοδα, δώρα, σχέσεις, φίλοι, όλα είχαν υπόστεγο όσα κάναμε με τα χρήματα. Που τότε ήταν αόρατα. Ασήμαντα.
“Ξαφνικά, όχι και τόσο ξαφνικά για κάποιους, οι μισθοί κόβονται στα δύο. Οι εταιρείες κλείνουν, τα life style περιοδικά με τις γυαλιστερές σελίδες χρεοκοπούν, οι πιο πολλοί γνωστοί σου απολύονται, δεν σου φτάνουν ούτε για delivery, όχι για νύχια και κομμωτήριο».
«Για κακή μας τύχη, εμείς που είχαμε μάθει σε μια καθημερινότητα με έξοδα, τώρα δεν μπορούμε να συντηρήσουμε το δυάρι στο Λυκαβηττό, που νοικιάσαμε για να κάνουμε τζόκινγκ και ποδήλατο και γυρίζουμε στο πατρικό (…) Πού καιρός για φλερτ. Πού θα βγάλει την όμορφη ονειροπόλα 20χρονη ο 25άρης που βγάζει ίσα – ίσα το νοίκι της γκαρσονιέρας; Γιατί φυσικά μάθαμε πως το φλερτ γίνεται στο σινεμά, στο εστιατόριο και στο μπαράκι».
«Στο πάρκο και στο παγκάκι πάνε οι άστεγοι”.
“Μ’αυτά και μ’αυτά χάνουμε τα πάντα. Την επαφή με τον εαυτό μας, τους φίλους, τις γνωριμίες, την αυτοπεποίθησή μας. Μ’αυτά και μ’ αυτά θα ήθελα να μην ήξερα Γαλλικά και πιάνο. Να μην είχα κάνει μεταπτυχιακό και να πάλευα για να ζήσω από τα 16. Ίσως τώρα θα είχα αποφύγει την παραλίγο κατάθλιψη, θα ήμουν ειλικρινής με τους άλλους και –ίσως- να είχα πετύχει περισσότερα. Γιατί πολύ απλά θα τα είχα ανάγκη.
P.S. Δεν μας αδικώ. Τουλάχιστον αποδειχθήκαμε έξυπνοι στα 30 μας και βλέπουμε πως όταν δεν έχει πιο κάτω πρέπει να πας προς τα πάνω. Ακούμε την καρδιά μας, και όχι τη μαμά μας, φεύγουμε στο εξωτερικό αν χρειαστεί ή ανοίγουμε τη δική μας επιχείρηση σε ένα υπόγειο, και γι αυτό είμαστε τυχεροί. Γιατί, επιτέλους, έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε αληθινές ζωές και όχι το 90210 και το Sex and The city. Καλή δύναμη» (2)
…ΟΙ ΓΕΝΙΕΣ παρέρχονται, η χώρα μένει. Η κάθε γενιά μεγαλώνει κάτω από διαφορετικές συνθήκες: αντίξοες ή ευνοϊκές. Όμως, αγωνίζεται κι αλλάζει την (οποιαδήποτε) μοίρα της. Η γενιά της “Αλλαγής” είχε πίσω της αβάσταχτες στερήσεις. Γι αυτό, με τη σοσιαλιστική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) και τις οικονομικές συγκυρίες ΕΟΚ) “πρόσφερε” τα πάντα στα παιδιά της -τους σημερινούς τριάντα/σαραντάρηδες… Ελπίζουμε πως η γενιά που με την ψήφο της “Ελπίδας” περιμένει “φως” στο σκοτάδι των μνημονίων, να έχει ήδη αποκτήσει τη σοφία της αυτάρκειας και τη λογική της αξιοκρατίας, ώστε να διαπαιδαγωγήσει τα δικά της παιδιά, χωρίς τα “περιττά” των γονιών της. Χωρίς τις δικές της επιπολαιότητες.
ΜΕ την προσδοκία μιας ισορροπημένη ζωής που θα βασίζεται στις δυνάμεις των παιδιών μας και μιας ειλικρινούς σχέσης “πολίτη” (όχι “πελάτη”)-κράτους, κυρίως δε χωρίς τα αλόγιστα δανεικά των τραπεζών που έπνιξαν τη χώρα, πιστεύουμε πως το μέλλον της χώρας θα καταστεί ανθρωπινότερο, δικαιότερο, σταθερότερο, καλύτερο.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
-(1) Οι δεκαετίες ’80 – ’90 χαρακτηρίζονται ως “μεταβατικές και αντιφατικές” περίοδοι. Στο επίκεντρο, η ανάδειξη της “μεσαίας” τάξης, με διόγκωση του κρατισμού (άρα, του πελατειακού κράτους). Ισχυροποιήθηκε ο συνδικαλισμός και δημιουργήθηκαν νέα συντεχνιακά συμφέροντα. Το “απεργήστε, να σας δώσουμε αύξηση (ή επίδομα)” έγινε κανόνας! Κυριάρχησαν τα Goody’s, τα χάμπουργκερ, το μεταμοντέρνο, ο άκρατος λαϊκισμός. Η κατανάλωση αγιοποιήθηκε ως τρόπος ζωής, ο “εκσυγχρονισμός” κι η “επανίδρυση” του κράτους υπήρξαν προπετάσματα για πολιτικοοικονομική διαπλοκή. Η νεότευκτη “κουλτούρα” έφτασε παντού και η ημιμάθεια έγινε κανόνας. Στα θετικά τους, το ΕΣΥ, τα ΚΑΠΗ, το μονοτονικό, η “βοήθεια στο σπίτι”, η εκπ/κή μεταρρύθμιση κ.ά.
-(2) Αποσπασματικά [από το http://www.ladylike.gr/ (22/10/14), με αναδημοσίευση απ’ το http://www.savoirville.gr/]
