Από τα “γεννοφάσκια” του ελληνικού κράτους έκαναν… ουρά οι ξένοι σωτήρες. Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσσοι, όλοι στη σειρά να βοηθήσουν τη -διαχρονικά- πολύπαθη οικονομία της Ελλάδας.
Μόνιμος εθνικός μας πόθος, να εξάγουμε τα προϊόντα μας στις αγορές του εξωτερικού. Στις απαρχές του 20ου αιώνα συζητούσαμε για το πώς θα προωθήσουμε την γεωργική μας παραγωγή. Με μπροστάρη τη σταφίδα (που κάλυπτε σχεδόν το μισό των ελληνικών εξαγωγών) και στη δεύτερη θέση το λάδι, με το κρασί να έπεται.
Αφού μεσολάβησαν διάφορα σχέδια για εξαγωγές, φτάσαμε και στην μεταπολιτευτική περίοδο. Από τον Καντάφι, στον Μιτεράν, και από τον Πούτιν, στον Λι Κετσιάνγκ η Ελλάδα συνεχίζει να αναζητά τον σωτήρα της.
Εκατό και πλέον χρόνια μετά, βαδίζουμε σήμερα στον δρόμο της Ανατολής, αναζητώντας προς τα εκεί τον παράδεισο για τις ελληνικές εξαγωγές.
«Η Ελλάδα μπορεί να γίνει η πύλη της Κίνας στην Ευρώπη» ανέφερε χθες ο Έλληνας πρωθυπουργός, εμφανώς ικανοποιημένος από τις επαφές με τον Κινέζο ομόλογό του, τον οποίο σήμερα υποδεχόμαστε και στην Κρήτη.
Ως έναν ακόμα σωτήρα· που θα μας αγοράσει το λάδι… Θα του δώσουμε βέβαια να κτίσει και κανένα αεροδρόμιο.
Κατά το κοινώς δηλαδή λεγόμενο… «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι».