Καπνισμένες κάννες

Το Φθινόπωρο του 1999 κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες το εντυπωσιακό σκηνοθετικό… μπάχαλο του Γκάι Ρίτσι, με τίτλο “Δύο καπνισμένες κάννες”.
Φλερτάροντας με τα όρια του “κάλτ” ο σκηνοθέτης, μας βάζει να παρακολουθήσουμε μια παρέα που για να ξεχρεώσει ένα χαρτοπαικτικό χρέος, ληστεύει μια συμμορία, η οποία είχε κλέψει ένα κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και προσπαθεί να διαθέσει τα κλεμμένα ναρκωτικά σε μια άλλη συμμορία, μη γνωρίζοντας όμως ότι έχουν κλαπεί από αυτήν.
Στην καρικατούρα αυτή του βρετανικού υποκόσμου, παρακολουθούμε την αλληλοεξόντωση αρκετών συμμοριών του Λονδίνου.
Αν η υπόθεση σας φάνηκε ενδιαφέρουσα, τότε δεν έχετε παρά να προσθέσετε το έργο στην ταινιοθήκη σας. Αν πάλι στο σενάριο αυτό βλέπετε ένα παραλληλισμό με το ελληνικό ποδόσφαιρο, τότε είστε ένας από τους ηρωικούς φιλάθλους που επιμένουν να παρακολουθούν κάθε Σαββατοκύριακο τη Superleague.
Εσείς λοιπόν, δεν σοκαριστήκατε από τα… εννιά χιλιοστά που χώριζαν το βράδυ της Κυριακής στο γήπεδο της Τούμπας την τραγωδία από την φαρσοκωμωδία.
Δεν πέσατε από τα σύννεφα όταν μάθατε πως οι κρίσιμοι αγώνες στην Ελλάδα δεν παίζονται εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.
Γελάσατε επίσης με τη διακοπή του πρωταθλήματος, και μειδιάσατε με το κούνημα του δακτύλου από αυτούς που δίδασκαν… ήθος στο παρελθόν. Εξοργιστήκατε με αυτούς που είδαν μια ακόμα ευκαιρία για πολιτικό παιχνίδι στις πλάτες της ομάδας τους και πρωτού βυθιστείτε στην κατάθλιψη, ψάξατε στο συρτάρι των παιδικών αναμνήσεων τα αυτοκόλλητα Panini με τους ήρωες μιας αλλοτινής Κυριακής, τότε που κέρδιζε ο καλύτερος ή έστω ο πιο τυχερός.
Θα ξαναζήσουμε άραγε τέτοιες Κυριακές ή θα συνεχίζουμε μαζοχιστικά να παρακολουθούμε προσπάθειες εξυγίανσης με… αλλαξοβασιλίκια;