Μια καλοστημένη ιστορία είναι τα περί εξόδου από την κρίση που διαλαλούν εδώ και επτά χρόνια όλοι οι κυβερνώντες, ο καθένας από την δική του σκοπιά.
Με συνεχείς παραινέσεις για οικονομία και αυτοσυγκράτηση, με αλλεπάλληλες νουθεσίες και κατηγορητήρια για τους αντιπάλους, οι εκάστοτε κατέχοντες τα ηνία της χώρας προσπαθούν να επιβληθούν με κάθε μέσον και τρόπο, θεωρώντας πως εφεξής η χώρα μπαίνει σε αναπτυξιακή τροχιά, ανεξαρτήτως αν τα νοικοκυριά δεν έχουν ούτε καν τα στοιχειώδη στην μεγάλη τους πλειοψηφία.
Στήνουν λοιπόν βάσει του σχεδίου γιορτές και πανηγύρια, ανακοινώνουν ότι το έλλειμμα μειώθηκε, παρουσιάζοντας κάθε φορά και νέα στοιχεία για την πτώση της ανεργίας και την αύξηση της απασχόλησης, ασχέτως αν η μαύρη εργασία δίνει και παίρνει.
Η Ελλάδα όπως την βλέπουν οι ξένοι επενδυτές είναι ένα ξέφραγο αμπέλι όπου ο καθένας μπορεί να διεισδύσει και να καρπωθεί από την ανομία αλλά και την δουλοπρεπή συμπεριφορά των κυβερνήσεων.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο τα τελευταία επτά χρόνια αλλά από δεκαετίες, την στιγμή που κανείς δεν έπραττε το παραμικρό για να βγει η χώρα από την μιζέρια, να δοθεί η ευκαιρία στους πολίτες να βρουν τον τρόπο να αναπτύξουν τις ικανότητές τους, να ανέβει με λίγα λόγια αποτελεσματικά το επίπεδο του κόσμου.