Ιστορική απόφαση

Μια ιστορικής σημασίας απόφαση του Ιταλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου “ανοίγει” τον δρόμο για τη δικαίωση των θυμάτων του Διστόμου και των άλλων ελληνικών Ολοκαυτωμάτων.
Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας, κατά τη συνεδρίαση της 23ης Σεπτεμβρίου του 2014 εξέτασε το προδικαστικό ερώτημα, που είχε υποβληθεί από κατώτερο ιταλικό δικαστήριο (της Φλωρεντίας), περί του εάν ο τρόπος με τον οποίο η ιταλική κυβέρνηση είχε επιλέξει για να συμμορφωθεί με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης του 2012 είναι ή όχι συνταγματικός.
Υπενθυμιζεται ότι η Γερμανία το 2009 είχε προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης παραπονούμενη ότι τα ιταλικά Δικαστήρια με το να επιτρέπουν την εκτέλεση της αποφάσεως του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (του 1997) σε βάρος της -δίνοντας τη δυνατότητα στα θύματα του Διστόμου να αποζημιωθούν μέσω της κατάσχεσης περιουσίας του γερμανικού κράτους σε ιταλικό έδαφος- παραβιάζουν το προνόμιο της ετεροδικίας, δηλαδή τον κανόνα του διεθνούς δίκαιου που δεν επιτρέπει ένα κράτος να δικαστεί από τα Δικαστήρια άλλου ξένου κράτους.
Με απόφασή του στις 22 Οκτωβρίου 2014 το Ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε, στον ανώτατο βαθμό, ότι οι διατάξεις του ιταλικού νομοθετικού διατάγματος του 2013, που εγγυώνται την ισχύ του προνομίου της ετεροδικίας, δεν έχουν εφαρμογή σε περιπτώσεις εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Επί της ουσίας, η Ιταλική Δικαιοσύνη αποδέχεται τον σεβασμό των βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου ως υπέρτερο κάθε άλλης επιδίωξης, αρνείται την ετεροδικία, δηλαδή την ιδιότυπη κρατική ασυλία, όταν πρόκειται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και επιτρέπει στους πολίτες που έχουν υποστεί τη ναζιστική θηριωδία και τις οικογένειές τους να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη για να βρουν το δίκιο τους.
«Τα πέτρινα χρόνια των οικογενειών των θυμάτων και των αντιστασιακών οργανώσεων, που πάλευαν μόνοι τους, χωρίς καμία υποστήριξη, φαίνεται ότι αποτελούν πλέον παρελθόν», όπως αναφέρει ο Αριστομένης Συγγελάκης, από το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, που ζητά την καταβολή της αποζημίωσης που επεδίκασε στη χώρα μας η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946), την επιστροφή του κατοχικού δανείου και την αποζημίωση των θυμάτων κατοχής εξαιτίας των εγκληματικών πράξεων των γερμανικών στρατευμάτων κατά του ελληνικού λαού.
Ετσι η Γερμανία ίσως καταλάβει πλέον ότι είναι προτιμότερο γι’ αυτήν πεδίο αυτό της διμερούς διαπραγμάτευσης, παρά αυτό των μη ελεγχόμενων απ’ αυτήν δικαστικών αποφάσεων και να προσέλθει επιτέλους σε διάλογο με την Ελλάδα για τη δίκαιη επίλυση του θέματος.
Βεβαια, το ζητούμενο είναι τι οφείλει η ελληνική κυβέρνηση να κάνει, τώρα που το κλίμα είναι πολύ ευνοϊκό, μετά και απ’ αυτή την εξαιρετικά θετική απόφαση. Θα θέσει επισήμως και χωρίς άλλη αναβολή το συνολικό ζήτημα των γερμανικών οφειλών ή όχι;