«Μια μέρα είπε ο Δάσκαλος:/ Θα σας κάνω μια ασυνήθιστη ερώτηση:/ Τι φοβούνται πιο πολύ οι μαθητές,/ να μη χάσουν την αγάπη των συμμαθητών τους;/ Οι πιο πολλοί είπαν για την αγάπη των συμμαθητών./ Γιατί άραγε; ξαναρώτησε ο Δάσκαλος./ Ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση./ Εξαρτάται απ’ τον δάσκαλο, είπε ένα παιδί./ Η συζήτηση τελείωσε, είπε ο Δάσκαλος,/ ας μπούμε στο πρόγραμμα της ημέρας./ Στο διάλειμμα όμως/ οι συμμαθητές συνέχισαν τη συζήτηση». (Κώστας Καλαπανίδας: “Μια ασυνήθιστη ερώτηση”)
«Οι μαθητές μας μαθαίνουν να γινόμαστε σωστοί δάσκαλοι./ Θα σας πω μια ιστοριούλα, και θα καταλάβετε τι εννοώ:/ Οταν σπουδάζαμε, μας είπαν να βαθμολογήσουμε τις/ εργασίες των μαθητών, αλλά να βαθμολογούμε δίκαια./ Μια μέρα είπα στους μαθητές (Β’ τάξη) να γράψουν/ μια έκθεση. Βαθμολόγησα “δίκαια” αλλά μόνο/ ένας μαθητής πήρε άριστα δέκα./ Τότε ένας μαθητής άρχισε να κλαίει με λυγμούς./ “Γιατί κλαις αφού εσύ μόνο πήρες άριστα δέκα;” Δεν θέλω μόνο εγώ το άριστα./ Θέλω να πάρουν άριστα όλα τα παιδιά/ Από τότε σταμάτησα να βαθμολογώ, αλλά/ να διδάσκω σωστά, να καθοδηγώ και να βοηθώ δίκαια./ Όλοι οι μαθητές χειροκρότησαν./ Ολοι κατάλαβαν τι εννοούσε ο Δάσκαλος». (Κώστας Καλαπανίδας: “Μήπως το δίκιο είναι άδικο;”
«Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν Ελληνες/ και διαπρέπουν με τον πολιτισμό τους και τη δουλειά τους./ Είναι μετανάστες παλαιοί και νέοι./ Και στην Ελλάδα υπάρχουν μετανάστες/ από ξένες χώρες. Τα παιδιά τους φοιτούν/ στα σχολεία μας./ Τα αγαπάμε και τα βοηθάμε/ και μας χαρίζουν την πολύτιμη φιλία τους./ Και πλουτίζουμε με τον πολιτισμό τους./ Εχουν άλλο πολιτισμό,/ ρώτησε μια μαθήτρια./ Ακούστε ένα παράδειγμα, είπε ο δάσκαλος./ Σ’ ένα χωριό, στη ζούγκλα της Αφρικής,/ ένας ιεραπόστολος μάζεψε τα παιδιά και τους είπε:/ Οποιος φτάσει πρώτος σ’ εκείνο το πανέρι/ με τα φρούτα, θα το πάρει όλο δικό του./ Τα παιδιά πιάστηκαν χέρι χέρι κι έφτασαν/ όλα μαζί πρώτα./ Γιατί το κάνατε αυτό;/ Για να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Αν το ‘παιρνε ένας/ όλοι οι άλλοι θα ήταν λυπημένοι./ Αυτό δεν ταιριάζει στον πολιτισμό μας./ Ενας ιστορικός είπε:/ “Το να θέλουμε να ξέρουμε μόνο το δικό μας πολιτισμό/ είναι σαν να ζούμε κλεισμένοι σε ένα σκοτεινό σακούλι”». (Κώστας Καλαπανίδας: “Μετανάστες και πολιτισμοί”.
Από το βιβλίο του φίλου μου Δασκάλου – Ποιητή Κώστα Καλαπανίδα “Είπε ο Δάσκαλος”, που εκδόθηκε απ’ τις εκδόσεις ΠΑΣΣΑΡΗ, “Με την επίνευση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας”, τα παραπάνω τρία κείμενα – ποιήματα. Επί τη λήξει σήμερα της φετινής σχολικής χρονιάς. Εν είδει χαιρετισμού. «Τούτο δεν είναι βιβλίο./ Είναι αναπνοή,/ στεναγμός νοσταλγίας,/ μνήμες τατουάζ,/ ενδοσκόπηση,/ ανα-βάφτιση,/ ωραίος λυγμός τέλους./ Τούτο το βιβλίο είναι ένα/ “Αναχωρώντας ευλογώ τα ταξίδια σας,/ αγαπημένοι μου μαθητές. Χαίρετε!”». Τα που διαβάζω στο οπισθόφυλλο. Τούτη η Στάση, δεν είναι μια οποιαδήποτε Στάση, σκέφτομαι. Ένας αγαπητικός χαιρετισμός και στους δικούς μου μαθητές που είχα τα 39 χρόνια (3 στα Ιδρύματα του Αγίου Ειρηναίου Γαλανάκη του Χριστιανού και 36 ως δάσκαλος και ως διευθυντής Σχολείου) που υπηρέτησα τη Δασκαλοσύνη, είναι…
Η αλληλογραφία μας
Κώστα Καλαπανίδα, δάσκαλο – ποιητή, Αθήνα: Δώρα ακριβά για μένα οι δύο τελευταίες (20η και 21η!) ποιητικές σου συλλογές (“Είπε ο Δάσκαλος” και “Εκκρεμές”) που είχες την καλοσύνη να μου στείλεις, μόλις κυκλοφόρησαν απ’ τις εκδόσεις “ΠΑΣΣΑΡΗ”. Ρητορικά τα ερωτήματα που μου βάζεις εν είδει αφιερώσεων: Ναι, είναι ποίηση η παιδεία! Ναι, είναι παιδεία η ποίηση! Δεν το συζητώ ότι ο Δάσκαλος είναι Ποιητής και ότι ο Ποιητής είναι Δάσκαλος. Και ότι τα ποιήματα «με τα δοκιμασμένα χέρια του παρελθόντος, παραδίδουν την ψυχή στην αβεβαιότητα του μέλλοντος». Ερρωσο!
