«Ιούνιος από χθες… Καλώς τον δεχτήκαμε και καλώς μας βρήκε, όπως μας βρήκε. Και με την ευχή να μας αφήσει καλύτερα απ’ ό,τι μας βρήκε, έχοντας εξαφανίσει εντελώς τον κορωνοϊό. Στη θεά Ηρα (Juno) τη γυναίκα του Δία (την ας την πούμε επίσημη γυναίκα του, γιατί από γυναίκες ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων άλλο τίποτα) είχαν αφιερώσει κατά εκδοχή την 1η του μέρα οι Ρωμαίοι. Τη γιόρταζαν… με τα όλα της και γινόταν της… Ηρας. Στις 10 ωστόσο του μήνα γιόρταζαν την Εστία για να… ισοφαριστούν οι εντυπώσεις. Η προσωποποίηση της σεμνότητας και της νοικοκυροσύνης τούτη η θεά. Με ποδιά και με το κεφάλι κάτω, να τρέχει και να μην προλαβαίνει τις δουλειές τόσο του σπιτιού όσο και τις ξωτάρικες, τη φαντάζομαι. Ειδικότης της το ψήσιμο του πρώτου ψωμιού απ’ τη συγκομιδή του πρώτου σταριού…
«Ο Ιούνιος, ο λαμπερότερος μήνας, υπηρέτης της λατινικής Ηρας και κύριος του θερινού ηλιοστασίου, διατηρεί στη συνείδησή μου ένα σχεδόν προσωποποιημένο ψυχικό ισοδύναμο και, αν ήμουν ζωγράφος, ίσως φιλοτεχνούσα το πορτρέτο του, σαν τον Τσαρούχη. Στην εσωτερική μου ζωή ο Ιούνιος αντιπροσωπεύεται από έναν άγγελο – θυρωρό, η δε πόρτα μπροστά στην οποία στέκεται, φέρει ολογράφως το όνομά του. Το όνομα δεν σημαίνει πως ο Ιούνιος κατοικεί στον κόσμο που βρίσκεται πίσω από την πόρτα, όπως π.χ. το όνομα ενός ηθοποιού έξω από το καμαρίνι του, αλλά ότι η πόρτα, ως είσοδος ονείρου, είναι παραχωρημένη σ’ εκείνον -τον Ιούνιο- για να τη φρουρεί». Απόσπασμα από το άρθρο του Ευγένιου Αρανίτση στην “Ελευθεροτυπία” (18.6.06) που το βρήκα στο βιβλίο “Παντελής Θαλασσινός ”Το καλαντάρι””, στίχοι ανθολογία Ηλίας Κατσούλης (εκδ. ΙΑΝΟΣ).
Ιούνιος από το χθες… Μ’ ένα δραπάνι στο δεξί χέρι σε ρόλο θεριστή τον θυμάμαι στα μικράτα μου κι έτσι τον φέρνω σαν εικόνα στο μυαλό μου… Νοσταλγίας το ανάγνωσμα! Τι είναι το δραπάνι και τι κάνουμε μ’ αυτό παππού;
Μετακορωνοϊκά…
Καλή, λένε οι εκθέσεις του παρατηρητηρίου Covid -19, η επιδημιολογική πορεία το τελευταίο διάστημα. Μπόρα ήταν και πέρασε σαν μια κακή ανάμνηση; Στον αγύριστο κι ακόμα παραπέρα ο κορωνοϊός που έφερε τα πάνω κάτω σε παγκόσμιο επίπεδο; Μεγάλα γράμματα κάνε, μεγάλη κουβέντα μην γράψεις, ωστόσο, μολυβάκι μου. Κανείς δεν υπογράφει ότι η… αχλάδα δεν έχει ουρά ή ότι κι αν δεν έχει δεν θα πιστεύουμε ότι έχει…
«Η καραντίνα πέρασε, μην παίρνεις θάρρος όμως/ μέχρι να φύγει ο ιός είναι μακρύς ο δρόμος». Θε μου πώς κάνει η καρδιά, όταν σε συναντήσω/ κρατώ απόσταση γιατί, φοβούμαι μην κολλήσω». «Αυτός ο κορωνοϊός αιτία έχει γίνει/ η κοπελιά που αγαπώ φιλί να μη μου δίνει». Τρεις “μετακορωνοϊκές” μαντινάδες και σήμερα από τη… διάδοχο του Ηλία Σταματάκη Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Κατά παραγγελία, όπως και οι προηγούμενες. Μεγάλο ταλέντο η Νεκταρία.
«Λοιμωξιολόγος υψηλού επιστημονικού κύρους – Τον δικαιώνει η πορεία της πανδημίας στη χώρα».
Ξεκάθαρος στην τοποθέτησή του για τον Σωτήρη Τσιόδρα ο πρώην υπουργός Υγείας επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέας Ξανθός, σε άρθρο του στην εφ. “Τα Νέα”. Χωρίς “ναι μεν αλλά”, χωρίς “ήξεις αφήξεις”. Παράδειγμα προς μίμηση η στάση του.
Τα σύνορα με αεροπορικές πτήσεις προς Ελλάδα άνοιξαν, τουρίστες δεν βλέπουμε να έρχονται… Νωρίς είναι ακόμα, ας κάνουμε υπομονή και ας είμαστε αισιόδοξοι. Καλύτερα να βλέπουμε μισογεμάτο το ποτήρι, παρά μισοάδειο. Ποτήρι πάντως πάνω στο τραπέζι υπάρχει, αυτό είναι το σημαντικό. Απ’ την κουβέντα με φίλο που είναι μέσα στον χορό…
«Ολοι μαζί,/ Βάλτε τις μάσκες σας!/ Ολοι μαζί./ Βγάλτε τις μάσκες σας!/ Δεν είναι παιχνίδι, προπονήσεις κάνουμε -/ απαιτητική η νέα κανονικότητα./ Πάμε!// Βάζω – βγάζω, βάζω – βγάζω,/ βάζω – βγάζω…/ Σε ενεστώτα αόριστου χρόνου/ το ρήμα./ Σ’ ένα γράμμα/ κρυμμένο το μυστικό». Το ποίημα “Οι μάσκες” του γράφοντος (από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή “Ιχνηλατώντας”).
