Ιούνιος και… ζήτω το καλοκαίρι! «Ο κόσμος λάμπει, σαν ένα αστέρι/ βουνά και κάμποι, δένδρα, νερά/ γιορτάζουν πάλι, καθώς προβάλει/ το καλοκαίρι, Θεού χαρά!/ Φωνούλες, γέλια, φέρνει τ’ αγέρι/ μεσ’ απ’ τ’ αμπέλια τα καρπερά./ Παιδιά αγγελούδια ψέλνουν τραγούδια/ στο καλοκαίρι, Θεού χαρά! […]/ Η φύσις πέρα, ω νέοι και γέροι/ σα μια μητέρα, μας καρτερά./ Η φύσις όλη σαν περιβόλι/ το καλοκαίρι Θεού χαρά». Με το που φύγει ο Μάιος και… πατήσει πόδι ο Ιούνιος στο γνωστό ποίημα του Κωστή Παλαμά ο νους μου. Παιδί ήμουν, Τετάρτη Δημοτικού πρέπει να πήγαινα, όταν το “συνάντησα” πρώτες του Ιούνη, στο αναγνωστικό μου. Το καλοκαίρι, Θεού χαρά. Τα έλεγε όλα αυτός ο στίχος για μένα. Εξακολουθεί να τα λέει…
Ιούνιος και… φτου ξελευτερία! Κάπου… κολλούσαν οι μέρες του Ιουνίου, όταν ήμασταν παιδιά. Πάντα “βυθισμένος στον δικό του χρόνο”, για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο του Ντίνου Σιώτη. Τρέχαμε πίσω του, του λέγαμε “ν’ ανοίξει το βήμα του”, κατά που λέει ο ίδιος ο ποιητής, “μα εκείνος αγρόν ηγόρασε”, μας έβλεπε και δε μας αναγνώριζε. Επρεπε να ‘ρθει η πρώτη Κυριακή του τρίτου δεκαημέρου του, να κάνουμε την καθιερωμένη Γιορτή των εξετάσεων για να πούμε το… φτου ξελευτερία. Τυχερά τα σημερινά παιδιά που το λένε έστω κάποιες μέρες νωρίτερα.
Ιούνιος και… οι φωτιές του Αγίου Πνεύματος, αλλά και τα “φουντανάκια” του Άϊ – Γιάννη του Κλήδονα. Στις αυλές του Γείτονα Αγίου, χαιρετισμοί στα άλλα Αγια Πνεύματα της Μαδάρας, στον ίσκιο της οποίας ζούσαμε, οι φωτιές. Στο λεγόμενο Γήπεδο του Γαλάνη, απέναντι απ’ το πατρικό μου σπίτι, για να “ξορκίσουμε” τα όποια κακά, όπως τους “ψύλλους και τους κοριούς” και να υποδεχθούμε τα όποια καλά, όπως τη “ρόγα τη χρυσή”, τα “φουντανάκια”. Οι φωτιές άντεξαν αρκετά, τα “φουντανάκια” τα “κατάπιε” νωρίς η… μαρμάγκα της εξέλιξης. Μη μου μιλάτε για αναβιώσεις, φέρετρο μου μοιάζει αυτό το “ανά”, μπροστά απ’ τις “βιώσεις”.
Ιούνιος και… “Τα ψηλά βουνά”. Για το γνωστό βιβλίο του Ζαχαρία Παπαντωνίου, που χρησιμοποιήθηκε ως Αναγνωστικό για λίγα χρόνια, μετά τη βενιζελική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1917 και για ένα χρόνο, μετά τη Μεταπολίτευση του 1974, ο λόγος. Να το διαβάζω, τέλη Ιούνη, ντάλα μεσημέρι, τη χρονιά που τέλειωσα το Δημοτικό, πάνω στο βολόσυρο, με θυμούμαι. Να περνά ο χρόνος της “δούλας” μου κι εκεί εγώ, χάρη μου έκανε ο αδελφός μου που με άφηνε. Μεγάλη ιστορία πού και πώς το βρήκα να με “περιμένει”, μαζί μ’ άλλα βιβλία, δίχως ξώφυλλα σ’ ένα μπαούλο, όπως και πώς έμαθα, χρόνια αργότερα, τον συγγραφέα του, δεν είναι του παρόντος. Να τα γνώριζαν και να τα διάβαζαν “Τα ψηλά βουνά” και τα σημερινά παιδιά, λέει!
Ιούνιος και… πάντα των Αγίων Πάντων, όπως και πάσης παιδικής καλοκαιρινής μνήμης!
Του Αγίου Ερωτα
«Αν έγραφα ποτέ για τον έρωτα, δε θα ‘ταν πρόστυχο ή πορνογράφημα μα ένα βιβλίο θρήσκο. Μες στον έρωτα γνωρίζεις και τον Θεό και τον σατανά. Είναι ο πιο κατευθείαν δρόμος, ο πιο φλογερός της πιο τρομερής κόλασης της πιο δυνατής ευτυχίας». Αυτά απ’ τον Ρένο Αποστολίδη για τον έρωτα. Με αφορμή τη σημερινή γιορτή του Αγίου Ερωτα. Ναι, καλά το διαβάσατε. Εκτός από την Αγία Φεβρωνία την Οσιομάρτυρα, την Αγία Λιβύη, τον Αγιο Λογγίνο τον μάρτυρα και τον Αγιο Προκόπιο τον νέο οσιομάρτυρα, και τον Αγιο Ερωτα γιορτάζει στις 25 Ιουνίου η Εκκλησία μας. Δείτε οποιοδήποτε ημεροδείκτη και βεβαιωθείτε, για του λόγου μου το αληθές.
Ενας απ’ τα επτά παιδιά που είχε η οικογένειά του ήταν σύμφωνα με το Αγιολόγιο της εκκλησίας μας ο Αγιος Ερως (Ορέντιος, Φαρνάκιος, Φίρμος, Φιρμίνος, Κυριακός και Λογγίνος τα ονόματα των άλλων). Ηταν (πηγές: www.pemptousia.gr, www.eros-erotas.gr) ξακουστά για την ανδρεία τους και υπηρετούσαν ως στρατιώτες του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Μετά από μια μεγάλη νίκη των Σκυθών τιμήθηκαν και τους ζητήθηκε να λάβουν μέρος σε μια παγανιστική τελετή. Τα αδέλφια, αρνήθηκαν, γιατί ήταν χριστιανοί και ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες που υπέστησαν εξορίστηκαν και πέθαναν από κακουχίες. Δεν έχει σχέση ο Αγιος Ερωτας με τον ομώνυμο φτερωτό θεό των αρχαίων Ελλήνων, θα μου πείτε. Συμφωνώ, πλην όμως, καθόλου άσχημη δεν είναι η ιδέα της καθαγίασης του έρωτα, με την αγιοποίηση του στρατιώτη με το ίδιο όνομα!
