Μαρτυρικά έπη
Παρωδία
Όταν στις 23 Απριλίου του 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου κήρυσσε την έναρξη «μιας νέας Οδύσσειας για τον Ελληνισμό» δένοντας τη χώρα στο κατάρτι των μνημονίων και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δύσκολα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως εκείνος που θα την οδηγήσει στην… Ιθάκη θα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας.
Παρόλα αυτά, η 21η Αυγούστου θα μείνει στην ιστορία ως η ημέρα που η χώρα μας ολοκλήρωσε με επιτυχία το τρίτο μνημόνιο, το πρώτο που εφαρμόζεται ολόκληρο,
Η επόμενη ημέρα βρίσκει την ελληνική οικονομία με ένα χρέος κατά πολύ βαρύτερο από εκείνο στο ξέσπασμα της κρίσης, με ανεργία τρεις -τουλάχιστον- φορές μεγαλύτερη από το 2010 και εκατοντάδες χιλιάδες νέους να έχουν μεταναστεύσει, με 700 και πλέον μνημονιακούς νόμους από τους οποίους ούτε βγήκε, ούτε και προβλέπεται να βγει.
Το μνημόνιο, ως πράξη μεταξύ της χώρας μας και των δανειστών έφτασε στο τέλος του. Ως νεολογισμός, όμως, που ήρθε και έχει ήδη καταγραφεί στην σύγχρονη ιστορία μας, τελειώνει υπό την αίρεση πως οι κυβερνήσεις θα φροντίσουν να μείνει για πάντα. Τουλάχιστον για τις επόμενες δεκαετίες, για τις οποίες οι βασικοί οικονομικοί στόχοι είναι συμφωνημένοι και η οικονομική πολιτική προδιαγεγραμμένη.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, χώρος για πανηγυρισμούς δεν υπάρχει. Μικρά περιθώρια για πολιτικές που μπορούν να ανακουφίσουν τους πολίτες και να αποδώσουν την κοινωνική δικαιοσύνη που επ’ ουδενί δεν διανοήθηκαν τα μνημόνια συνεχίζουν να υπάρχουν.
Η πραγματοποίηση τέτοιων παρεμβάσεων όμως, δεν προϋποθέτει απλώς την «έξοδο από τα μνημόνια», είτε καθαρή είτε λερωμένη. Απαιτεί κυβερνήσεις που είναι αποφασισμένες να τα βάλουν με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που νέμονταν, κατασπαράσσουν και στοχεύουν να κρατούν όμηρο για χρόνια την οικονομία και το ίδιο το κράτος.
Άλλοι τους έχουν πει «νταβατζήδες», άλλοι τους αφήνουν «ανώνυμους». Στο δια ταύτα, ετούτα τα μεγάλα συμφέροντα (που είναι λίγα) και τα παράγωγά τους (που είναι πολλά και διάσπαρτα σε όλη τη χώρα) δεν κατάλαβαν ποτέ από μνημόνια. Ίσως ένας-δύο εκπρόσωποί τους να αναγκάστηκαν να θυσιαστούν, για τα μάτια του κόσμου.
Από τον τρόπο λειτουργίας του κράτους, της δημόσιας διοίκησης, των ελεγκτικών μηχανισμών και των δημοσίων έργων, έως την Δικαιοσύνη, τα σώματα ασφαλείας, τις φορολογικές αρχές και τη διαφάνεια, τα μέτωπα που θα έπρεπε να έχει μία κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» μοιάζουν προς το παρόν να τη βγάζουν με απλές γρατζουνιές.
Γι’ αυτό και -μέχρι να υπάρξουν ουσιαστικά αποτελέσματα στα παραπάνω- οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης για την Ιθάκη θυμίζουν περισσότερο… κομμένη σκηνή της Βατραχομυομαχίας.
Μόνο που στην περίπτωσή της, ο βασιλιάς Βάτραχος δεν έπεσε μαζί με τους συντρόφους του. Αντίθετα, είτε από εγκληματική άγνοια για την τύχη του, είτε από σοκαριστική κυνικότητα, πασχίζει να κάνει παρέα με τους ποντικούς…
********
Βαρκάδες
Σε πειρατικά λημέρια
Η δήλωση του τομεάρχη Εσωτερικών της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την… ελαττωματικότητα των ιδεών της Αριστεράς, και το κάλεσμα στον αρχηγό της για «παρεμβάσεις στο κράτος» ώστε «να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της» έχουν ήδη κάνει τον γύρο του διαδικτύου και ακούγονται σε κάθε καφενείο. Το ίδιο και η αντίστοιχη για την «ίδια βάρκα» στην οποία βρίσκεται και η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, νυν και πρώην.
Οι δηλώσεις αυτές δεν συνοδεύτηκαν από καμία «απάντηση» από τον σκληρό πυρήνα του κόμματος που ετοιμάζεται να αναλάβει τα ηνία της χώρας στις επερχόμενες εκλογές, παρά μόνο από τον παλιό σύντροφο του Μ. Βορίδη, Άδωνι Γεωργιάδη, γεγονός που πράγματι γεννά ειλικρινή απορία.
Είναι αυτή πλέον η άποψη της μεγάλης δεξιάς παράταξης της χώρας; Με αυτή τη στρατηγική ετοιμάζεται να αναλάβει την εξουσία; Διότι οι απόψεις αυτές δεν είναι καινούριες, και βέβαια μπορεί και παλιότερα να… χωρούσαν εντός της. Δεν πέφτει κανείς σήμερα από τα σύννεφα.
Όμως η εμφατική αυτή στροφή σε απόψεις για τις οποίες η ελληνική κοινωνία έχει πληρώσει βαρύ φόρο με πολλούς και αποτρόπαιους τρόπους στο παρελθόν είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνη.
Και με την προεκλογική περίοδο να βρίσκεται στο ξεκίνημά της, η συνέχεια διαγράφεται ζοφερή και τοξική. Τα σύννεφα -καιρό τώρα- είναι ακατοίκητα…
