Ημερολογιο Λωτοφάγου

Αξιολογικός κατήφορος – Ζητείται ελπίς
Ο Οκτώβριος προχωράει και οι εκπρόσωποι των δανειστών συνεχίζουν… τις διακοπές τους, αφήνοντας την έναρξη της τρίτης αξιολόγησης για τον Νοέμβριο, ενώ οι ίδιοι είναι που δηλώνουν πως έως το τέλος του τρέχοντος έτους επιθυμούν να έχει κλείσει η όλη διαδικασία.
Κοινώς, μέσα σε σκάρτους δύο μήνες, κυβέρνηση και δανειστές θα προχωρήσουν σε αποφάσεις που θα απορρυθμίσουν περαιτέρω τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, την επιδοματική πολιτική της χώρας και μία σειρά άλλα καυτά ζητήματα, υπό το καθεστώς του χρόνου που μετρά αντίστροφα και τελειώνει.
Την ίδια ώρα, οι τράπεζες αρχίζουν να πωλούν για ένα κομμάτι ψωμί τα δάνεια πολιτών που δεν έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν αντίστοιχη προσφορά για το δάνειό τους, ο Άρειος Πάγος βάζει τη βούλα του στη νομοθεσία που προβλέπει πως ο εργοδότης μπορεί να μεταβάλει τον τόπο, τον τρόπο και τον χρόνο της εργασίας στον εργαζόμενο, ενώ η… αναπτυξιακή επέλαση έπεται.
Δυστυχώς, την ώρα που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω -και άλλα τόσα- η κυβέρνηση βρίσκεται να παίζει σε άδειο γήπεδο.
Αντί να βρίσκει απέναντί της μία αντιπολίτευση που θα ελέγχει και θα πιέζει την κυβέρνηση να προστατεύει όσο περισσότερους αδύναμους μπορεί, θα προτάσσει τα συμφέροντα των εργαζόμενων και θα περιορίζει την ασυδοσία των «επενδυτών», απολαμβάνει μία κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που, σχεδόν εν συνόλω, παλεύει να διαφοροποιηθεί από την κυβερνητική πολιτική σε θέματα όπως τα δικαιώματα των πολιτών που έχουν διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις ή διαφορετικό χρώμα και εθνικότητα.
Είναι πολύ βαρύ και δύσκολο να δεχθεί κανείς πως μετρώντας… τριάμισι μνημόνια και επτά και πλέον χρόνια σε βαθιά κρίση, στη χώρα δεν έχει καταφέρει να σταθεί ένας πόλος που θα αντιπαλεύει την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.
Γι’ αυτό και είμαστε καταδικασμένοι, προς ώρας τουλάχιστον, να ζούμε την πολίτική του «τουλάχιστον, τα πράγματα δεν είναι χειρότερα». Πάντα μπορούν να γίνουν όμως…
********
Από τη Βαρκελώνη – Με αγάπη
Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στην Καταλονία, για μία σειρά από λόγους, καταφέρνουν να παρεισφρήσουν σε αρκετές συζητήσεις εδώ στα νοτιοανατολικά της Ευρώπης.
Το τι θα συμβεί στο μέλλον δεν μπορούμε να το μαντέψουμε, εκείνο όμως που είναι σίγουρο, είναι πως θα πρέπει να συμβεί αυτό που επιθυμεί η πλειοψηφία του λαού της Καταλονίας. Σε κάθε περίπτωση, μένει να φανεί.
Όμως, πέρα από τα μελλούμενα, υπάρχουν και φαινόμενα που γίνονται ορατά από σήμερα, και διά γυμνού οφθαλμού. Η στάση, τόσο της Ισπανικής κυβέρνησης, όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στα εκατομμύρια κόσμου που συμμετέχει στην όλη διαδικασία είναι παροιμιώδης και εμβληματική για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη συνολικά.
Η αδιαφορία αρχικά μετατράπηκε σε απειλές, οι απειλές έγιναν εχθρικές πράξεις και στη συνέχεια η καταστολή έλαβε χώρα σε όλα τα επίπεδα. Παράλληλα, από το διευθυντήριο των Βρυξελλών τα μόνα μηνύματα που εστάλησαν δεν αφορούσαν τους (και) Ευρωπαίους Καταλανούς πολίτες, ούτε και στάθηκαν στα ιδιαίτερα προβλήματά τους.
Αποτέλεσμα, να βλέπουμε να παίζεται ένα παιχνίδι εξουσίας μεταξύ δύο πολύ σκληρών και ανερυθρίαστων καιροσκόπων, σε ισπανική και καταλανική κυβέρνηση, με τους Ευρωπαίους να απλώς να παρακολουθούν.
Η αλήθεια είναι πως για κάθε προοδευτικό άνθρωπο, τα σύνορα είναι για να σβήνονται κι όχι για να αυγατίζουν. Η Καταλονία δεν αποτελεί εξαίρεση. Όμως για να γίνουν ετούτα τα πράγματα θα πρέπει να υπάρχουν οι πλειοψηφίες για να τα υποστηρίζουν.
Και στη δημοκρατία μας, εάν αυτές επιθυμούν το αντίθετο, θα πρέπει να στρώνεται ο δρόμος προς αυτό. Αυτό είναι το κόστος της και κανείς δεν πρέπει να αποφεύγει να το πληρώνει.
Ειδάλλως, σύντομα θα το πληρώσει πολλαπλάσιο…