Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Οι αγορές δεν είναι πανάκεια
Ούτε τα Ταμεία φίλοι μας…
Όπως κάθε ημέρα, το σχετικό οικονομικό ρεπορτάζ, στην προκειμένη περίπτωση για την απόφαση του ΔΝΤ να παραμείνει στο ελληνικό μνημόνιο, θα το διαβάσετε στις παρακάτω σελίδες.
Εκείνο που σαν πρώτο σχόλιο θα πρέπει να κρατούμε στο μυαλό, είναι πως παρά τις… σαμπάνιες, τα όσα λέει το Ταμείο στην έκθεσή του, δεν είναι καλά, ούτε για τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς στο εσωτερικό, ούτε και σε σχέση με τη στάση που κρατούν οι Ευρωπαίοι.
Από τους στόχους για το πλεόνασμα και το χρέος, μέχρι τις απαιτήσεις για τα εργασιακά, η χώρα μοιάζει να βαδίζει… σημειωτόν.
Όταν δεν κάνει βήματα πίσω…
********
Από την Κω ως την καρδιά
Υπάρχοντας και Ζώντας
Είναι μερικές φορές που η ζωή στέκεται επάνω από τις  ζωές μας, τους καθημερινούς προβληματισμούς και τις στεναχώριες, τα άγχη και το στρες μας, τα κοιτάει και γελάει γοερά. Ο χθεσινοβραδινός σεισμός στα Δωδεκάνησα είναι μια τέτοια στιγμή.
Από τον ισχυρό σεισμό και τις ζημιές που προκάλεσε, δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και αρκετοί τραυματίστηκαν. Φθηνά τη γλιτώσαμε, θα έλεγε κανείς συγκρίνοντας με εκείνον του 1933, τότε που είχαν χάσει τη ζωή τους τουλάχιστον 178 άνθρωποι και οι μισοί εξ αυτών παιδιά.
Η χώρα μπορεί να βγει στις αγορές νωρίτερα, μπορεί και όχι. Μπορεί η αυριανή ημέρα να είναι καλύτερη, όπως θέλουν στην κυβέρνηση να υποστηρίζουν, μπορεί όμως και όχι. Ο κόσμος, ο πλανήτης, μπορεί να οδεύει προς την καταστροφή, μπορεί και όχι.
Εκείνο που έχει αξία πάνω απ’ όλα, καθώς σε κάθε εποχή οι άνθρωποι βρίσκονται συχνά μπροστά σε αξεπέραστες δυσκολίες, οι οποίες ποτέ δεν θα πρέπει να συγκρίνονται μεταξύ τους, δεν είναι το τι ζούμε. Διότι αυτά που ζούμε, συνήθως, δεν είναι οι επιλογές μας, αλλά το αποτέλεσμα μίας σειράς συνισταμένων, από την τύχη μέχρι τους κακούς υπολογισμούς.
Γι’ αυτό, εκείνο που, εάν με ρωτάτε, θα πρέπει να έχουμε κάθε πρωί στο μυαλό μας και κάθε βράδυ στο προσκεφάλι μας, είναι το πώς και με ποιους το ζούμε.
Να αγαπάμε κάθε μέρα πιο πολύ, τους δικούς μας, τους διπλανούς, τους ξένους, εκείνους που θέλουν βοήθεια, ακόμα κι εκείνους στους οποίους οι παραπάνω γραμμές δεν λένε τίποτα.
Η ζωή είναι μόνο μια φορά. Τουλάχιστον μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου. Ζωή είναι να μη διστάζεις να μοιραστείς τα μέσα σου και να απλώνεις το χέρι για να σηκώσεις κι ένα μικρό βάρος από εκείνον που βλέπεις να πασχίζει. Δεν είναι ντροπή, ούτε να ζητάς βοήθεια, ούτε να την προσφέρεις. Το κάθε άλλο. Κάνει τη ζωή, Ζωή.
Κι αν είναι να τη ζήσουμε, να τη ζήσουμε σαν ευεργεσία και όχι σαν ποινή.
********
Γαλέρες μεσοπέλαγα
Και όλοι εμείς οι μούτσοι
Είναι σχήμα οξύμωρο, χρόνια τώρα. Ο κλάδος που έχει καταφέρει να αναγνωρίζεται ως η «βαριά βιομηχανία της χώρας, εκείνος του τουρισμού, είναι και εκείνος στο όνομα του οποίου συμβαίνουν συχνά στη χώρα τα χειρότερα εργασιακά εγκλήματα.
Με μαύρους εργαζόμενους, με εξαφανισμένα δικαιώματα, με μηδενικό σεβασμό στην προσωπικότητα, με χαμηλή ποιότητα προϊόντων και με μύρια άλλα εγκλήματα, ανάμεσα σε υγιείς και αξιόπιστες επιχειρήσεις, σαν άλλοι κουρσάροι, κατά χιλιάδες οι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις και το προσωπικό τους για γρήγορο όφελος. Πάντα, με την απουσία του κρατικού μηχανισμού.
Η κυβέρνηση έχει σηκώσει ψηλά, τόσο τα εργασιακά ζητήματα, όσο και αυτά του τουρισμού. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, να μην αφήσουν σε χλωρό κλαρί όλους τους παραπάνω. Να δουλεύουν σαν άνθρωποι οι εργαζόμενοι και να παίρνουν αυτό που τους αξίζει εκείνοι που πασχίζουν να είναι σωστοί στις υποχρεώσεις τους.
Η Ελλάδα, ως κατά κύριο λόγο τουριστική χώρα, είναι αυτούς τους μήνες μια τεράστια γαλέρα, με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να τραβάνε κουπί χωρίς έλεος.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι σε κανένα μνημόνιο. Και θα έπρεπε να είναι στην ημερήσια διάταξη της κυβέρνησης κάθε ημέρα, όχι μόνο προχθές που οι άνθρωποι αυτοί απήργησαν…