Τρόικας παρούσης πας ανήρ ξυλεύεται…
Η ώρα που… όλοι περιμέναμε έφτασε! Οι εκπρόσωποι των δανειστών επιστρέφουν ξανά, οι διαπραγματεύσεις επιστρέφουν εξίσου, όπως επίσης και η αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι.
Ο καιρός είναι κοντά, όταν θα φανεί με απόλυτο τρόπο πόσο «μεγάλη νίκη» κατακτήθηκε κατά την υψηλή διαπραγμάτευση. Διότι, όσα μέχρι στιγμής προκύπτουν πως περιλαμβάνονται στην ατζέντα των δανειστών, μόνο με νίκη δεν μοιάζουν.
Καλή Σαρακοστή σε όλους και σε όλες…
*********
Που πήγανε οι λίστες; Μια από τα ίδια;
Σαν σήμερα, ο εισαγγελέας καλούσε το 2013, 49 πρόσωπα της λίστας Λαγκάρντ.
Σήμερα, έχει γίνει γνωστό εδώ και δύο μήνες πως δεκάδες υποθέσεις της λίστας παραγράφονται. Δικαστική απόφαση του Διοικητική Εφετείου Αθηνών έχει ακυρώσει τους ελέγχους μέχρι το 2011, ανοίγοντας, ουσιαστικά, τον γνωστό δρόμο της παραγραφής.
Μέχρι πρότινος, το ζήτημα του μαύρου χρήματος ήταν ψηλά. Σήμερα τι έχει συμβεί και έχει μείνει στα ψιλά;
********
Δεν ήταν η κακιά στιγμή – Είναι το ριζικό μας κακό
Οι ημέρες μπορεί να είναι γιορτινές και οι χαρούμενες, οικογενειακές στιγμές, κάτι παραπάνω από απαραίτητες. Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να μη σταθώ για λίγο στην τραγωδία της Αθηνών-Λαμίας που συγκλονίζει.
Διαβάζω τους τίτλους των μέσων ενημέρωσης και τα… στάτους στα κοινωνικά δίκτυα, γράφω «συγκλονίζει», και βαθιά μέσα μου γνωρίζω πως τα λόγια έχουν χάσει πια τη σημασία τους. Καμία λέξη δεν είναι ικανή να περιγράψει αυτή την τραγωδία. Καμία λέξη, κανένα συναίσθημα, κανένα κατηγορώ.
Για καμία τραγωδία σαν αυτή που κόστισε τη ζωή μιας μητέρας και του παιδιού της, καθώς και του οδηγού και του συνοδηγού που σαν πύρινη σφαίρα από την κόλαση καρφώθηκαν στο αυτοκίνητο του δυστυχή άνδρα που σε μια στιγμή είδε τη ζωή του όλη να χάνεται μπροστά στα μάτια του. Για καμία τραγωδία τα λόγια δεν είναι αρκετά.
Και δεν είναι ποτέ τα λόγια αρκετά για δυο λόγους. Αφενός, διότι τίποτα δεν θα φέρει πίσω τους νεκρούς, τόσο τους ατυχείς, όσο και εκείνους που παίξανε τη ζωή τους κορώνα-γράμματα και χάσανε, παίρνοντας μαζί τους και όσες βρέθηκαν στο διάβα τους.
Αφετέρου, γιατί για όλους τους υπόλοιπους, τα λόγια λειτουργούν, θαρρείς από πάντα, απολύτως εκτονωτικά. Μια ανατριχίλα από κάποιο ψήγμα ενσυναίσθησης, ένα ανάθεμα και μετά ακολουθούν τα αθλητικά νέα και ο καιρός.
Δυστυχώς, όσο αποτρόπαιο κι αν είναι πια το όποιο γεγονός, παραμένουμε κλεισμένοι στις ζωές μας, στη συνήθειά μας, στις δικαιολογίες μας. Τίποτα δεν μοιάζει αρκετά ικανό να ανατρέψει τις βεβαιότητες και τα λάθη μας που, πολλές φορές, κοστίζουν ακόμα και ζωές.
«Το αυτοκίνητο είναι όπλο», δανείζομαι από τον ειδικό Ιαβέρη. Είναι όπλο και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται έτσι. Όποιος το χειρίζεται θα πρέπει πρώτα να σέβεται τη ζωή, τη δική του και των γύρω του.
Πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτό το ατελείωτο κεφάλαιο «μαγκιάς» και ψευτολεβεντιάς που θερίζει κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, ζωές και οικογένειες ολάκερες; Πόσες σελίδες ανωριμότητας θα πρέπει να γράψουμε ακόμα για να περάσουμε, επιτέλους, σε μια μορφή υπευθυνότητας;
Ας ξεριζώσουμε, τουλάχιστον, το κακό μας ριζικό. Ας αρχίσουμε από αυτή τη γενιά, μήπως σωθούν οι επόμενες…
**********
Ο Τραμπ πήρε τα όπλα του – Χωρίς εισαγωγικά
«Πρέπει να νικάμε. Πρέπει να αρχίσουμε να κερδίζουμε πολέμους ξανά. Οφείλω να πω, όταν ήμουν νέος στο σχολείο και στο κολλέγιο, όλοι συνήθιζαν να λένε πως δεν έχουμε χάσει κανέναν πόλεμο. “Δεν έχουμε χάσει κανέναν πόλεμο”, λέγανε παλιά, θυμάστε… Τώρα, δεν κερδίζουμε ποτέ έναν πόλεμο. Δεν κερδίζουμε ποτέ. Και δεν πολεμάμε για να νικήσουμε».
Η παραπάνω δήλωση, προφανώς, ανήκει στον νέο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Έτσι, για να μην αφήνει (σιγά-σιγά) κανέναν επάνω στο… ροζ συννεφάκι του σχετικά με το πόσο επικίνδυνος είναι και τις επιδιώξεις του.
Και επειδή, επίσης προφανώς, η παραπάνω δήλωση δεν «στέκεται» μόνη της, η εικόνα συμπληρώνεται και από μία ακόμη είδηση. «Ο Τραμπ αυξάνει τις αμυντικές δαπάνες κατά 54 δισ. δολάρια». Σε απλά… ελληνικά, αυξάνει κατά 9% τις στρατιωτικές δαπάνες, μειώνοντας ταυτόχρονα τη βοήθεια του Λευκού Οίκου σε άλλες χώρες.
«Πω πω πω, τι κακό, στο πανηγύρι αυτό…» έλεγε ο ποιητής, με άλλην αφορμή. Πω πω πω, τι κακό, θα πω κι εγώ.
Α, σαν εχθές, το 1933 πυρπολείται το γερμανικό κοινοβούλιο…
*λωτοφάγος
