Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Ταξιδεύοντας σε μια χώρα που χάνει συνεχώς, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων
Μη μιλάς δεν είναι απαραίτητο

Μη μιλάς, θα φύγω με ένα τέταρτο…
Μνημόνιο.

Μια λέξη που τα τελευταία χρόνια αποτελεί κάθε χρόνο τη λέξη της χρονιάς. Πρώτο, δεύτερο, τρίτο.
Εσχάτως, η συζήτηση άνοιξε και για το τέταρτο. Διά στόματος -ποιου αλλού;- του δόκτορα Σόιμπλε. Και μάλιστα, με τόσο κραυγαλέο τρόπο που κάνει και τον πιο καλοπροαίρετο να διαπιστώσει τη μεθόδευση.
Είναι πλέον ξεκάθαρο πως, συγκεκριμένα κέντρα σε Ευρώπη και ΗΠΑ στοχεύουν στην απόλυτη ισοπέδωση της κοινωνίας και της αγοράς στην Ελλάδα. Μακριά από εμένα οι διαφορές… θεωρίες συνωμοσίας για τα «δόλια σχέδια που στοχεύουν στην καταστροφή της χώρας».
Είναι απλό, στο οικονομικοπολιτικό σύστημα που έχουμε επιλέξει να ακολουθούμε, αυτό που ζούμε είναι μονόδρομος. Ο μόνος τρόπος για να έρθει αυτού του είδους η ανάπτυξη, αυτή των… Δαναών με τα δώρα, είναι με την κοινωνία ισοπεδωμένη για να τους υποδεχτεί ως σωτήρες.
Γι’ αυτό και, όπως αποδεικνύεται, όσο υπάκουη κι εάν είναι μια κυβέρνηση και όσα μνημόνια και να εφαρμόσει, δεν είναι διατεθειμένοι να την αφήσουν να κυβερνήσει εκτός του δικού τους πλαισίου.
Το πρόβλημα δεν το έχουν οι δανειστές και οι εταίροι ούτε με τους χαμηλοσυνταξιούχους, ούτε με τα προσφυγονήσια. Ούτε, φυσικά, προσωπικά με τον Αλέξη Τσίπρα, που, ευκαιριακά, προχώρησε στις εν λόγω παροχές.
Το πρόβλημά τους είναι η οποιαδήποτε ενδεχόμενη αμφισβήτηση του δόγματος της λιτότητας και της συνεχούς αποδόμησης του κοινωνικού συμβολαίου. Και είναι πια ξεκάθαρο, δεν είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν την παραμικρή…
************

Μαθήματα ζωής
Πτυχίο στις κρίσεις
Πριν από ακριβώς έναν χρόνο, τέτοιες ημέρες, βρισκόμουν στην παραλία της Σκάλας Συκαμνιάς στη Λέσβο. Είχα ανάγκη να δω με τα ίδια μου τα μάτια την έξαρση της προσφυγικής κρίσης που βρισκόταν στο επίκεντρο της συζήτησης σε ολόκληρο τον πλανήτη, από το πιο κοντινό σημείο που μπορούσα να βρεθώ.
Και να το ζήσω στο πλευρό μερικών από τους πιο αξιοθαύμαστους ανθρώπους που θα γνωρίσω στη ζωή μου.
Γρήγορα, τα “σχέδια” για ρεπορτάζ έμειναν στο χαρτί, αφού με το που πάτησα το πόδι μου στην παραλία, η πρώτη βάρκα με μερικές δεκάδες ανθρώπους στοιβαγμένους, παιδιά να κλαίνε γοερά και ισάριθμα λαμπερά μάτια να “φωνάζουν” ευχαριστώ, μου υπέβαλαν επιτακτικά το δίλημμα. Και η επιλογή μου ήταν να βοηθήσω εκεί που είχαν ανάγκη, αφήνοντας την ενημέρωση σε δεύτερη μοίρα.
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, τα πάντα είναι διαφορετικά. Και ταυτόχρονα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τουλάχιστον προς το καλύτερο.
Τα προσφυγικά κύματα συνεχίζουν να χτυπούν με ορμή, με τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας να φροντίζει ώστε το 2016 να είναι ακομα πιο φονικό από την περσινή χρονιά.
Γνωρίζουμε όλοι καλά πως όσο ο πόλεμος και η καταστροφή μαίνεται στη Συρία και όπου αλλού, οι άνθρωποι δεν θα σταματούν να αναζητούν την τύχη τους αλλού. Ακόμα κι αυτή η… κατεστραμμένη Ευρώπη, βυθισμένη στην ύφεση, την ανεργία και την ξενοφοβία, στα μάτια τους φαντάζει μια όαση.
Τι να πουν οι δυσκολίες μας στον Σύρο πατέρα που παλεύει να σώσει την οικογένειά του; Στον Κογκολέζο που εγκαταλείπει τη χώρα του ενώ οι δολοφονίες μαστίζουν; Στον Ροχινγκια από τη Μιανμάρ που βιώνει μια εθνοκάθαρση ή τον Ιρανό που κυνηγά το καθεστώς επειδή το αντιπολιτεύτηκε;

Στα χρόνια μας, τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή και η πραγματικότητα είναι τόσο βαριά, που κάλλιστα… παίρνουμε πτυχίο στις κρίσεις. Οικονομικές, κοινωνικές, ανθρωπιστικές.
Εύχομαι, έστω ένα μικρό μέρος τους, να πιάσουν τόπο. Ώστε, με το καλό, να ζούμε όλοι σε έναν τόπο λίγο καλύτερο. Κατεστραμμένο σίγουρα, μα λίγο καλύτερο…

*λωτοφάγος


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα