Είμαι όρθιος…

Το καραβάνι τρέχει μεσ’ στη σκόνη και τη δική μας κυνηγάει σκιά.
Δέκα χρόνια φαγούρα…
Μόνο αλλάζουμε τον ευκλεή καμηλιέρη.
Μετά δίψα, πορεία, ήλιος της ερήμου.
Το καραβάνι προχωρά…
Μπροστά πηγαίνουν οι τρομπετίστες του Μαξίμου, πίσω τα φουσάτα των συμφερόντων, τελευταίος ο κοσμάκης.
Δέκα χρόνια κυνηγάμε το βόρειο σέλας στην έρημο.
Ένα αστέρι ψάχνουμε να μας δείξει τον δρόμο.
Όλα είναι δρόμος, μα κάποτε πρέπει να τελειώνουμε.
Έτσι δεν είναι;
Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Όπως και να ‘χει, νύχτα και μέρα προχωρούμε.
Χθες πέταξε ο “παπαγάλος” που ‘χα με κούραση γυμνάσει.
Θα βρεθούν άλλα “παπαγαλάκια”.
Πάντα έτσι ήταν στην πορεία μας.
Κάθε καμηλιέρης με ένα “παπαγαλάκι στον ώμο”.
Ακόμη ακούω την αντήχηση των υποσχέσεων, των ρητορικών σχημάτων, της γκρίζας ψευδορκίας.
Απλά προχωρώ…
Είμαι όρθιος…