Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

“Είμαι δάσκαλος…”

• «Η Παιδεία στο απόσπασμα! Ερευνα διαπιστώνει επιδείνωση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος»
(Τύπος και διαδίκτυο, 20/1/16) (1)

ΣΕ ΜΙΑ ευνομούμενη και δίκαιη πολιτεία αυτό που προέχει είναι η παροχή μιας σωστής δημόσιας Παιδείας. Μακριά από μικροκομματισμούς και «μεταρρυθμίσεις» (2). Αν η πολιτεία επιθυμεί ανανέωση του εκπαιδευτικού της συστήματος, οφείλει να καλεί σε «εθνικό διάλογο» όλους τους αρμόδιους φορείς, τα κόμματα, τους πνευματικούς ανθρώπους της, αλλά και τους απλούς πολίτες. Και δεν επιτρέπεται η Παιδεία να αποτελεί την πρόφαση για πολιτικαντισμούς ή την αφορμή για λαϊκισμούς και προσχηματικούς διαλόγους.
ΕΠΙΔΙΩΚΟΝΤΑΣ το καλό της Παιδείας δεν ξεχωρίζουμε μαθητή από δάσκαλο, ούτε δίνουμε υπέρμετρο βάρος στο σύστημα των εξετάσεων, αφού έτσι απομακρυνόμαστε από την ουσία της Παιδείας που είναι ο εξανθρωπισμός του ατόμου. Θεωρούμε μεροληπτικό να τίθεται, ας πούμε ως ουσία μιας «μεταρρύθμισης» το «πρώτα ο μαθητής». Ή, απλά να γίνεται κάποια αλλαγή στο εξεταστικό σύστημα και να θεωρείται αυτό «νέα» εκπαιδευτική πολιτική!
ΕΝΑ και μοναδικό θα ’πρεπε να είναι το σύνθημα: «πρώτα η Παιδεία» και μόνον η Παιδεία!
Ο ΡΟΛΟΣ του δασκάλου στην Εκπαίδευση των παιδιών είναι καταλυτικός, για τη διαμόρφωσή τους. Το σχολείο οφείλει να δημιουργεί άτομα σκεπτόμενα, ικανά να αντιμετωπίζουν κριτικά το γίγνεσθαι γύρω τους, να αντιστέκονται στα στραβά της πολιτικής, να ανατρέπουν τις σαθρές δομές της κοινωνίας και να αγωνίζονται για τη βελτίωσή της. Επιπλέον, να έχουν τη βούληση και τη δυνατότητα (με την ψήφο τους) να επηρεάζουν θετικά (ή αρνητικά) τις εξελίξεις που τους αφορούν. Στόχος ενός σωστού δασκάλου είναι να φτιάχνει πολίτες ικανούς να υπερασπίζονται τα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και να αγωνίζονται για την προστασία του περιβάλλοντος και την εξάλειψη της φτώχειας από τον πλανήτη μας. Πάνω απ’ όλα στόχος ενός δασκάλου είναι να πλάσει άτομα υπεύθυνα απέναντι στον εαυτό τους, τους άλλους και την πολιτεία.
…ΑΝ σου τύχει στη ζωή ένας τέτοιος εμπνευσμένος δάσκαλος, είναι το μεγαλύτερο λαχείο «σου», αφού ο δάσκαλος, από μόνος του, είναι μια ολόκληρη «περιουσία»! Αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο γνώσης που δίνει μόνο κερδοφόρους τόκους στους «μετόχους» του. Απόδειξη; Αν, περπατώντας στον δρόμο, ρωτήσουμε κάποιον να μας απαριθμήσει πέντε Nobel λογοτεχνίας ή πέντε πολιτικούς παγκόσμιας εμβέλειας ή πέντε διάσημους επιστήμονες, είναι αμφίβολο αν θα θυμηθεί μερικούς. Αν, αντίθετα, τον ρωτήσουμε να μας ονομάσει άτομα που επηρέασαν την πορεία της ζωής του, τους πρώτους που θα αναφέρει θα είναι, πλην γονέων, οι δάσκαλοι. Ένας καλός -ή κακός- δάσκαλος δεν μεταφέρει μόνο γνώσεις, αλλά και τρόπο ζωής (ήθος) που πολλές φορές ταυτίζεται με τη μετέπειτα ζωή μας.
Ο ΣΥΝΕΠΗΣ εκπ/κός της εποχής μας είναι πολυμαθής και ανήσυχος. Δεν αρκείται στις ακαδημαϊκές του γνώσεις, αλλά συνεχώς ανανεώνεται για να είναι σε θέση να απαντά σε οποιαδήποτε ερώτηση των μαθητών του. Όμως, τη διαχρονική αξία του «Δασκάλου» τη βρίσκουμε «συμπυκνωμένη» στο παρακάτω ποίημα ενός πρώην Αμερικανού δασκάλου, του John W. Schlatter (3):
«Είμαι δάσκαλος.
Γεννήθηκα τη στιγμή που βγήκε η πρώτη ερώτηση από το στόμα ενός παιδιού.
Υπήρξα διάφορα άτομα σε διάφορα μέρη.
Είμαι ο Σωκράτης που, με την ερώτηση, κατευθύνει τη νεολαία της Αθήνας σε καινούριες ιδέες.
Είμαι η Αν Σάλιβαν που παραδίνει τα μυστικά του σύμπαντος στη Χέλεν Κέλερ.
Είμαι ο Αίσωπος και ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν που αποκαλύπτουν αλήθειες μέσα από τους μύθους (…).
Τα ονόματα εκείνων που άσκησαν το επάγγελμά μου είναι διάσημα στην ανθρωπότητα… Μπούκερ Τ. Ουάσιγκτον, Βούδας, Κονφούκιος, Ραλφ Ουάλντο Έμερσον, Μωυσής και Ιησούς.
Είμαι ακόμα αυτοί των οποίων τα ονόματα και οι φυσιογνωμίες έχουν ξεχαστεί εδώ και καιρό, αλλά τα μαθήματα κι ο χαρακτήρας τους θα είναι πάντα ζωντανά στα έργα των μαθητών τους (…).
Στη διάρκεια της μέρας κλήθηκα να κάνω τον ηθοποιό, το φίλο, τη νοσοκόμα και το γιατρό, το φροντιστή, κλήθηκα να βρω χαμένα αντικείμενα, να δανείσω χρήματα, να κάνω τον οδηγό ταξί, τον ψυχολόγο, το γονιό που λείπει, τον πωλητή, τον πολιτικό και το φρουρό της πίστης.
Παρά τους χάρτες, τους χημικούς τύπους, τα ρήματα, τις ιστορίες και τα βιβλία, στην πραγματικότητα δεν είχα  τίποτα να διδάξω καθώς οι μαθητές μου το μόνο που είχαν να μάθουν ήταν ο εαυτός τους, και ξέρω ότι χρειάζεσαι ολόκληρο τον κόσμο να μάθεις ποιος είσαι (…).
Ο υλικός πλούτος δεν είναι μέσα στους στόχους μου, ωστόσο, η δουλειά μου είναι αδιάκοπο κυνήγι θησαυρών, καθώς αναζητώ νέες ευκαιρίες για να χρησιμοποιήσουν τα χαρίσματά τους οι μαθητές μου και ψάχνω συνεχώς ν’ ανακαλύψω τα χαρίσματα που συχνά βρίσκονται θαμμένα σε μια ψυχή παραδομένη στην ήττα. (…)
Είμαι ένας πολεμιστής που κάνει καθημερινή μάχη με την πίεση των ανωτέρων, με την άρνηση, το φόβο, τη συμβατικότητα, την πρόληψη, την άγνοια και την αδιαφορία. Έχω ωστόσο υπέροχους συμμάχους: Η ευφυία, η περιέργεια, η υποστήριξη των γονιών, η ατομική προσωπικότητα, η δημιουργικότητα, η πίστη, η αγάπη και το γέλιο τρέχουν όλα κάτω από το λάβαρό μου και με υποστηρίζουν με πείσμα. (…).
Έτσι έχω παρελθόν πλούσιο σε μνήμες. Έχω παρόν που το συνθέτει η πρόκληση για επιτυχία, η περιπέτεια κι η ευχαρίστηση από το ότι μπορώ να περνώ την κάθε μου μέρα με το μέλλον.
Είμαι δάσκαλος… κι ευχαριστώ το θεό κάθε μέρα γι αυτό».
ΑΝ η πολιτεία έδινε ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτόν τον κρυμμένο θησαυρό της, δεν θα γνωρίζαμε ποτέ κρίσεις.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

-(1) «Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην υποχρηματοδότηση και στις ανισότητες, ουραγός στην καινοτομία και στα εκπαιδευτικά αποτελέσματα στην Ε.Ε.». Αυτό αναφέρει έκθεση/έρευνα με τίτλο «Η ταυτότητα της ελληνικής Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης από το 2002 έως το 2014». Όπως τονίζεται στα συμπεράσματά της που παρουσιάστηκαν από τον Ν. Παΐζη (μαθηματικό-ερευνητή, επιστημονικό σύμβουλο του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ), παρουσία και του υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη, στο αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ (20/1/16), «η εικόνα της ελληνικής πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε σύγκριση με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι προκαλεί βαθύτατη ανησυχία για το μέλλον των νεότερων γενιών και για το ίδιο το μέλλον της Ελλάδας».
-(2) Έχουμε ως κράτος τις περισσότερες αναποτελεσματικές εκπ/κές μεταρρυθμίσεις/αντιμεταρρυθμίσεις. Όπως οι μεταπολιτευτικές: μόνο τα τελευταία 30 χρόνια είχαμε μεταρρυθμίσεις των Τρίτση, Σουφλιά, Αρσένη, Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδου, Αρβανιτόπουλυς, (τώρα) Φίλη κ.ά.
-(3) «Βάλσαμο για την ψυχή», Jack Canfield-Mark V. Hansen, μεταφρ. Ο. Αβραμίδης, εκδ. Διόπτρα, σελ. 119-121 («Είμαι δάσκαλος» (αποσπάσματα), Αθήνα, 1996.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

1 Comment

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα