GILBERT ACHCAR, Καθηγητής πολιτικής
Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Παρίσι & Συγγραφέας-Τακτικός συνεργάτηςτης Εφημερίδας LE MONDE
Diptomatique
και πολλών ηλεκτρονικών σελίδων
γεν. 1951 στον Λίβανο
Εκδόσεις ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ
σειρά κοινωνική θεωρίακαι έκδοση 2006
Μετάφραση: ΣΙΣΣΥ ΒΩΒΟΥ
Επιστημονική επιμέλεια:
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΜΠΑΖΟΣ
Εξώφυλλο Γεωργίας
Αλεβιζάκη
Όμως αυτή η «Νέα Τάξη» (που υποσχόταν: Ελευθερία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη κοινωνική προστασία σε όλους τους βασανισμένους λαούς αλλά και στους λαούς της ισχύος και της απάνθρωπης εκμετάλλευσης) οδήγησε την ανθρωπότητα στο χείλος της Αβύσσου και τη χώρα μας στη συνεχή κρίση του χρέους.
Με συνεχή αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλουν θεσμοί και δανειστές. Για να είμαστε και «υποχρεωμένοι»στην «ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΙΣΤΙΚΗ-
ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ TOYΣ».
ΟΜΩΣ, μέσα σ’ αυτή την εντεινόμενη, λαϊκή επιβάρυνση, πως θα την ξεπεράσουμε αν δεν την αντιμετωπίσουμε μ’ ένα κοινό ελληνικό αγώνα εξόδου από αυτή; Για να μην φτάσουμε το 2021 – διακόσια χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας-να είμαστε πάλι μια ανελεύθερη χώρα με «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ».
Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ναι, η ντροπή της ιστορίας του «φορτίου του Λευκού ανθρώπου» (…) που αυτή είναι ό,τι επιχειρούμε να εξαπατήσουμε τους εαυτούς μας (ο ένας τον άλλο). βαφτίζοντας μια εκστρατεία που είναι καθαρά για εμπορικό όφελος ΑΓΑΘΟΕΡΓΗ επιχείρηση με σκοπό την ελευθερία και τον πραγματικό πολιτισμό. Το μόνο αποτέλεσμα όμως είναι να καταγραφόμαστε στα μάτια του κόσμου, που πραγματικά βλέπει, ως ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ, που πράγματι είμαστε
(απόσπασμα από το Σικάγο Κόμονς 1899 κύριο άρθρο με τίτλο η «υποκρισία του πράγματος» Chicago Bulletin) αλλά και μια σημαντική δήλωση του διάσημου Γάλλου συγγραφέα Ανατόλ Φρανς (1905) που λέει. «Η αποικιακή πολιτική είναι η πιο πρόσφατη μορφή βαρβαρότητας ή αν προτιμάτε, ο ΟΡΟΣ του πολιτισμού.
ΔΥΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΠΑΝΘΡΩΠΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ
Αυτό το τέταρτο κεφάλαιο (που χαρακτηρίζεται ως ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ) γράφτηκε μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου περιλαμβάνονται τρία υπό κεφάλαια με τίτλους: 1) όψεις της διαστροφικής απόλαυσης, 2) το Νέο ένδυμα της εκπολιτιστικής αποστολής και 3) το δημοκρατικό παράδοξο.
Στις όψεις της διαστροφικής απόλαυσης ο Gilbert Achcar γράφει, μέσα από δραματικά αποσπάσματα που παραθέτουμε α) ο δολοφονικός φανατισμός έχει κορυφωθεί στο ΙΡΑΚ από τότε που καταλάβανε τη χώρα οι καθοδηγούμενες από την Ουάσιγκτον δυνάμεις….. όταν γράφονταν τα προηγούμενα 3 κεφάλαια του βιβλίου, η μεγάλη βαρβαρότητα που ενορχηστρώνονταν από την Ουάσιγκτον είχε ακόμα ένα Γεωγραφικό όνομα με συμβολική απήχηση που υπήρχε στη λίστα του ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ. Από τότε προστέθηκαν δύο άλλα συμβολικά ονόματα: ΦΑΛΟΥΤΖΑ και, παν’ απ’ όλα ΑΜΠΟΥ ΓΚΡΑΪΜΠ.
ΑΠΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ ΦΡΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΜΩΝ
Βασικά, το Αμπου Γκραϊμπ επέδρασε σαν ηλεκτροσόκ σε μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης των ΗΠΑ.
Από τότε που ξέσπασε στα πρωτοσέλιδα του Απρίλη του 2004 το σκάνδαλο με τιε σκηνές των βασανισμών, που είχαν βιντεοσκοπηθεί και φωτογραφηθεί στη στρατιωτική φυλακή του Αμπου Γκραϊμπ, ήρθαν στο φως και άλλα παραδείγματα βάρβαρης συμπεριφοράς από μέλη των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και σε πολλές άλλες περιοχές. Όμως, οι φωτογραφίες των βασανισμών προσώπων υπό έλεγχο κ.λπ. που είδαν το φως της δημοσιότητας κάνοντας τον γύρο του κόσμου, είναι μέρος μόνο των φωτογραφιών από το Αμπού Γκράϊμπ. Με τις πολλές έρευνες αμερικανών δημοσιογράφων να δείξουν ότι αυτά τα βασανιστήρια αποτελούσαν τμήμα μιας συστηματικής λογικής, που παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες και απανθρωποποιεί τους κρατούμενους.
Για να δημιουργηθεί το κλίμα (μέσα από όλη τη φρίκη αυτήν των βάρβαρων βασανισμών και των καταστροφών και, ιδίως, μετά τη λεηλασία της Βαγδάτης) ότι μια χώρα που υπερηφανεύεται για τον πολιτισμό της, η Αμερική αντιμετώπιζε τους κατακτημένους συνολικά ως προσωποποίηση της σύγχρονης βαρβαρότητας. Και μάλιστα διεστραμμένης μορφής βαρβαρότητα και από τους κατακτητές αλλά και από τους εξεγερμένους ή κατευθυνόμενους κατακτημένους. Με την εποχή του Νέο-ιμπεριαλισμού να είναι τόσο καταστροφική.
ΤΟ ΝΕΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ “ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ”
Γι’αυτό το νέο ένδυμα σημειώνει στη σελίδα 187 ο συγγραφέας ACHCAR ότι όπως ήδη έχουμε αναφέρει – ακόμα και τον 19ο αιώνα – το επιχείρημα για την «εκπολιτιστική Αποστολή» ποτέ δεν ήταν αυτό που ωθούσε τους κυρίαρχους ή έπειθε τους λαούς. Χρησιμοποιούνταν μόνο ως υποκριτικό εργαλείο για να καθησυχάζει τη συνείδησή τους καθώς ανελάμβαναν ιμπεριαλιστικές εκστρατείες που στην πραγματικότητα υπαγορεύονταν από οικονομικά συμφέροντα. Αλλά, ούτε αυτό το επιχείρημα εξυπηρετείται για να ακινητοποιηθεί ο λαός. Η ανάπτυξη της συνείδησης και η πρόοδος του πολιτισμού έχουν οδηγήσει τώρα τους λαούς να μη ρέπουν πια προς τους αποικιακούς πολέμους και να βλέπουν τους στρατιώτες να σκοτώνουν και να σκοτώνονται – απλώς προς όφελος των οικονομικών συμφερόντων τους.
ΟΧΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΛΛΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ
Τρεις βδομάδες μετά τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης ο πρ. πρωθυπουργός της Αγγλίας Τόνι Μπλερ στο ετήσιο συνέδριο του κόμματός του (12.10.2001) έκαμε μια σημαδιακή – αποπροσανατολιστική – ομιλία, την οποία ασυνήθιστα είχε γράψει μόνος του, όπως έγραψε η αγγλική εφημερίδα QUARDIAN, λέγοντας μεταξύ πολλών άλλων, και τα εξής Μεσσιανικά: «Πιστεύω ότι αυτός, είναι ένας αγώνας για την ελευθερία (η εισβολή, δηλαδή, στο ΙΡΑΚ). Αυτό τον αγώνα θέλω να τον κάνω γιατί είναι αγώνας για δικαιοσύνη, όχι μόνο για την τιμωρία των ενόχων, αλλά δικαιοσύνης για να μεταφερθούν οι αξίες της ελευθερίας και της Δημοκρατίας σ’ όλο τον κόσμο (…). Οι πεινασμένοι, οι εξαθλιωμένοι, οι άκληροι, οι αμόρφωτοι, αυτοί που ζουν στη στέρηση και στους φτωχομαχαλάδες από την έρημο της Βόρειας Αφρικής, και τις τρώγλες της Γάζας και τις κορυφές του Αφγανιστάν. Αυτοί είναι, επίσης, ο σκοπός μας. Πρέπει να αδράξουμε αυτή τη στιγμή. Το καλειδοσκόπιο ανακατεύτηκε, τα κομμάτια αλλάζουν θέση. Σύντομα θα ξαναποκτηθούν, όμως, προτού γίνει αυτό ας ανατάξουμε αυτό τον κόσμο που είναι γύρω μας…».
ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Αυτό τον κόσμο ανόρθωσης και Δικαιοσύνης, Ελευθερίας και Δημοκρατίας που την υποσχέθηκαν οι κ.κ. Μπους και Μπλερ και λοιποί «νεοσταυροφόροι» της Αυτοκρατορικής και διηπειρωτικής βαθιάς κρίσης, ανισότητας και νεοφασιστικότητας δεν τον ανόρθωσαν αλλά τον κατακερμάτισαν χωρίς έλεος. Για να βρίσκονται σήμερα όλοι οι λαοί στο απόγειο (από την εποχή του πολέμου της ερήμου, του ΙΡΑΚ, και της αραβικής άνοιξης κ.λπ. ) στην τραγική κατάσταση της κυριαρχίας του νόμου από το νόμο «της ζούγκλας» στις Διεθνείς σχέσεις. Και όπως σημειώνει ο ACHCAR (σελ. 191). Αυτός ο Νόμος της ζούγκλας, αποτέλεσε την αντίθεση με ότι είχε υποσχεθεί ο πρόεδρος Μπους, ο πρεσβύτερος του 1990. Με την εισβολή στο ΙΡΑΚ να αποτελεί το απόγειο της ηγεμονικής μονομέρειας.
Αλλά, να είναι ένα καθοριστικό βήμα οπισθοδρόμησης της παγκόσμιας κοινωνίας από τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ στη ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.
ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ
Γι’ αυτό το τόσο επίμαχο παράδοξο, που έγινε καθεστώς στις σύγχρονες δημοκρατικές παραφθορές του πραγματικού Δημοκρατικού ιδεώδους (όπως αυτό λειτουργεί στο σύγχρονο ψευτοδημοκρατικό σύστημα που διακυβερνά (αυτοκρατορικά και εθνικά, σήμερα τον κόσμο μας) έχει καταστεί ένα ψευδο-ιδεώδες από την πλευρά των ισχυρών Δημοκρατικών κρατών, τα οποία χρησιμοποιούν τη Δημοκρατία ως ιδεώδες σύστημα της Δημοκρατικής διακυβέρνησης (ενώ αυτοί κυβερνούν αντιδημοκρατικά) σε όλες τις κλίμακες της μη Δημοκρατικότητας.
Για να προβάλουν για την εξυπηρέτηση των στρατηγικών, οικονομικών και ενεργειακών συμφερόντων – την ανάγκη εκδημοκρατισμού διαφόρων αυταρχικών καθεστώτων που ήταν χρήσιμα στις ΗΠΑ, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά βασικά πετρελαϊκά συμφέροντα των ΗΠΑ.
ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΠΟΥΣ
Για όλα αυτά τα συμφέροντα, εδώ και τρεις αιώνες συνεχίζεται μια τραγική αναστάτωση σ’ ολόκληρη την Μέση ανατολή, την Ευρασία κ.λπ. ως την πολλαπλά μεθοδευμένη εισβολή στο ΙΡΑΚ. Στην τραγωδία τη διάλυσης του ΙΡΑΚ (τόσο από τις προηγούμενες κρίσιμες περιόδους) όσο και από την αρχή κιόλας, της εισβολής η Ουάσιγκτον έπαιζε το χαρτί των εθνικών και θρησκευτικών διαιρέσεων μεταξύ του Ιρακινού λαού για να διαιωνίσει τη θέση του διαιτητή και του προστάτη των μειονοτήτων. Βασικά, στηρίχθηκε στους πιο πιστούς συμμάχους της, τις ηγεσίες των Κούρδων, που χρωστούν την πραγματική αυτονομία τους και τη σχετική ευημερία που απολαμβάνει το Κουρδιστάν από το 1991, όντας προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Από όλες αυτές τις περιόδους η προπαγανδιστική μηχανή των ΗΠΑ επέμενε στον εκδημοκρατισμό και την ελευθερία των καταπιεζομένων λαών σε όλες αυτές τις περιοχές.
Όμως, η ελευθεριακή και εκδημοκρατιστική πολιτική των ΗΠΑ, παράλληλα με την αντιτρομοκρατική προστασία, ήταν μια «πετυχημένη» κακοτεχνία. Για να διερωτηθεί, ο καθηγητής ACHCAR λέγοντας: «Τι απομένει λοιπόν από την αποστολή εκδημοκρατισμού» στο ΙΡΑΚ γενικά σε όλη τη Μέση ανατολή της κυβέρνησης Μπους;
ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Στον επίλογο «Ο ΛΕΒΙΑΘΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΟΕΔΡΟΙ» (γράφει ο ACHCAR) και τα κάτωθι σημαντικά:
«Ο ίδιος ο Σάμουελ Χάντιγκτον στο τέλος του βιβλίου του γράφει ότι ο παγκόσμιος πολιτισμός φαίνεται από πολλές απόψεις ότι υποκύπτει στη βαρβαρότητα γεννώντας την εικόνα ενός φαινομένου χωρίς προηγούμενο μιας παγκόσμιας σκοτεινής περιόδου στην οποία πιθανώς βυθίζεται η κοινωνία».
Για να προσθέσει ο συγγραφέας:
«Αυτή η παγκόσμια σκοτεινή περίοδος, όπως εξηγούσε ο Χάντιγκτον, φαίνεται να επιβεβαιώνει «το παράδειγμα για το «πλήρες χάος» των παγκόσμιων υποθέσεων»: Με παγκόσμια κατάρρευση του νόμου και της τάξης, με αποτυχημένα κράτη, και αυξανόμενη αναρχία σε πολλά μέρη του κόσμου. Σ’ ένα παγκόσμιο κλίμα εγκληματικότητας, διεθνικής μαφίας, καρτέλ ναρκωτικών, με αυξήσεις ναρκομανίας σε πολλές κοινωνίες και γενική αποδυνάμωση της οικογένειας, της θρησκευτικής και πολιτισμικής βίας, μείωση εμπιστοσύνης και κοινωνικής αλληλεγγύης και κυριαρχία των όπλων σε μεγάλο τμήμα του κόσμου. Ένα καταθλιπτικό θέαμα το οποίο ο Χάντιγκτον οικτίρει βλέποντας σ’ αυτό ν’αργοσβήνουν βασικά στοιχεία του πολιτισμού.
