Δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη η τελευταία εξέλιξη με την Παλιά Μεραρχία που ατενίζει το παλιό Λιμάνι, το πολύπαθο, που είναι ακόμη απορίας άξιον πώς… υπάρχει;
Υπάρχει όμως; Ζει η ψυχή του; Αυτή που αντιλαμβανόμαστε όλοι εμείς οι κάτοικοι αυτής της πόλης ή είναι ένα ακόμη ζόμπι ανάμεσα στα τόσα που τριγυρνούν νύχτα – μέρα, προκαλώντας μας να τα δούμε αλλά εμείς φορώντας παρωπίδες δεν αντιλαμβανόμαστε τη ζομπιοποίησή τους;
Η ψυχή της παλιάς πόλης των Χανίων έχει χαθεί προ πολλού. Ισως να ήταν νομοτελειακή αυτή η εξέλιξη, σίγουρα “βοηθήσαμε” κι εμείς, αφού όταν εκείνο εξέπεμπε SOS, εμείς περί άλλα τυρβάζαμε. Κι αν υπήρξαν κάποιες φωνές που μας καλούσαν να δούμε κατάματα την κατάσταση, εμείς στον βωμό του κέρδους και της καπετανοσύνης που καλά κρατεί στα Χανιά, τις παρακούσαμε!
Ωστόσο μια ιστορία εκατοντάδων χρόνων δύσκολα εξαφανίζεται! Ακολουθεί όμως φθίνουσα πορεία και στην περίπτωση του Λιμανιού μας -έως πότε τάχα- έχει κρατηθεί μια ικμάδα από την πάλαι ποτέ ωραιότητά του. Αυτήν ακριβώς που βλέπουν οι επισκέπτες του και μας επισκέπτονται!
Κάτι τέτοιο δεν θα ’πρεπε να μας καθησυχάζει!
…Εχω την αίσθηση ότι οφείλουμε κάποια στιγμή να σταματήσουμε να ασελγούμε επί του σώματός του και να αναζητήσουμε τρόπους να το επαναφέρουμε πίσω στην κανονικότητα, στη ζωή!
…Δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη όλη αυτή η δημιουργούμενη κατάσταση με το θέμα της παλιάς Μεραρχίας! Μπορεί να γίνει ένα ξενοδοχείο εκεί πάνω, μία ακόμη “ασέλγεια”(;) όπως και τόσες άλλες πάνω στην παλιά πόλη των Χανίων.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας· πλείστες οι περιπτώσεις που δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα της Παλιάς Πόλης των Χανίων. Ο καθείς και η παρέμβασή του και κατά το δοκούν που στο βωμό του κέρδους έχουν μεταβάλλει την παλιά πόλη σε κιτσάτο τσίρκο που… πουλάει(!!!) στην αισθητική του μέσου νεοτουρίστα!
Αυτήν την πανηγυρτζίδικη το δίχως άλλο κατάσταση τη βιώνουμε κυρίως τα καλοκαίρια… μα απέχει παρασάγγας από την… ψυχή του Ενετικού Λιμανιού!
Το Πολυτεχνείο Κρήτης, ίσως πατώντας στην πεπατημένη… έπραξε έτσι για να σώσει ένα ιστορικό κτήριο αλλά ενδεχομένως να υπήρχαν και άλλοι τρόποι ώστε και το κτήριο να σωθεί και να λειτουργήσει υπέρ της διάσωσης της ψυχής του Λιμανιού, της ίδιας της πόλης των Χανιών!
Η σωτηρία της ψυχής του Λιμανιού μας
Δημοφιλή άρθρα
3 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Σε αυτόν τον κόσμο η ύπαρξη της ψυχής συνδέεται με την ύπαρξη του σώματος. Το σώμα της παλιάς πόλης χωρίς την επιχειρηματική εκμετάλλευση θα ήτα βαριά άρρωστο με κίνδυνο κατάρρευσης. Καλό θα ήταν βέβαια να υπήρχαν δημόσια χρήματα και άνθρωποι με καλή βούληση και ικανότητα να προσφέρουν άμεσα κάτι για την ψυχή της παλιάς πόλης, χωρίς να γίνονται θυσίες στον βωμό του κέρδους δηλαδή. Χρήματα όμως δεν υπάρχουν και ανθρώπους που πραγματικά πονούν για την παλιά πόλη και που θα είχαν και ικανότητες να δημιουργήσουν κάτι καλό για την ψυχή της παλιάς πόλης, προσωπικά δεν γνώρισα – μόνο ανθρώπους που χωρίς πραγματικά να αγαπούν την παλιά πόλη εκφράζουν ανέξοδη κριτική. Ώσπου να βρεθούν χρήματα και οι κατάλληλοι άνθρωποι, όμως, ας χαιρόμαστε την παλιά πόλη και το λιμάνι της με τα αποτελέσματα που φέρνει η εμπορική εκμετάλλευση, δεν είναι και τόσο άσχημα και δεν απέχουν και τόσο όσο νομίζουν κάποιοι από την ψυχή της παλιάς πόλης. Υπάρχει ομορφιά, πολύ ομορφιά, άσχετα πως η ζωή προχωράει και δεν μένει στάσιμη στα ειδύλλια που νοσταλγούμε κοιτάζοντας προς τα πίσω. Τα εμπορεύματα είναι σίγουρα κίτς, αλλά μια δόση κιτς υπάρχει στον άνθρωπο. Τα καφενεία, όμως, οι ταβέρνες, τα καφέ, τα μπαρ είναι αρκετά ψηλού αισθητικού επιπέδου. Εντάξει, δεν προσφέρουν από πνευματική άποψη, προσφέρουν όμως στις αισθήσεις και έτσι στην ψυχή των ανθρώπων και είναι μια παρεξήγηση πως αυτό που προσφέρει στο πνεύμα είναι ανώτερο από αυτό που προσφέρει στην ψυχή- σε τελική ανάλυση όλα που ομορφαίνουν την ζωή του ανθρώπου είναι εξ ίσου καλοδεχούμενα.
θα ήθελα να συμπληρώσω στο δικό μου σχόλιο πως αυτά που έγραψα ήταν γενικού χαρακτήρα και δεν αφορούσαν τα κτήρια του Πολυτεχνείου. Κτήρια που κάποτε παραχωρήθηκαν από το Δημόσιο στο Πολυτεχνείο να καταλήγουν να γίνουν ιδιωτικά ξενοδοχεία, οπωσδήποτε προβληματίζει. Από την άλλη, αν η εναλλακτική πρακτικά ήταν να εγκαταλειφτούν στην μοίρα τους, πάλι καλύτερα έτσι, ξενοδοχεία συν όλα τα άλλα δηλαδή.
Χαίρεται, εξ΄όσων έχουν ανακοινωθεί τα κτίρια δεν παραχβρήθηκαν στο Πολυτεχνείο αλλά αγοράστηκαν και μάλιστα με σημαντικό ποσό άνω των 100 εκ. δραχμών περί το 1980.
Επίσης διαβάζω ένα σωρό κριτικές που πάντα καταλήγουν σε μια φράση όπως “ίσως να υπήρχε ένας καλύτερος τρόπος”, “θα μπορούσε να αναδειχτεί μια καλύτερη αξιοποίηση”, “ίσως με εθελοντική εργασία”, “γιατί δεν αναζητούνται άλλοι τρόποι”. Τίποτα δηλαδή σαφές, τίποτα συγκεκριμένο, μία διαρκής ελαφρότητα και αφέλεια. Αναρωτιέμαι αν έχουμε αντιληφθεί ότι έχουμε χρεοκοπήσει; άλλους τρόπους από το να ζούμε με δανεικά και αγύριστα έχουμε ως λαός; θα πάμε ποτέ παρακάτω;
Επιτέλους από όσα διαβάζω αντιλαμβάνομαι ότι έχει βρεθεί ένας νέος άνθρωπος εκεί στο Πολυτεχνείο που παλεύει. Φτιάχνει Εστίες, προβάλει το Πολυτεχνείο, αναζητά υποτροφίες και πόρους και εν΄ πάσει περιπτώσει κάτι κάνει. Τουλάχιστον όσοι έχουμε γνωστούς και παιδιά στο Ίδρυμα ακούμε ότι είναι φωτεινή εξαίρεση σε σχέση με τα υπόλοιπα Ελληνικά Ιδρύματα και ότι τα τελευταία χρόνια αυτό έχει γίνει ακόμα πιο σαφές. Άραγε δεν χρειαζόμαστε τέτοιες πρωτοβουλίες; Ας αφήσουμε όλοι οι ξερόλες επιτέλους μερικούς ανθρώπους να δουλέψουν μπας και σωθούμε και εμείς.