Η συγκίνηση του να είσαι γυναίκα

Η έκθεση της Λαμπρινής Μποβιάτσου “Η απάντηση του καθρέφτη”, με την επιμέλεια του Ιωάννη Αρχοντάκη, θα είναι μέχρι και τις 6 Απριλίου, στην υπέροχη Πινακοθήκη Γ. Βογιατζόγλου. Έως τότε λοιπόν, θα υπάρχει της Λαμπρινής αυτή η τρισδιάστατη εικαστική συνύφανση των τόσο λεπτεπίλεπτων, εύθραυστων, όχι πάντοτε ευχάριστων εννοιών του να είσαι γυναίκα. Δύσκολος ο γυναικείος ρόλος στις μέρες μας, γεμάτος πρϋποθέσεις γεωγραφικές, κοινωνικοπολιτικές, χρονικές, οικονομικές και άλλες. Γεγονός παραμένει, ότι ήταν και είναι διεθνώς δύσκολο να είσαι είτε εκκολαπτόμενη, είτε ολοκληρωμένη γυναίκα, όπως και ότι λίγο-πολύ, όλες σου οι ιδέες, οι επισημάνσεις και οι αγωνίες αναμένεται να περάσουν από ένα φίλτρο επιβεβλημένης κομψότητας, ώστε να έχουν περισσότερες πιθανότητες να εισακουστούν. Εκεί είναι που, αναμφισβήτητα, η Μποβιάτσου τα έχει καταφέρει: να εισακουστεί. Η εικαστική της ταυτότητα της χρησιμεύει για να μας βάλει στα βαθιά νερά του περίπλοκου γυναικείου ψυχισμού, όντας θεματολογικά αρκετά ειλικρινής έως και ωμή, αλλά μέχρι εκεί που η ίδια θεωρεί ότι μπορούμε να αντέξουμε. Από το σημείο αυτό και μετά, προσθέτει τα ρεαλιστικά και σουρεαλιστικά εργαλειάκια της (αναγνωρίσιμο πλέον εργαλείο αποτελεί και η πολυσυζητημένη της αντανάκλαση, καθώς και τα επιπρόσθετα έτοιμα αντικείμενα, όπως η ίδια τα αποκαλεί), ώστε να μας βοηθήσει να βγάλουμε για λίγο το κεφάλι μας έξω απ’ το νερό και να αναπνεύσουμε. Μόνο που συχνά γινόμαστε οι ίδιοι δέσμιοι των γυαλιστερών εκείνων επιφανειών, των παραμορφωμένων προσώπων-εννοιών και των επιπρόσθετων αντικειμένων, τα οποία σχεδόν σαν να σκαλώνουν, ν’ αγκιστρώνονται στο μυαλό μας, σαν ένα έντομο που μπλέχτηκε στα μαλλιά μας, ενώ δεν ξέρουμε εάν θα μας τσιμπήσει ή θα φύγει μακρυά και δεν θα το ξαναδούμε…
Ζώντας στην εποχή του “Grab them by the pussy…” του Donald Trump και κατοικώντας σε μικρή απόσταση από τη Σούδα, όπου ο πλανητάρχης στοιχίζει τα στρατιωτάκια του, νιώθω ακόμη πιο προβληματισμένη ως γυναίκα. Συνεπώς, ο λόγος που η δουλειά της Μποβιάτσου με ικανοποιεί σε πολλά επίπεδα, είναι ότι μέσα από την οδό της σαγηνευτικής αυτής εικαστικής συνύφανσης των έργων της, επιτυγχάνεται μια τρισδιάστατη υπενθύμιση, τόσο βουβή όσο και εκκωφαντική, των τρομαγμένων, πανέμορφων, πολυτάλαντων, παραγκωνισμένων, κακοπληρωμένων γυναικών ανά τον κόσμο και των δυνατοτήτων τους. Χωρίς φεμινιστικές κορώνες, χωρίς επιθετικούς εικαστικούς μιμητισμούς. Η επιλεκτική χρήση πολύ περιορισμένης χρωματικής γκάμας, μας διευκολύνει να πάρουμε έναν από τους δύο δρόμους προς τα έργα της: είτε απλώς να τα προσεγγίσουμε, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης και όπου μας βγάλει, είτε ακόμη και να τους δώσουμε το φιλί της ζωής.
Κι όταν η Μποβιάτσου ενίοτε γίνεται πιο ωμή ή πιο σαφής παρά συμβολική, όπως με την εγκατάστασή της “Κοίταξέ με”, ένα ρεαλιστικό γλυπτό γυμνού γυναικείου κορμού, με εκτεθιμένο το στήθος και το φύλο, μέσα από το οποίο προβάλεται βίντεο (μια σύμπραξη της Μποβιάτσου με τους εικαστικούς Αλίκη Χιωτάκη και Γιώργο Αναστασάκη), τότε οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι η εικαστικός πέτυχε τον στόχο της.