Η πόλη έβαλε ζιβάγκο…
Επέστρεψε στην εποχή των ωραίων και μάταιων λόγων, σεβόμενη τον ιστορισμό της και μακαρίζοντας την προοπτική της.
Ως εδώ καλά.
Μια μικρή δόση αθωότητας την χρειαζόμαστε όλοι.
Από κει και κάτω αρχίζει ο μακρύς δρόμος με το “λευκό κολάρο”.
Κάπως έτσι αισθάνομαι μερικές φορές.
Η πόλη “έχει ένα αυχενικό και μας έβαλαν κολάρο”…
Δεν μπορούμε να στρίψουμε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά.
Καλά, μην απογοητεύεσθε.
Οι πλάγιες διόπτρες της επικοινωνίας κατοπτεύουν τα γεγονότα.
Σαν τον καθρέφτη στη θέση του οδηγού.
Ποιός έρχεται από πίσω για να τερματίσει αυτός πρώτος;
Μια ρομποτοποίηση της πολιτικής ζωής της πόλης.
Και στο βάθος Κήπος…
Δια πάσαν αναψυχήν.
Πάλι μην απογοητεύεσθε…
Θα έλθουν τα πρώτα κρύα και θα βγάλουμε το κολάρο.
Το τσούξιμο όμως θα μείνει…