Οι πανελλήνιες εξετάσεις

Στις 6 Ιουνίου ξεκίνησαν οι πανελλήνιες εξετάσεις και τα νιάτα όλης της χώρας μας καλούνται και πρέπει να αποδείξουν ότι τα δάκρυα κι ο ιδρώτας των γονιών τους αλλά και τα δικά τους δάκρυα, που πότιζαν το φυτεμένο δέντρο στο περιβόλι της ψυχής τους, δε πήγαν χαμένα. Τώρα πρέπει να δείξουν ότι η πολύχρονη προετοιμασία τους για την είσοδο στην αρένα της γνώσης κι αργότερα στην αρένα της ζωής, επιτέλους πήραν σάρκα και οστά.
Τώρα πρέπει να προσπαθήσουν με όλη τους τη δύναμη, ώστε να έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται στο προσεχές μέλλον, ότι θα γευτούν τον όποιο γλυκύτατο καρπό από το δέντρο που εκείνοι διάλεξαν να φυτέψουν στο περιβόλι τους. Είναι όμως κανόνας της φύσης, τα δέντρα που ευδοκιμούν πάνω στην γη μας ναι μεν όλα να καρπίζουν, αλλά ο καρπός από μερικά απ’ αυτά δεν είναι γευστικός και από πολλά είναι πικρός όπως το κινίνο. Δεν φταίνε όμως τα δέντρα. Μπορεί ο καρπός τους να μην είναι γλυκός, αλλά η ομορφιά τους είναι αξεπέραστη και μοναδική.
Τώρα εμείς, ως νοήμονα όντα πάνω στη γη, τι πρέπει να κάνουμε αν ένα δέντρο στην αυλή μας έτυχε να μην καρπίσει ή ο καρπός του δεν είναι γευστικός όπως εμείς το επιθυμούμε; Πρέπει να το ξεριζώσουμε; Eγώ λέω όχι. Επίσης, μπορεί ένα δέντρο, το είδος του να είναι καρπερό, αλλά αυτό έτυχε μια χρονιά ή δύο χρονιές να μην καρπίσει. Εμείς πρέπει να το ψεκάσουμε με λογής – λογής φυτοφάρμακα να ξεραθεί;  Δυστυχώς πολλοί γονείς έχουν τη απαίτηση από τα παιδιά τους ν’ ακολουθήσουν το επάγγελμά τους, π.χ. πατέρας στρατηγός, κι αν δεν το πετύχει αυτό το παιδί του, ή γιατί δεν του αρέσει το επάγγελμα του στρατιωτικού ή γιατί δεν τα κατάφερε να περάσει στην σχολή Ευελπίδων, το βομβαρδίζουν με βόμβες κατασκευασμένες στη σκληρή γλώσσα τους και πολλές φορές τα αποτελέσματα είναι επώδυνα και μη αναστρέψιμα.
«Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει», λέει μια σοφή παροιμία του λαού μας. Μια άλλη παροιμία επίσης λέει: «κι από αγκάθι βγαίνει ρόδο κι από ρόδο βγαίνει αγκάθι». Δεν είναι όμως μόνο οι γονείς που αποπαίρνουν τα παιδιά που έτυχε να μην περάσουν σε ανώτερες σχολές ή απορρίπτονται τελείως. Είναι και οι συγγενείς των παιδιών, αδέλφια, ξαδέλφια και πολλές φορές και οι γείτονες, λέγοντας διάφορα πικρά λόγια που φαρμακώνουν την ευαίσθητη ψυχή των παιδιών. Πολλοί τους λένε όταν μάθουν την αποτυχία τους με ύφος υπερόπτη: «Bρε – π.χ. Ηλία- ντρόπιασες την γενιά σου. Βρε είχες έναν παππού εσύ δακτυλοδεικτούμενο. Καλύτερος δάσκαλος δεν πέρασε από τα σχολεία μας. Που διά…ο έμοιασες εσύ. Τίποτα δεν πήρες από το σόι σου …» κλπ.
Τέτοια πικρά λόγια, εγώ πιστεύω, όχι μόνο δεν πρέπει να λέγονται στα παιδιά, αλλά αντίθετα πρέπει με κάθε τρόπο να τα στηρίζουμε και να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι κι αν έχασαν μια μάχη δεν έχασαν τον πόλεμο. Τελειώνοντας το σημερινό μου άρθρο, θέλω να επισημάνω τα παρακάτω: Eκείνο που πρωτίστως πρέπει να προσέξουν οι ιθύνοντες, είναι ότι πρέπει να βρουν τρόπους ώστε να έχουν πρόσβαση και τις ίδιες ευκαιρίες όλα τα παιδιά της χώρας μας να σπουδάσουν. Δυστυχώς, πολλά παιδιά που η οικονομική τους κατάσταση δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν τις όποιες σπουδές τους, παραμένουν με το όνειρό τους ανεκπλήρωτο. Αν κάνω λάθος, διορθώστε με.