Η μάχη του Δρομόνερου, 1896

Κύριε διευθυντά,
αλήθεια, πόσοι Κρήτες σήμερα, ακόμα και Χανιώτες, γνωρίζουν για τη μάχη του Δρομόνερου κατά των Τούρκων που έγινε στις 14/6/1896;
Με την παρούσα μου θέλω να αναδείξω την σπουδαιότητα αυτής της Μάχης, που για εμάς του Κρητικούς θα πρέπει να είναι ανώτερη και από την επανάσταση του 1821!
Πέρασαν 75 χρόνια σκλαβιάς από τότε που ελευθερώθηκε η παλαιά όπως λέγεται, Ελλάδα (Πελοπόννησος – Αττικοβοιωτία).
Στην απελευθέρωση αυτή του 1821 βοήθησαν τους αγωνιστές φυσικά και οι εμπνευστές της Φιλικής Εταιρείας και αρκετοί φιλέλληνες και Ευρωπαίοι πολιτικοί.
Στην Κρήτη έγιναν αρκετές επαναστάσεις από τους Κρητικούς, χωρίς καμία βοήθεια από ξένες δυνάμεις. Δεν έφεραν όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ομως διατηρήθηκε αμείωτη η σπίθα της ελπίδας ότι κάποτε θα ελευθερωθεί. Γιατί λοιπόν η Μάχη του Δρομόνερου θα έπρεπε να θεωρείται ως η Μάχη των Μαχών;
Στη Μάχη αυτή συμμετείχαν απλοί χωρικοί αδούλωτοι πολίτες, κάτοικοι των γύρω χωριών, πέριξ του Δρομόνερου.
Ούτε προύχοντες, ούτε αξιωματούχοι, φυσικά ούτε αυλοκόλακες και τύποι κοτζαμάνηδων. Γιατί δυστυχώς υπήρχαν και Κρήτες που τους είχαν παραχωρηθεί αξιώματα από τον Σουλτάνο.
Οι απλοί χωρικοί τότε το πολύ 600 άνδρες σταμάτησαν την προέλαση 2.000 Τούρκων τακτικού στρατού με προορισμό την Επαρχία Σελίνου, για να απεγκλωβίσουν Τούρκους πολιορκούμενους από πολίτες, μαχητές του Σελίνου. Στο πέρασμά του ο τουρκικός στρατός κατέστρεφε τα πάντα, σκότωνε και έκαιγε τα χωριά. Εάν η μάχη αυτή αποτύχαινε, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα περνούσαν αρκετά χρόνια έως ελευθερωθούμε. Μπορεί και μια – δυο γενιές, ίσως και γιατί όχι το νησί μας η Κρήτη μας να ήταν τουρκικό. Η απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας, Ηπειρος, Θεσσαλία, Μακεδονία, πέρασαν αρκετά χρόνια μια γενιά και έγινε με τακτικό στρατό και ευτυχώς με επιτυχία εξαιτίας του ότι ο ηγέτης κυβερνήτης ήταν ο εθνάρχης μας Ελευθέριος Βενιζέλος. Η Μάχη του Δρομόνερου δεν είχε βοήθεια από κανένα ξένο παράγοντα, ούτε και από την τότε παλαιά ελεύθερη Ελλάδα. Στο σημείο που έγινε η Μάχη, κτίστηκε μετά την απελευθέρωση μία εκκλησία, από τις πέτρες του πυργίσκου (φρούριο μικρό) του Προφήτη Ελισαίου, καθότι εόρταζε την ημέρα της Μάχης, στις 14 Ιουνίου.
Η σπουδαιότητα της Μάχης δυστυχώς δεν αναδεικνύεται όπως θα έπρεπε αφού ήταν η τελευταία Μάχη της Κρήτης κατά των Τούρκων. Κάθε χρόνο υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο. Παλαιότερα, προ αρκετών χρόνων την ημέρα της επετείου της Μάχης, άγημα του στρατού απέδιδε τιμές και όλες οι αρχές απέδιδαν τιμές και παρευρίσκονταν στον εορτασμό. Ακολουθούσε γλέντι από χιλιάδες πανηγυριώτες μέχρι πρωίας. Σήμερα τα χωριά που οι κάτοικοί τους συμμετείχαν στη Μάχη, είναι έρημα, σχεδόν ακατοίκητα. Μόνο ελάχιστοι γέροντες κατοικούν. Στο Δρομόνερο που λειτουργούσαν 2 καφενεία, πεταλάδικο, σαμαράδικο, εμπορικό, κουρείο και ελαιουργείο. Σήμερα ζουν μόνο 3 υπερήλικες γυναίκες. Ο εφετινός εορτασμός με απούσα την πολιτεία ήταν απαράδεκτος. Δεν δικαιολογείται καθότι τα περιοριστικά μέτρα λόγω κορωνοϊού, είχαν λήξει.
Ζούμε σήμερα ελεύθεροι χάρη στην επιτυχή έκβαση αυτής της Μάχης. Εχουμε υποχρέωση στους προγόνους μας που έχυσαν το αίμα τους να μην τους ξεχνάμε. Μάλιστα σήμερα που αντιμετωπίζουμε συνεχείς προκλήσεις από τους ίδιους εχθρούς, που μας είχαν ως σκλάβους για πολλά πολλά χρόνια, θα πρέπει να τους στέλνουμε ισχυρά μηνύματα ότι δεν τους φοβόμαστε!!

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Δημήτρης Κωνσταντουδάκης