Θαρρώ καμιά φορά πως τα Χανιά είναι μια Λιλιπούπολη. Θαρρώ ότι είναι τοσοδούλα μικρή, παραμυθένια, με δράκο κακό και νεραϊδοστόλιστη.
Μα τα παραμύθια τελειώνουν πάντα γρήγορα, σε αποκοιμίζουν και μετά η πραγματικότητα σε ξυπνά και σε επαναφέρει. Εχει “κακό δράκο” η Λιλιπούπολη;
Εχει έναν, κρυμμένο σε μια σπηλιά που η αστοχασία και η ατολμία, τον βγάζουν στο ξέφωτο.
Κι ο καημένος ο δράκος, όταν του δίνουμε θάρρητα με τα κατορθώματά μας, κλαίει σαν μωρό παιδί από έκπληξη.
«Μα μπορούν να σκέφτονται και να κάνουν τέτοια, στη Λιλιπούπολη;»
Και δώστου να ξαφνιάζεται και ν’ απορεί…
Περίεργες καταστάσεις για δράκο, περίεργες αποφάσεις…
Κι είναι η Λιλιπούπολη η παραμυθένια, σε ένα σταυροδρόμι έτοιμη να πάει μπροστά ή πίσω.
Εκεί κομπιάζει ο παραμυθάς, τι θα πει παρακάτω…
Φοβάται μη βγει στο ξέφωτο ο “δράκος”…