Οι κούνιες…

Ο άνδρας είχε γίνει πασίγνωστος για τις…κούνιες του!
Από το φυσικό του ήταν ευχάριστος άνθρωπος, περιποιητικός, καλός στην παρέα. Όμως οι κούνιες ήταν άλλο πράγμα! Στο σπίτι, στο εξοχικό, σχεδόν σε κάθε μπαλκόνι, ανάμεσα στις μουριές της αυλής, κρεμόταν και μια…δελεαστική κούνια!
Κι ήταν όλες τους…κούνιες κανονικές.
Ένα σανιδάκι καλά στερεωμένο σε δυο χονδρές αλυσίδες, που ξεφύτρωναν απ’ οπουδήποτε υπήρχε στον χώρο του ένα υποτυπώδες ταβάνι, δυο κοντινά δένδρα, ένα γερό κλαδί ή κάποιοι μεταλλικοί στύλοι…
Μικροί, μεγάλοι, άνθρωποι σοβαροί ή λιγότερο σοβαροί -όλοι ανεξαιρέτως- υπάκουαν στις προτροπές του, αφού λίγο αφότου έμπαιναν στο φιλόξενο σπίτι του, έπρεπε…απαραιτήτως να κουνηθούν!
Και το’ καναν  ευχαρίστως…
Στην αρχή με κάποιο προσποιητό δισταγμό, ύστερα με κέφι, με τα χρόνια δεν έβλεπαν την ώρα να ξαναγυρίζουν, σε τακτά διαστήματα στο σπίτι του, για να χαρούν μια νότα ξεγνοιασιάς, λίγο ανέμελο πέρα-δώθε, τη χαρά του στιγμιαίου πετάγματος στον αέρα…
Με μικρές φωνούλες ενθουσιασμού, γιαγιάδες παππούδες, παιδιά κι εγγόνια τίμησαν για δεκαετίες τις κούνιες του, μέχρι που ο φιλόξενος άνθρωπος παραγέρασε, πέθανε κάποτε κι άφησε στους κληρονόμους του…κούνιες και πάλι κούνιες!
Κούνιες παλιωμένες με τα σανιδάκια τους σκεβρωμένα απ’ τον χρόνο, τις αλυσίδες σκουριασμένες -κούνιες επικίνδυνες πια- που μια-μια αποκαθηλωνόταν με πόνο.
Όμως, όσο κράτησαν, είχαν δώσει τόση χαρά!
Τόση, όση έπαιρνε εκείνος, μικρό παιδί στο χωριό του που περίμενε πως και πως το…Πάσχα ν’ αναβιώσει το πανάρχαιο έθιμο, να στηθούν  οι….«Πασχαλινές, οι ανοιξιάτικες, οι Κούνιες», να τον ανεβάζει η μάνα και να τον κουνά αδιάκοπα! Λίγα χρόνια αργότερα, στο ίδιο σημείο, να κουνά ο ίδιος, τη γειτονοπούλα και διακριτικά να τη φλερτάρει…
Δεν έχει σημασία βέβαια, ο λόγος που δεν μπόρεσε ποτέ ν’  αποχωριστεί αυτές τις όμορφες, πρώτες αναμνήσεις του!
Πιο σημαντικό είναι, πως, με τον τρόπο του, τις έκανε και δικές μας…