Η “χρυσόσκονη” των Χανίων

Βλέπω με ένα “βήμα υψίσυχνο” τους υποψηφίους δημάρχους οι οποίοι απαντούν κατ’ επιλογήν τα μεγάλα προβλήματα της πόλης. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Η πόλη αντιμετωπίζει μια σειρά από ανοικτά ζητήματα, τα οποία αναζητούν επιτακτικά την επίλυσή τους.
Και δε λέω ότι υπάρχει ένας “Θεός Παντοκράτορας”, που με… χρυσόσκονη θα τα λύσει ως διά μαγείας, αλλά ζητούμε όλοι επιτακτικά να περιστραφεί (χωρίς ηδονοβλεπτικά ταμπού) γύρω απ’ αυτά η συζήτηση. Ο χρόνος των προκλήσεων μετρά πια ανάποδα για μας.
Και όσο απλό είναι να κυλά ο χρόνος, άλλο τόσο απλό είναι τα ζητήματα να εκκρεμούν. Μέσα σε αυτό το σχήμα των μεγάλων προσδοκιών μα και των μεγάλων  απογοητεύσεων, εξελίσσεται η καλότυχη πόλη που δεν καταλαβαίνει…
Και δεν καταλαβαίνει διότι αγωνιά διά την επαύριον. Ηδη μπήκε ο Δεκέμβριος και η δημόσια συζήτηση αντί να απλώνει, περισφίγγεται στο ταμπού των προσωπικών διευθετήσεων.
Το προσωπικό στοιχείο, όμως, ελαχιστοποιεί την δυναμική της κάθε προσπάθειας, όπως αυτή καθορίζεται από την όσμωση με τη χανιώτικη συγκυρία.