Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Η χλεύη των ιδεολογιών

ΣΕ ΛΙΓΕΣ μέρες (24/7) θα γιορτάσουμε την επέτειο της “αποκατάστασης” της Ελληνικής Δημοκρατίας που, εδώ και 42 χρόνια, παρά τη βαθιά πολύμορφη κρίση, επιβιώνει. Aρκεσε μια στρατιωτική εφτάχρονη δικτατορία (χούντα, 1967-1974) για να μας κάνει ν’ αντιληφθούμε την αξία του δημοκρατικού πολιτεύματος και την αναγκαιότητα ύπαρξης πολιτικών κομμάτων. Με τις όποιες ιδεολογίες τους.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ιδεολογίες δεν παρέρχονται. Αν τις διαχειριστούν ικανοί πολιτικοί άνδρες (ή γυναίκες, όπως ας πούμε, η Θάτσερ), τις προσαρμόζουν στα μέτρα και τα δεδομένα της εποχής τους και τις “μεταπωλούν” με το όνομά τους!  Αντίθετα, στα χέρια “μικρών” πολιτικών, όπως είναι οι σημερινοί, αλληλοσυγκρούονται, μεταλλάσσονται, γίνονται αγνώριστες, αποσύρονται. Ειδικότερα οι εμποτισμένες με σωτηριολογικές εμμονές για τη χώρα και τον κόσμο (αριστερές ιδεοληψίες), μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω, αναγκάζονται να υποστείλουν τη σημαία της “ανατροπής” συμβιβαζόμενες μέχρι νεωτέρας (“όπλα, παρά πόδα”)! Σε τέτοιες περιπτώσεις “απάτης” του λαού, οι ιδεολογίες (“ιδεοληψίες”) αποδεικνύονται “αυταπάτες” διαψευδόμενες απ’ τα γεγονότα (Τσίπρας).
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ, τι κοινό μπορεί, άραγε, να υπάρχει μεταξύ Κομμουνισμού και Συντηρητισμού, Νεο-φιλελευθερισμού και Σοσιαλισμού, Καπιταλισμού και Αριστερισμού; Ποια η σχέση του Χριστιανισμού με τον Βουδδισμό, του Ισλαμισμού με τον Μαρξισμό, του Τζιχαντισμού με τον Φασισμό, του Ιουδαϊσμού με τον Εθνικισμό, του Λαϊκισμού με τον Αναρχισμό, του Ριζοσπαστισμού με τον Φεντεραλισμό; Κι ακόμη, του Κυβισμού με τον Μοντερνισμό, ή του Ρατσισμού με τον Φεμινισμό…; Η μόνη σχέση τους είναι ότι όλες είναι λέξεις της καθημερινότητας και περικλείουν μια “ιδεολογία” (πολιτική, κοινωνική, θρησκευτική ή καλλιτεχνική) που καταλήγει σε “-ισμός” (με πρόσφατο τον όρο altermondial-isme που είναι αντίθετος προς τον Néoliberal-isme). Αυτές οι λέξεις (ή οι περισσότερές τους) ταλαιπωρούν αιώνες τον πλανήτη, με αυτό που εκφράζουν. Κυρίως όμως τον βασανίζουν οι πολιτικές έννοιες με τις πρακτικές που εφαρμόζουν για να κυριαρχήσουν σε κοινωνίες και λαούς (άδικοι πόλεμοι, embargo, απομύζηση οικονομιών, κρίσεις κ.ά.)
ΚΑΘΕ πολιτική ιδεολογία συμπυκνώνει τα υπάρχοντα προβλήματα σε ένα, ώστε να βρει και μία λύση! Ετσι, όταν έχουμε οικονομική κρίση (Ελλάδα), μπαίνουν συνεχώς φόροι! Ο κόσμος κόβεται στα δυο: στο πρόβλημα (κρίση) και τη λύση του (φόροι). Η σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική (Ε.Ε.) εφαρμόζει αμείλικτα το αντιθετικό δίπολο: κακό-καλό, μαύρο-άσπρο, λάθος-σωστό, κρίση-μέτρα, εχθρός-φίλος. (Αν και στην πολιτική δεν υπάρχουν “φίλοι”, ούτε “σύμμαχοι” ή “εταίροι”. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα!
ΣΤΗ ΧΩΡΑ μας οι μεταπολιτευτικές πολιτικές ιδέες επενδύθηκαν -και επενδύονται- με ποικίλα σύμβολα, συνθήματα και χρώματα: μισοανατέλλοντες πράσινοι ήλιοι με οδοντωτές ακτίνες και κόκκινη βάση (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), αποχρώσεις του μπλέ με πορτοκαλί έλιξη πάνω σε χλομή μπλέ γραμμή (Ν.Δ.), αναπεπταμένες ποικιλόχρωμες σημαίες με ισχνό πορτοκαλί αστέρι (ΣΥΡΙΖΑ), ερυθρόχρους μαίανδρος περικλειόμενος από κλαδιά μαύρης δάφνης (Χ.Α.), κίτρινα ηλιοτρόπια σε ελαφρό πράσινο φόντο (Οικολόγοι), μπλε κυματισμοί νερού που ξεκινούν από σκούρο καφέ ανοιχτό κύκλο (Ποτάμι), μικρό σφυροδρέπανο πάνω σε κόκκινη γραμμή και μεγάλα αρχικά της κομμουνιστικής αριστεράς (ΚΚΕ) κ.λπ.
Ολα αυτά αποτελούν τα σύμβολα (εικονοσύμβολα) που καλούνται οι αρχηγοί των παρατάξεων να διαχειριστούν (1). Εχουμε συχνές αλλαγές τους, συχνότερα όμως συμβαίνουν μεταπηδήσεις πολιτευτών από κόμμα σε κόμμα! Πρόκειται για τυχάρπαστους πολιτικούς που, ενώ ψηφίζονται με άλλη ιδεολογία, προτάσσοντας το ατομικό τους συμφέρον, μεταπηδούν σε άλλες παρατάξεις υιοθετώντας ξένα σύμβολα! Σήμερα οι αλήστου μνήμης “Ιουλιανοί Αποστάτες” (1965) θα ωχριούσαν μπροστά στα όσα συμβαίνουν στη Βουλή των Ελλήνων.
– ΕΔΩ και 1½ χρόνο μας κυβερνάει μια υποτιθέμενη  “αριστερά”: ο ΣΥΡΙΖΑ (“Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς”), με δεκανίκι τους ΑΝ.ΕΛ. (“Ανεξάρτητοι Ελληνες”). Αλλά ούτε “αριστερή” πολιτική έχουμε, ούτε “ριζοσπαστική” αντιμετώπιση κανενός προβλήματος. Αντίθετα, συνεχώς φορτωνόμαστε σκληρότατα φορολογικά βάρη που πλήττουν κυρίως τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα (μισθωτούς, συνταξιούχους, ανέργους κ.λπ.). Ζούμε μια “αριστερή” νεο-φιλελεύθερη οικονομική επίθεση που θα ζήλευε κι η Θάτσερ! Οσο για τις δήθεν διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, δεν υπάρχει πουθενά κανένα “αριστερό” πρόσημο αφού συνεχώς προστίθενται νέα προαπαιτούμενα. Δαμόκλειος σπάθη κι ο “κόφτης” του φθινοπώρου. Να μιλήσει κανείς για “αριστερές” «κόκκινες γραμμές», μάλλον σαν κακόγουστο ανέκδοτο θα ακουγόταν.
– ΑΠΟ την άλλη, οι “σοσιαλιστές” (τωρινή “Δημοκρατική Συμπαράταξη”) που μας έφεραν και τα πρώτα μνημόνια, ισχυρίζονται ότι αυτοί εκπροσωπούν την “Κεντροαριστερά”! Το τι σημαίνει όμως η λέξη σήμερα, ούτε οι ίδιοι μπορούν να μας διευκρινίσουν. Είναι αριστερά της Δεξιάς ή δεξιά της Αριστεράς; Αλλά μήπως δεν ζήσαμε στα πρώτα χρόνια της κρίσης (2009-2012) το βαθύτερο ιδεολογικό “υπόβαθρο’ της λεγόμενης σοσιαλδημοκρατίας; Ποιος σοσιαλισμός μπόρεσε να συγκρατήσει το βαρύγδουπο γκρέμισμα των άλλοτε περήφανων αγωνιστικών μας κατακτήσεων; Αντί για “σοσιαλισμό” δεν ζήσαμε όλοι μας μια ανεξέλεγκτη οικονομική “βαρβαρότητα”; Θυμηθείτε μόνο πώς ξεκίνησε ο πασοκικός σοσιαλισμός στη δεκαετία του 1980: μουστάκι, ζιβάγκο, γένι, μακρύ κόκκινο κασκόλ στον δρόμο, στα αμφιθέατρα, παντού. Και μια γλώσσα πρωτόγνωρη. Θυμηθείτε ακόμη πόσο όλοι -μα όλοι!- είχαμε μεταλλαχθεί σε αριστεριστές, αντιστασιακούς, οπαδούς της μεταμοντέρνας σκέψης και του “τρίτου δρόμου”. Η ισότητα που πρέσβευε εκείνος ο σοσιαλισμός κατέληξε στην ισοπέδωση των πάντων. Και η “μεσαία τάξη” που αναδείχθηκε άκομψα ήταν και η πρώτη που χτυπήθηκε ανελέητα από την κρίση.
– ΟΙ ΔΕΞΙΟΙ -συντηρητικοί ή (νεο)Φιλελεύθεροι- ήταν μέχρι την κρίση ο κυριότερος αντίπαλος των σοσιαλιστών. Αυτοί, το απέδειξαν επί Σαμαρά, δεν χρειάζονται “ανθρωπισμούς” και “αλληλεγγύη”: δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο του καπιταλισμού. Οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται από λέξεις όπως αγορά, χρήμα, ιδιοκτησία, συντήρηση, κέρδος… Για να θεωρείται δε κανείς ακραιφνής δεξιός πρέπει να είναι “έχων και κατέχων” (αμάξια, σπίτια, καταθέσεις, νευραλγικές θέσεις κ.λπ.)
Η ΧΛΕΥΗ -η απαξίωση της Αριστεράς, της Δεξιάς και του Κέντρου- προ πολλού αποτελεί πρακτική των δανειστών που, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, επιβάλλουν μέτρα που αυτοί κρίνουν “πρόσφορα”! Αλλά, η περιφρόνηση των πολιτικών ιδεολογιών και των φορέων τους, μήπως δε συντελείται κι από εμάς τους πολίτες (2); Οσο για τους λεγόμενους “αντικαπιταλιστικούς” λαϊκούς αγώνες, αυτοί μάλλον αναβάλλονται για ευνοϊκότερες εποχές (αν ποτέ έλθουν!), με ικανότερους ηγέτες, με ευκρινέστερες ιδεολογίες και εφικτούς στόχους.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
– (1) Αποδίδεται στον Φρανσουά Μιτεράν (1916-1996) η ρήση που θέλει την πολιτική να είναι “η διαχείριση των συμβόλων”.
– (2) Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση (Γαλλία), «το 73% των  Γάλλων πολιτών πιστεύουν ότι οι έννοιες “δεξιά” κι “αριστερά” δεν σημαίνουν τίποτε στην εποχή μας, το 65% ομολογούν ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά ως κυβέρνηση, το 87% δεν εμπιστεύεται γενικά τα πολιτικά κόμματα, και μόνο το 1,5% δηλώνει ότι ανήκει σε πολιτικό κόμμα». [Στο Les grandes Idées Politiques, περιοδικό “Sciences Humaines”, p. 17, No 21, Mai-Juin, 2016)


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα