Το μεταναστευτικό, το BREXIT, η νέα τάση που δημιουργείται κατά της λιτότητας, αλλά από δυνάμεις που δεν πολυπιστεύουν στη δημοκρατία, ο λάθος λογαριασμός του Γιούνκερ, οι δυσανάλογες προοπτικές να φτιάξουμε ένα σωστό ευρωπαϊκό σπίτι, οι αναταράξεις στη χώρα μας που εδράζονται σε λάθος μηνύματα, είτε για το σκοπιανό, είτε για τις βλέψεις της αντιπολίτευσης, είναι μερικά από τα βασικά θέματα που εξακολουθούν, ή βγήκαν τώρα στην επιφάνεια, ώστε να γίνεται αδήριτη ανάγκη να βρεθούν λύσεις. Και το ενεργειακό εξακολουθεί να ταλανίζει όλα τα ελληνικά νοικοκυριά και να δημιουργεί προβλήματα στην ελληνική επιχειρηματικότητα.
Δεν ξέρει κανείς πλέον από πού να αρχίσει την κριτική του για τα λάθος τεκταινόμενα στην ΕΕ. Χωρίς ιεράρχηση της θεματολογίας είναι λογικό να πούμε ότι οι αλληλοκατηγορίες της Κομισιόν και της ιταλικής κυβέρνησης είναι ένα σημαντικό γεγονός που πρέπει να μας απασχολήσει. Έτσι, με τίτλο «Εχθροί της Ευρώπης» αναλυτές του EURACTIV 1 στις 9 Οκτωβρίου 2018 αναφέρονται στη στάση της ιταλικής κυβέρνησης που θέλει να παρουσιάσει τη μάχη της με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με το σχέδιο δαπανών της ως ανανεωμένη ευρωπαϊκή σταυροφορία κατά της λιτότητας. Αλλά ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί της Ευρώπης; Η μετανάστευση που αρχίζει και σχηματίζει σταθερά μια ακροδεξιά θέση του Ιταλού υπουργού Σαλβίνι με τη Μαρί Λε Πεν, βασισμένη σε μια κοινή πλατφόρμα για τις ευρωπαϊκές εκλογές του προσεχούς Μαΐου.
«Οι εχθροί της Ευρώπης είναι εκείνοι που βράζουν στο καζάνι των Βρυξελλών. Είναι ο Juncker και ο Moscovici που έχουν φέρει φόβο και εργασιακή ανασφάλεια στην Ευρώπη», δήλωσε ο Σαλβίνι τη Δευτέρα. «Η πολιτική λιτότητας των τελευταίων ετών έχει αυξήσει το ιταλικό χρέος και έχουν οδηγήσει σε υποβάθμιση την Ιταλία», πρόσθεσε.
Η θέση που εκφράζει η Ιταλία είναι ότι θέλει να διορθώσει το ΑΕΠ σταδιακά, αφού αυτό παρουσιάζεται τρεις φορές υψηλότερο από τον στόχο της προηγούμενης κυβέρνησης, και να μην λάβει υπόψη τις προσπάθειες να μειώσει το γιγάντιο χρέος της. Οι Βρυξέλλες κατηγορούν την Ιταλία ότι αυτό συνιστά μια «σοβαρή μη συμμόρφωση» με το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που ήδη επισημάνθηκε την περασμένη εβδομάδα σε επιστολή της Επιτροπής προς τη Ρώμη, και θα οδηγήσει στην άνευ προηγουμένου απόρριψη του ιταλικού προϋπολογισμού για το 2019.
Στην ουσία παρατηρούμε εδώ ένα στοίχημα που αφορά τον αντίκτυπο της λιτότητας, ο οποίος εξακολουθεί να είναι ορατός στην Ευρώπη, οπότε η Ρώμη παίζει με την αποφασιστικότητα της Επιτροπής να εφαρμόσει αυστηρά τους δημοσιονομικούς κανόνες πριν από τις ευρωπαϊκές εκλογές. Βλέπετε, η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα και δεν μπορούν εύκολα να την πειθαρχήσουν. Που είσαι φίλε Σόιμπλε να εφαρμόσεις κανόνες και να τρίξεις τα δόντια; Δεν θα αναφερθώ εδώ στο κατά πόσον ωφελήθηκε η ιταλική οικονομία από τη χαλαρή εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας. Και βέβαια, ο Σαλβίνι δε φέρει ευθύνη για το δημόσιο χρέος της Ιταλίας (το τρίτο μεγαλύτερο σε μέγεθος) και τα χαμηλά οικονομικά του αποτελέσματα κατά την τελευταία δεκαετία μέση μείωση του ΑΕΠ κατά -0,6% μεταξύ 2006 και 2016).
Έτσι δημιουργούνται οι βάσεις ξηλώματος του ευρωπουλόβερ. Ας είναι καλά οι Γερμανοί που επέβαλαν τους κανόνες αυτούς και τώρα μιλούμε βέβαια για την απερίσκεπτη στάση της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης έναντι του χρέους της. Μόνο που το ιταλικό χρέος δεν θα επηρεάσει μόνο τους εταίρους της στη νομισματική ένωση, όπως δήλωσαν οι υπουργοί οικονομικών της ευρωζώνης στη Ρώμη. Θα έβλαπτε επίσης τους Ιταλούς.
Είναι δε, λυπηρό το μεταναστευτικό να έχει βάλει στην προμετωπίδα του ακροδεξιές δυνάμεις που αναπτύσσονται ιλιγγιωδώς για να φτάσουμε στα πρόθυρα της δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Υπενθυμίζω για τους νέους μας, που αδόκητα μπορούν να «διευκολύνονται» να αλληθωρίζουν προς τα ακροδεξιά, ότι η λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Αυτοκρατορική Γερμανία με το μέρος των ηττημένων. Τη θέση της μοναρχίας παίρνει το Δημοκρατικό πολίτευμα 2. Την πορεία αυτού, από τη γέννησή έως την πτώση του, περιγράφει ο Γερμανός Πανεπιστημιακός Χάινριχ Βίνκλελ στο βιβλίο του με τίτλο «Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης-Η ανάπηρη Δημοκρατία» 3
Εδώ λοιπόν είναι ευκαιρία να αναφερθούμε στη μόλις πριν λίγων εβδομάδων αναφορά πολέμου του Γάλλου προέδρου κ. Μακρόν στις 21 Σεπτεμβρίου 2018, όπου αναφέρθηκε σε αυτούς που «αγαπούν την Ευρώπη όταν φέρνει χρήματα». Ο Γάλλος πρόεδρος αναφέρθηκε ουσιαστικά στην ατυχή διεύρυνση του 2004, για την οποία έχουμε αναφερθεί πόσο ολέθρια ήταν, εκτός βέβαια, από μια κάλυψη που αφορά την Κύπρο και που δεν μπορεί ο τούρκος σήμερα να πει (όπως γράφουν οι εφημερίδες) ή μαζί σκάβουμε για πετρέλαιο ή καταλαμβάνω και τη Νότιο Κύπρο!
Ας κοιτάξουν καλύτερα και οι δυο αρχιτέκτονες, Μέρκελ και Μακρόν τι μέτρα πήραν που βοήθησαν τις οικονομίες τους σε βάρος των άλλων κρατών της ΕΕ, την περίοδο της κρίσης, για να μιλούν σήμερα… Ας πρόσεχαν όταν έκαναν τη διεύρυνση αντί να λένε σήμερα «Είμαι στο Σένγκεν, αγαπώ την Ευρώπη όταν πρόκειται για τα διαρθρωτικά ταμεία, αγαπώ την Ευρώπη όταν μου δίνει χρήματα, όταν επιτρέπει την ευημερία για τον λαό μου, όταν επιτρέπει στους εργαζόμενους να κερδίζουν μια καλύτερη ζωή στις γειτονικές χώρες. Αλλά στο σπίτι, δεν θα μπει ούτε ένας μετανάστης, ούτε καν ένας μόνο πρόσφυγας που έχει δικαίωμα ασύλου».
Εθελοτυφλούν οι μικροί ηγετίσκοι που θαρρούν ότι μπορούν να κολλήσουν στην πλάτη των άλλων την αδράνεια τους να ανταπεξέλθουν στην κρίση που γέννησε το άθλιο σύστημα που τους επέβαλε ο Νίξον με την κατάργηση της αναφοράς ισοτιμίας δολαρίου χρυσού.
Ίσως, πάντως, να θέλει ο Μακρόν και να το ψιθυρίζει στην Μέρκελ, ότι πρέπει να αντιστραφούν οι όροι. Όποιος δε θέλει μετανάστες και πρόσφυγες, έξω από το Σένγκεν, οι χώρες που δεν θέλουν περισσότερη Ευρώπη δεν θα συμμετέχουν, ούτε θα επωφελούνται πλέον από τα διαρθρωτικά ταμεία. Η Ευρώπη δεν είναι ένα μενού «à la carte», αλλά ένα πολιτικό σχέδιο που θα συζητηθεί σε βάθος την ερχόμενη άνοιξη.
Ίδωμεν. Σε κάθε περίπτωση από το ερχόμενο σημείωμά μας θα αναλύσουμε τις συνέπειες του πολέμου του αμερικανού προέδρου Τραμπ, στον εμπορικό τομέα, αλλά και να δούμε που οδεύει σήμερα μεγάλη πλευρά του ευρωχρέους. Στο όλο σκηνικό δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το Brexit είναι η επιλογή που έκαναν οι Βρετανοί, ωθούμενοι από αυτούς που τους υποσχέθηκαν εύκολες λύσεις. Το Brexit μας λέει ένα πράγμα: δείχνει ότι εκείνοι που θέλουν να μας πείσουν ότι μπορούμε εύκολα να χωριστούμε από την Ευρώπη, και ότι όλα θα είναι καλά και θα τους φέρουν πολλά χρήματα είναι ψεύτες». Μάλλον αρχίζουν να καταλαβαίνουν και οι Βρετανοί ότι ήταν μια χονδροειδής ενέργεια η αποχώρηση από την ΕΕ. Μακάρι να βρουν το δρόμο τους και αυτοί, πριν είναι εντελώς αργά!!!
1. http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=COMPARL&reference=PE-619.291&format=PDF&language=EL&secondRef=02
2. https://www.cna.gr/stories/perifimi-dimokratia-tis-vaimaris/
3. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.
