Xαίρομαι χαρά μεγάλη, καλή μου συναδέλφισσα! Σαν παιδί που περίμενε ένα δώρο, του έδωσαν έξι και περιμένει άλλα δύο! Τόσο κι ακόμη περισσότερο…. “Το χαμόγελο του ήλιου”, “Σονέτα”, “Πάχνη και φως”, “Γράμματα σ’ ένα φίλο”, “Τριαντάφυλλα” και “Ηλιόγερμα”, οι τίτλοι των έξι (!) ποιητικών σου συλλογών που κυκλοφορήθηκαν πρόσφατα σε καλαίσθητα βιβλία, τα τρία πρώτα τον Ιούνιο και τ’ άλλα τρία τον Ιούλιο, απ’ τις εκδόσεις “Ερεισμα”. “Απίστευτο”, είπα στον καλό, εκτός όλων των άλλων, ποιητή υπεύθυνο των εκδόσεων Χρήστο Μαχαιρίδη, όταν μου τα έδινε, ύστερα από παράκλησή του τις προάλλες, στο βιβλιοπωλείο του. Αρκέστηκε να χαμογελάσει. Απίστευτο και όμως αληθινό! Και ότι θα “βγουν”, πάλι από το “Ερεισμα”, κι άλλα δύο βιβλία σου με τα ποιήματά σου για παιδιά, αληθινό είναι…
“Γέλια και δάκρυα και όνειρα, παλιά και νια της ζήσης/ όσα μ’ αγγίξαν απαλά, κι όσα πληγές μ’ αφήσαν/ όσα του κόσμου σκοτεινά κι όσα φωτολουσμένα/ όσα στον Ανθρωπο χαρές ασύνορες σκορπίσαν/ κι όσα με σίδερα βαριά, γυρού – γυρού τον κλείσαν/ τα πήρα μες στου σπλάχνου μου το μυστικό αργαστήρι/ κι όλα τραγούδια τα ’καμα, το χρόνο μη φοβούνται!… /… Της σκοτεινής του φυλακής, την πόρτα τώρ’ ανοίγω/ στης λευτεριάς το ξάγναντο να βγουν να τραγουδήσουν/ και στη ζεστή σας την καρδιά, να βρούνε καταφύγι”… Διαβάζω το πρώτο ποίημα της πρώτης σου ποιητικής συλλογής, “Οσα” ο τίτλος του, κι αναθυμούμαι τα της γνωριμίας μας, τα τέλη της δεκαετίας του 1970, σε μια γενική συνέλευση του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών του Νομού μας. Σε ήξερα, σαν όνομα, Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη, απ’ τα ποιήματά σου που έβρισκαν φιλόξενη στέγη, όπως και τα δικά μου στο περιοδικό “Το σχολείο και το σπίτι” του Ωραίου Ελληνα Δασκάλου Γεωργίου Κυριαζόπουλου. Απ’ τα μέχρι τότε “όσα” σου που μου άρεσαν πολύ. Και, βέβαια, ως σύζυγο του καλού μου φίλου (τι στέκι κι αυτό το καφενείο του Κυριάκου του Ψαράκη τα χρόνια εκείνα στη Σκαλίδη!) του Μανόλη του Κωνσταντουδάκη, που τον λέγαμε “Δράκο”, σε ήξερα.
“Γεννημένη ποιήτρια αυτή η και καλά καλή δασκάλα”, η γνώμη του εκ των φίλων της καρδιάς μου, την εποχή εκείνη που νομίζαμε ότι θ’ αλλάξουμε τον κόσμο, φευγάτου εδώ και χρόνια στο άλλο ημισφαίριο της ζωής, Βασίλη Παπαδάκη, για σένα. Η Ελισάβετ ζει να γράφει ποίηση και γράφει ποίηση για να ζει, η δική μου γνώμη, όπως και του άνδρα της ζωής σου άλλωστε (σ’ αυτόν και στους δυο γιους σας, τον Αρη και τον Γιώργο η αφιέρωση του “Χαμόγελου του Ηλιου”) που όποτε κι αν τον συναντούσα του έλεγα ότι είναι “μεγάλη αμαρτία” που δεν έβγαιναν σε βιβλίο τα ποιήματά σου, πολλά απ’ τα οποία δημοσιεύονταν και στα “Χανιώτικα νέα”. Σας το έλεγαν κι άλλοι φίλοι, μα δεν το αποφάσιζες. Επρεπε να βρεθεί η “ανοιχτή ώρα”, για να ριφθεί ο κύβος…
Επιφυλλάσσομαι! Τι να χωρέσει απ’ όλα όσα θέλω να γράψω στο γράμμα τούτο που, μέσω των Στάσεων, σου στέλνω, Ελισάβετ! Για την “αλληλογραφία” μας διά του Τύπου (σε ρόλο “Αγνώστου Ποιητή” εγώ σε ρόλο “Αγνώστου Στρατιώτη” εσύ) που ξεκίνησε από ένα κείμενό μου με τίτλο “Στον Αγνωστο Στρατιώτη”, που δημοσιεύθηκε στα “Χανιώτικα νέα” το 1978 ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, αίφνης… Για τα “ευχαριστώ” που σου οφείλω για τα ποιήματα που κατά καιρούς μου αφιέρωσες… Κυρίως για τα 58+111+80+38+76+67=413 ποιήματά σου που βρήκαν θέση τις 6 μόλις εκδοθείσες ποιητικές σου συλλογές… Για τα “Οσα” σου “γέλια και δάκρυα και όνειρα, παλιά και νια της ζήσης”… Απ’ τα μύρια όσα έχω σημειώσει περιδιαβάζοντας στις 84+124+102+90+112+106=618 σελίδες που καλύπτουν τα ποιήματά σου… Ερρωσο, Ελισάβετ!
