Κύριε διευθυντά
oι αρχές μιας χώρας οφείλουν να επιβάλλουν την αξιοκρατία και οι πολίτες της να τη σέβονται. Και κάπως έτσι δημιουργούνται κριτήρια αξιολόγησης, και μόρια, για θέσεις διευθυντών σε δημόσιες υπηρεσίες. Πλήρως σεβαστό όταν ο διευθυντής είναι η κεφαλή μιας ομάδας ανθρώπων που εκτελούν υπηρεσίες όπως υπογραφές, ελέγχους και σφραγίδες.
Τι γίνεται όμως όταν ο διευθυντής είναι πολλά παραπάνω από αυτό;
Όταν ο “κ. Χαλκιαδάκης” τότε, “Μανώλης” τώρα, διορίστηκε στο σχολείο μας πριν από τριάντα χρόνια ήμουν εκεί. Εγώ έφυγα, έκανα οικογένειά, σπούδασα, ταξίδεψα… άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα μακριά. Αυτά τα φτερά μου τα έδωσε ο Μανώλης, που σε αντίθεση με εμένα, δεν άφησε ποτέ το χωριό. Μια ολόκληρη ζωή το υπηρετεί, μια ζωή υπηρεσίας που μεταφράζεται σε “μόρια”. Τι υποτιμητική λέξη αλήθεια!
Όμως δεν έχει μεταπτυχιακό όπως άλλοι υποψήφιοι και έτσι, το μηχανιστικό σύστημα αξιολόγησης τον βλέπει ως “λιγότερο αξιόλογο”. Το μηχανιστικό σύστημα δεν μπορεί να ξέρει όμως πως ο Μανώλης μας, δεν έκανε μεταπτυχιακό γιατί έχτιζε με τα χέρια του σκηνή θεατρική και μάθαινε στα παιδιά αγροτών και κτηνοτροφων τι είναι τέχνη. Γιατί μέσα σε μια αίθουσα που στριμώχνονταν δυο τάξεις, μας έδειχνε πώς το οξύ, το οποίο είχε πληρώσει από τον μισθό του, καίει ένα φύλλο από παρθενόκρινο σε κλάσματα δευτερολέπτου, όταν το πιο ακραίο πείραμα στο “εμείς και ο κόσμος,” ήταν η διάλυση ζάχαρης σε ένα ποτήρι νερό. Έτσι, για να μας κάνει να αγαπήσουμε τις θετικές επιστήμες.
Δεν είχε και χρόνο βέβαια, γιατί έπρεπε να κόψει τα ξύλα με τα οποία θα τροφοδοτουσε τις ξυλόσομπες που στον χιονιά ζεσταιναν τις μόλις δύο αίθουσες που στέγαζαν έξι τάξεις. Και αργότερα, έπρεπε να τρέχει δεξιά αριστερά και να παλεύει, κλέβοντας τις ώρες από την γυναίκα και τα δύο του παιδιά, για να επεκταθεί το σχολείο, να χτιστούν και άλλες αίθουσες, και γήπεδο του μπάσκετ. Έτσι, για να δώσει την ευκαιρία σε όσους είχαν ταλέντο στα σπορ να το ανακαλύψουν.
Και μπορεί να μην είχε και την οικονομική δυνατότητα, γιατί όταν κάποιος από εμάς δεν είχε τετράδια, ή μπλοκ ζωγραφικής και μπογιές, ο Μανώλης ήξερε πως δεν μπορούσαν όλες οι οικογένειες να παρέχουν τα απαραίτητα, κάποια σπιτικά και το φαγητό το αγοράζαν βερεσέ, και πλήρωνε από την τσέπη του για να έχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες στο μάθημα.
Στα τριανταοκτώ μου χρόνια, ο Μανώλης είναι ο μόνος άνθρωπος που αποκαλώ “δάσκαλο” και το εννοώ ως τίτλο τιμής, όχι ως θέση δημόσιου υπάλληλου. Η λέξη αυτή γεμίζει την ψυχή μου αγαλλίαση, νοσταλγία και αγάπη και θέλω τα παιδιά μας να νιώθουν το ίδιο όταν φτάσουν στην ηλικία μου.
Και ξέρω πως τα παιδιά μας, που μεγαλώνουν με ιστορίες της μαμάς και του μπαμπά με τον κ. Μανωλη, είναι ασφαλή στα χέρια του σαν σε φυσικό και πνευματικό επίπεδο. Ο δάσκαλός μας, για κάποιους από εμάς η μόνη υγιής πατρική φιγούρα, είναι το χωριό μας, η βάση μας, το θεμέλιο μας.
Εύχομαι σε όλους τους υποψήφιους διευθυντές, να αγαπηθούν από την κοινωνία του σχολείου τους όσο αγαπήθηκε, αγαπιέται και θα αγαπιέται ο Μανώλης μας. Όμως πρέπει να ξέρουν πως αυτό θα είναι αδύνατον στο χωριό μας. Ένας πατριός που ξεριζώνει τον λατρεμένο πατέρα ενός σπιτικού, δεν μπορεί ποτέ να αγαπηθεί. Οι Στέρνες ήταν ένα μικρό χωριό, που η γενιά μου το μεγάλωσε και το ομορφύνε. Η γενιά αυτή που ο χαρακτήρας της διαμορφώθηκε από τον Μανώλη. Το χωριό μεγάλωσε και ομόρφυνε γιατί ο Μανώλης μας έμαθε να ονειρευόμαστε το παραπάνω και το όμορφο. Είμαι σίγουρη ότι το κράτος δεν θα καταρρεύσει αν ο Δάσκαλός μας, παραμείνει στυλοβάτης των παιδιών του μικρού αυτού χωριού.
Υ.Γ. Ξέρω πως το «ο» στο Μανώλης τώρα γράφεται με όμικρον. Ομως εμένα ο δάσκαλός μου πάντα θα είναι Μανώλης με ωμέγα, γιατί έτσι το έμαθα και έτσι το αγάπησα το όνομά του.
Σοφία Τσουρλάκη
Ραδιοφωνική παραγωγός και μεταπτυχιακή φοιτήτρια Μεσανατολικών Σπουδών.
Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο.
