«Δεν είν’ αυτή ζωή από τ’ αφεντικά μας
δεν είν’ ανθρωπινά τα μεροκάματά μας!
Αυτοί καλοπερνούν και ’μεις αγωνιάμε
αν θα ’χουμε δουλειά, για να ’χουμε να φάμε.
Τον μάθαμε καλά της Γης μας τον αφέντη,
μας δίδαξε πολλά το αίμα του Νοέμβρη».
Ν. Ασιμος
Κύριε διευθυντά,
όταν ο Νικόλας ο Ασιμος τραγουδούσε αυτά τα στιχάκια, ήταν νωπό ακόμα “το αίμα του Νοέμβρη”. Πόσο όμως άλλαξε η ζωή μας από τότε ως σήμερα; Οχι μόνο είναι λιγότερο ανθρωπινά τα μεροκάματά μας μα και για πάνω από 1,5 εκατ. εργαζόμενους στην Ελλάδα, χαθήκανε κι αυτά. Λέει μολαταύτα ο ίδιος σε ηχογραφημένη συναυλία του τα εξής:
«Αυτά τα τραγούδια δεν ήθελα να τα πω, γιατί τότε είχα μπλέξει με τα “μπάσταρδα”. Κι όταν λέω “τα μπάσταρδα”, εννοώ τα παιδάκια της σύγχρονης εποχής. Ομως θα τα πω, γιατί αυτά τα τραγούδια στο κάτω-κάτω της γραφής, δώσανε μάχες για να υπάρξουνε…».
Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, με τον όρο “μπάσταρδα” δεν εννοούσε μόνο κάποιους νεαρούς συντρόφους του, του αντιεξουσιαστικού χώρου, στον οποίο ο τραγικός αυτός ποιητής για χρόνια ενέτασσε εαυτόν μέσα στη σύντομη ζωή του. Εννοούσε πρωτίστως τους ποικίλους κήρυκες της “Νέας Αριστεράς”, ανανεωτές, αναθεωρητές, “ρεβιζιονιστές”, όπως σε άλλα τραγούδια του αναφέρει, αλλά και στους “ορθόδοξους” ρεφορμιστές, ανά την Ελλάδα και τον κόσμο. Ολους αυτούς δηλ. που φάγανε τη φόλα της “παγκοσμιοποίησης” και που αποδέχθηκαν τον “μονόδρομο” του καπιταλισμού και το “αήττητον” του ιμπεριαλισμού.
Μια μερίδα απ’ αυτούς, καλοί σπουδαστές της Μεγάλης Σχολής Τζαννετάκη – Φλωράκη – Μητσοτάκη – Κύρκου (1989-’90) μας κυβερνάνε σήμερα αυτοαποκαλούμενοι “πρώτη φορά Αριστερά”. Αντιπαρέρχομαι το κατά πόσον μπορούν να θεωρούνται “Αριστερά” όσοι κυβερνούν για λογαριασμό της αστικής μας τάξης και των ιμπεριαλιστών “εταίρων”· αυτοί που χρησιμοποιούν το μαστίγιο για όσους αντιστέκονται· που φυλακίζουν νέους και τραυματίζουν γέροντες· που τρομοκρατούν τον κόσμο με τα ΜΑΤ, και με τα εξουσιοδοτημένα τάγματα της Αστυνομίας, που προσωρινά διοικούν. Τους βγάζουμε απ’ τον λογαριασμό αφού οι ίδιοι έχουν διαγράψει ήδη τους εαυτούς τους.
Οσοι όμως δεν υπέπεσαν στον πειρασμό της εξουσίας και αναφέρονται στο όνομα της Αριστεράς (ποιάς εξουσίας δηλαδή; Αφού την πραγματική εξουσία την κρατάνε γερά εκείνοι που την έχουν και δεν την παραδίδουν στους υπαλλήλους των) δε θα μπορούσαν τάχα να ενωθούν κι όλοι μαζί να ξανανοίξουνε τον στενεμένο δρόμο; Δεν είναι τάχα εδώ και χρόνια αυτό το πάγιο αίτημα πάρα πολύ κόσμου που -πολύ σωστά- αντιλαμβάνεται πως δεν έχει τίποτα πια καλό να περιμένει από τ’ αστικά κόμματα;
Ε, λοιπόν όχι, δεν μπορούν να ενωθούν, κι αυτό, όχι λόγω των προσωπικών διαφορών, εγωισμών κ.λπ., μολονότι κι αυτά είναι υπαρκτά κι ανθρώπινα. Αλλά διότι υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές, διαφορετικές εκτιμήσεις, στόχοι και δρόμοι. Εκλογικές συμπράξεις άλλωστε έχουν γίνει στο παρελθόν και δεν οδήγησαν πουθενά (Ε.Α., Συνασπισμός κ.λπ.). Το ζητούμενο είναι η πραγματική ενότητα, και η πραγματική ενότητα της Αριστεράς είναι κάτι που χτίζεται μέρα τη μέρα, όχι μέσ’ στα κομματικά γραφεία ή στους διαδρόμους της Βουλής, παρά μέσα στην πραγματική ζωή με τους εργαζόμενους, με το λαό, και τη νεολαία, στη δουλειά, στα σχολεία, στις απεργίες, στις πορείες και στα οδοφράγματα.
Η ιστορία έχει δείξει πως η αποτελεσματικότερη αντιπολίτευση δεν είναι μέσα στα κοινοβούλια, μα στις πλατιές λεωφόρους, στις πλατείες και τα πεζοδρόμια.
Κι αν η ενότητα της Αριστεράς δεν μπορεί ακόμα να επιτευχθεί, μπορεί ωστόσο να επιδιώκεται και να πραγματώνεται η κοινή δράση. Κοινή δράση πάνω στα πιο σημαντικά ζητήματα και στα πιο βασικά σημεία στα οποία συμφωνούν εκάστοτε οι διάφορες αριστερές συλλογικότητες, κόμματα αλλά και ανεξάρτητοι αριστεροί αγωνιστές.
Καλό παράδειγμα -αν και μικρογραφία αυτού που μπορεί να γίνει- είναι η πρόσφατη κινητοποίηση εδώ στα Χανιά αλλά και σ’ άλλες πόλεις ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα. Με μεγάλη προσπάθεια κάποιες αρκετές συλλογικότητες μπορέσαμε, να βάλουμε στην άκρη τις διαφορές μας και να συμφωνήσουμε σε πέντε βασικά σημεία:
Αυτός ο κύριος, με μεγάλο θράσος και μέσα στο τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου, ήρθε να μας πει ότι, τέρμα όλ’ αυτά, μπορεί τότε να στήσαμε τη χούντα, μα τώρα γίναμε καλοί(!) και προτείνουμε για σας κούρεμα του χρέους! («Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», απάντησε κάποιος συμπολίτης μας σε σχετικό της εφημερίδας σας ρεπορτάζ).
Ωστε λοιπόν, στο πρόσωπο του Ομπάμα καταγγείλαμε συνολικά τις ΗΠΑ του τότε και του τώρα, τον μεγαλύτερο σήμερα εχθρό των λαών, τη φονικότερη μηχανή που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης! Μα και του άμεσου μέλλοντός μας, δείτε, γλυκάθηκε κι ο Τραμπ, θέλει κι αυτός λέει να μας επισκεφθεί! Μάθανε πως… (sic).
Μοιράστηκαν χιλιάδες κοινές προκηρύξεις, κολλήθηκαν αφίσες, αναπτύχθηκαν συζητήσεις με τον κόσμο κι ένα ευρύτερο δυναμικό παλιών και νεολαίων αγωνιστών, αναθάρρησε και δραστηριοποιήθηκε μετά από καιρό. Και παρ’ όλο που λόγω των αμερικανικών Βάσεων και του αγωνιστικού παρελθόντος του νησιού, θα ’πρεπε λογικά τα μισά Χανιά να διαδηλώσουν, δόθηκε ωστόσο η δυνατότητα σ’ όποιον θέλησε και κατάλαβε την αναγκαιότητα, να διαδηλώσει μαζί μας πέρα από την όποια κομματική του ένταξη ή συμπάθεια.
Κι αυτό στις συνθήκες της υποχώρησης και της ηττοπάθειας που σημαδεύει την εποχή μας, δεν είναι καθόλου μα καθόλου μικρό.
Η πορεία της 15/11 υπήρξε μαχητική, καθώς και η πορεία της 17ης Νοέμβρη (σαφώς μαζικότερη) στην οποία άλλωστε λειτούργησε προωθητικά. Είχε προηγηθεί εξάλλου και μια επίσης κοινή εκδήλωση συμπαράστασης στους δέκα Τούρκους κομμουνιστές που δικάζονται στη “δημοκρατική” Γερμανία. Ας σημειωθεί ότι, στην εκδήλωση για τον Ομπάμα απευθυνθήκαμε και στους συντρόφους του ΠΑΜΕ, οι οποίοι όμως προτίμησαν τη δική τους χωριστική, ως συνήθως, εκδήλωση στην Πλατεία 1866.
Τέτοιες κοινές δράσεις ωστόσο μπορούν ν’ αποτελέσουν σκαλοπάτια για το ανέβασμα μα και για την ενότητα του κινήματος. Τις λύσεις για τα παραπέρα προβλήματα του κινήματος και της κοινωνίας μας, κανένα κόμμα, καμία οργάνωση δεν τις έχει στο τσεπάκι κι αλίμονο σ’ όποιον νομίζει ότι τις έχει. Ούτε βεβαίως πρόκειται για ασκήσεις επί χάρτου.
Οι λύσεις βρίσκονται μέσα στον αγώνα, μέσα στην κίνηση, όχι στην απραξία μέσα στο πυρωμένο καμίνι της ταξικής πάλης. Ετσι που να πάρουμε κουράγιο ο ένας απ’ τον άλλον· να ξαναποκτήσουμε την εμπιστοσύνη που έχει χαθεί· να περηφανευτούμε για το μπόι μας. Να δημιουργήσουμε τους όρους για το μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης· να βάλουμε φραγμό στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής· ν’ αποτρέψουμε τα θρασύτατα φονικά ξεσπάσματα των νεοναζί όπως τις προάλλες στη Χίο (και μάλιστα κάτω από τα… άγρυπνα μάτια της Αστυνομίας.
Να ξαναθυμηθούμε ότι με αγώνες κερδήθηκαν τον περασμένο αιώνα τα δικαιώματά μας παντού σ’ Ανατολή και Δύση, δικαιώματα που τόσο εύκολα κι ανεμπόδιστα τα παίρνουν πίσω τώρα, η αστική μας τάξη και οι Αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές που μαζί με τους Ρώσους (μαζί και χώρια) σπέρνουν γύρω μας πολέμους, δυστυχία και προσφυγιά.
Να ξαναχαράξουμε τον δρόμο για δημοκρατία, σοσιαλισμό και κομμουνισμό, τη μοναδική θετική προοπτική που υπάρχει για την ανθρωπότητα.
«Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα
των σκοτωμένων
εμείς καθόμασταν τις νύχτες,
και ζωγραφίζαμε εικόνες
από την αυριανή ευτυχία του κόσμου!
Ετσι, γεννήθηκαν οι σημαίες μας!..»
Μανόλης Αναγνωστάκης
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Γρηγόρης Νιόλης
