Φόβοι και φοβίες…

Την αγαπούσε πολύ. Τη λάτρευε για την ακρίβεια!
Είχε πλούσια, ξανθά μαλλιά, μάτια μεγάλα με βλεφαρίδες εντυπωσιακές κι ένα στόμα μικρό που της το έβαφε τακτικά με το κραγιόν της μαμάς. Είχε κι ένα μόνο φουστανάκι, που φρόντιζε να της το πλένει τακτικά, για να δείχνει κομψή και καθαρή.
Μεγάλωσαν μαζί!
Μαζί έτρωγαν, μαζί κοιμόταν, κι όλο κουβέντιαζαν  σαν καλές φιλεναδούλες. Χώριζαν  μόνο όταν εκείνη πήγαινε σχολείο. Μόνο τότε! Γιατί όταν γύριζε την κάθιζε στο γραφειάκι της και την συντρόφευε  όση ώρα διάβαζε ή έκανε τις σχολικές της εργασίες.
Μα τα χρόνια πέρασαν!
Μοιραίως οι δρόμοι τους χώρισαν. Όχι ολότελα ωστόσο. Αφού στην ουσία ποτέ της δεν αποχωρίστηκε την κούκλα της, την αγαπημένη. Την έχει καθισμένη στο ραφάκι της τουαλέτας της, χρόνια τώρα! Μια σιωπηλή παρουσία που συχνά-πυκνά την ταξιδεύει νοσταλγικά στο τότε. Γέρασε κι αυτή βέβαια. Την κάλυψε η πατίνα του χρόνου, μόνο  που τα δικά της τα μαλλιά δεν άσπρισαν, ούτε ζάρωσε το πρόσωπό της…
Αλλά γιατί να την αντιπαθούνε τόσο τα εγγόνια, κανένα να μην θέλει να την πάρει κι όλο να της λεν να την…κρύψει κάπου;
Τα…φοβίζει λέει, τα τρομάζει η μελαγχολική της όψη!
Μα πως γίνεται η αξιαγάπητη κούκλα με τα εκφραστικά ματάκια, που ακόμα της χαρίζει γαλήνη,  να έγινε ξαφνικά…τρομακτική;
Να φταίει άραγε το ότι οι σύγχρονοι δημιουργοί, που χάριν της δημοσιότητας έχουν μετατρέψει -στα μέσα, σε βιβλία και ταινίες- κάθε αθώο παιχνίδι σε ανθρωποφάγο μηχανή, κάθε φυσιολογική κατάσταση σε αφύσικη, κάθε καλό συναίσθημα σε σκέτη κόλαση;
Δηλητηριάζοντας ολότελα τις άγουρες ψυχές των μικρών μας;
Φορτώνοντάς τα  δια βίου αδικαιολόγητους φόβους και φοβίες;