«…Ήτο ήδη τετάρτη μετά τα μεσάνυχτα. Γλυκοχαράματα, απόπασχα, Απρίλιος ο μην. Τα πουλιά εκελαδούσαν εις τα δένδρα, γύρω εις την ακρογιαλιάν. Η αυγή έδειχνε τα ρόδινα δάκτυλά της ψηλά από την κορυφήν του βουνού αντικρύ, και όλος ο αήρ εμοσχοβολούσεν από τα ρόδα των κήπων ολόγυρα…»
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Eτσι περιγράφει το κρίσιμο γλυκοχάραμα στο διήγημά του “Ερως – Ηρως” ο κορυφαίος συγγραφέας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, στις πιο πολλές σελίδες του οποίου πλημμυρίζει το ανίκητο συναίσθημα του ανεκπλήρωτου κι ανομολόγητου έρωτα μέσα στη βάρκα καταμεσής της θάλασσας με κίνδυνο να βουλιάξει.
Αυτό λοιπόν το συναίσθημα αποδίδει θαυμάσια στ’ ομότιτλο δίπτυχο έργο της η Κατερίνα Τσεμπελή, μολονότι δεν ξέρουμε βέβαια από τις πληροφορίες του συγγραφέα αν αυτό μοιράζεται και κατά πόσον, και στους δυο νέους. Στα υπόλοιπα έργα της Τσεμπελή η ανθρώπινη παρουσία μοιράζεται ισόρροπα με το περιβάλλον με έντονη τη δροσιά και την κινητικότητα του υγρού στοιχείου μα και οι ίδιες οι φιγούρες μοιάζουν να πάλλονται μέσα στο άπλετο μεσογειακό φως που τις δονεί. Σ’ αυτήν την εκφραστικότητα βοηθούν και τα υλικά, κι οι τεχνικές που χρησιμοποιεί, λαδοπαστέλ, ακρυλικά, εγκαυστική.
«Οι θάλασσες της Κρήτης, ιδιαίτερα μαγευτικές, πότε ήρεμες, πότε αγριεμένες, γεμάτες ιριδισμούς…», γράφει η Τζαν Λιοδάκη εξηγώντας το έργο της. Και παρακάτω: «ξαφνικά, όλα αλλάζουν… και βλέπω τα βράχια να εισβάλλουν απειλητικά, σκληρά… σουρεαλιστικά».
Από παλιά, παρατηρώ τα έργα της Τζαν Λιοδάκη, τρία κρινάκια μέσα στην άμμο, αγκάθια στου βράχου το μάγουλο, μικρόκοσμοι και… θαλασσοστεριές. Είχα διακρίνει, άλλοτε να πραγματώνεται η αριστοτέλεια λογική: το α ίσον α, κι άλλοτε πάλι το διαλεκτικό σχήμα: θέση – αντίθεση – σύνθεση. Συγκλονισμός μπροστά στην πολυπλοκότητα της φύσης, στο παιγνίδισμα, στο ρωμαλέο, στο διηνεκές.
Η Πέπη Χατζηδάκη πάλι, επελαύνει με το έργο της στο παρόν, κουβαλώντας ωστόσο μιαν ολόκληρη παράδοση.
Επεξεργαζόμενη με σύγχρονο τρόπο το ελαφρύ ξύλο μπάλσα, ζωγραφίζοντας ή χαράζοντάς το αναλόγως, δημιουργεί ολόκληρους κόσμους μαγευτικούς. Το υλικό αυτό, άγνωστο στη δική μας κουλτούρα, το γνωρίζουμε μόνο όσοι από μας έχουμε ασχοληθεί με αερομοντελισμό ή με αρχιτεκτονική μακέτα. Στα χέρια της Πέπης όμως γίνεται χρώμα, στιχάκι, μουσική.
Πρωτογνώρισα τη δουλειά της πριν δύο ή τρία χρόνια στην έκθεση “Αόρατα Νησιά” όπου είχαμε συνεκθέσει. Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε, μιλά από μόνη της.
Η φωτογραφία του έργου της Ολγας Βερυκάκη -αν βοηθήσει και το τυπογραφείο εννοείται- μιλά από μόνη της κι αυτή. Πρόκειται για μικτή τεχνική κολάζ και ακρυλικών όπως και όλα τα έργα που παρουσιάζει η Ολγα στην έκθεση, τεχνική που άλλωστε την έχει κάνει αναγνωρίσιμη τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μια “σαγηνευτική αταξία” όπως τη χαρακτηρίζει η Μυρτώ Κοντομιτάκη, αλλά εμένα μου θυμίζει και το χαρακτηρισμό «ένα όμορφο χάος», τον οποίο είχε δώσει για γειτονική μας πόλη προ ετών κάποιος επιφανής. Εννοείται πως η Τέχνη έχει τον τρόπο -όταν τον επιλέγει φυσικά- να είναι απείρως πιο σαγηνευτική από την όποια πραγματικότητα.
Ετσι, η Ολγα μάς ταξιδεύει στα πιο όμορφα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων, με τις σκάλες που οδηγούν στον ουρανό, τα αλογάκια που πετούν…
Οι εργασίες που παρουσιάζουν οι τέσσερις καλλιτέχνιδες με την ονομασία “Συμπλεύσεις” έτσι καθώς “συμπλέουν” και συνομιλούν μεταξύ τους όσο διαφορετικές κι αν είναι οι τεχνικές και οι προσεγγίσεις τους, παρουσιάζονται στη φιλόξενη αίθουσα Τέχνης της Βάσως Μυλωνογιάννη, Χ. Τρικούπη 14, μέχρι τις 4 Απριλίου.
Εξαιρετική έκθεση, σας συνιστώ μην τη χάσετε.
