«Δεν θα βρέξει ποτέ τριαντάφυλλα. Αν θέλουμε περισσότερα τριαντάφυλλα πρέπει να φυτέψουμε περισσότερες τριανταφυλλιές» (George Eliot).
Στη φράση αυτή του σπουδαίου Αμερικανού φιλοσόφου ο νους μου ενώ διάβαζα και ως αναγνώστης αλλά και ως μέλος της Κριτικής Επιτροπής, τις 23 υπέροχες εργασίες των ωραίων Χανιωτακιών που με εμψυχωτές τους δασκάλους των, συμμετείχαν στον Διαγωνισμό Μαθητικού Ρεπορτάζ που διοργάνωσαν τα “Χανιώτικα νέα”. Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα.
Ένας κήπος που πρέπει να φυτεύουμε σ’ αυτόν τριανταφυλλιές, όσες μπορούμε περισσότερες τριανταφυλλιές, κατά μία έννοια η δημοσιογραφία. Όπως αυτές που εδώ και 50 χρόνια «με λογισμό και μ’ όνειρο» φυτεύει με τη βοήθεια μιας πλειάδας συνεργατών, λειτουργώντας τη Μεγάλη των Χανιώτικων νέων Σχολή, ο Γιάννης Γαρεδάκης, με τη συμπαράσταση της συζύγου του, της κυρίας Λίλης. «Ευλογία και όχι κατάρα, κατά που σήμερα αρκετοί τον χαρακτηρίζουν», γι’ αυτόν, ο τύπος. Ευλογία κι αυτός ο Διαγωνισμός, έτσι όπως, σε μια ιστορική για τα “Χανιώτικα νέα”, την επέτειο των 50 των χρόνων, διοργανώθηκε.
Ας έρθουμε όμως στις εργασίες των συγκεκριμένων παιδιών που συμμετείχαν στον Διαγωνισμό. Εδώ όπου ο πολύχρωμος, πολύτροπος, πολύγνωμος και πολύβουος κόσμος της «μη με λησμόνει», για μας τους μεγάλους, ηλικίας, βρίσκει τόπο να επιστρατεύει τις δυνάμεις του, να βγάζει τα σώψυχά του και να αποκαλύπτεται ωραίος και ακέραιος, στην ακεραιότητα και στην ωραιότητά του, αντίστοιχα. Εδώ τα τριαντάφυλλα μ’ όλα τα χρώματα και μ’ όλα τα αρώματά τους. Ποιο να πρωτομυρίσεις, ποιο να διαλέξεις! Εχει τη χάρη του, την ομορφιά του και το ξεχωριστό άρωμά του το καθένα…
«Τα παιδιά έχουν δικές τους ιδέες, και το μόνο που θέλουν από μας τους μεγάλους είναι η αγάπη μας», μας έχει πει (σε παράφραση τα λόγια του) ο Λιβανέζος ποιητής Χαλίλ Γκιλμπράν. «Να γίνουμε τόξα, απ’ τα οποία θα εκτοξευτούν τα παιδιά σαν ολοζώντανα βέλη, βέλη που θα σημαίνουν χαρά» (πάλι ελαφρά παραφρασμένα τα λόγια του) μάς προτρέπει. Αυτήν την προτροπή έχουν ακολουθήσει οι δάσκαλοι των 211 κοριτσιών και αγοριών από τα 20 Γυμνάσια και Λύκεια του Νομού μας που συμμετείχαν στις 23 δημοσιογραφικές ομάδες που λειτούργησαν και λειτουργήθηκαν στο πλαίσιο του περί ου ο λόγος Διαγωνισμού. Οι δάσκαλοι μόνον χάριν των μαθητών τους υπάρχουν. Το πιο σημαντικό κρατούμενο της πρακτικής παιδαγωγικής. Μην ξεχνώντας ότι ο αληθινός δάσκαλος παραμένει για πάντα μαθητής.
«Εχουμε το σχολείο που ονειρευόμαστε;», «Ενα σφηνάκι αλήθειας», «Ώρα για σινε… μάθημα», «Πολιτισμός μέσα από τα ερείπια του παρελθόντος», «Ακραία καιρικά φαινόμενα στα Χανιά», «Τροχαία, ανάγκη για αλλαγή στάσης και αντίληψης», «Ενημέρωση, Σχολειό, και Τοπική Κοινωνία», «Εκεί που αντηχούσαν οι φωνές των παιδιών», «Έφηβοι και ελεύθερος χρόνος», «Ερχονται καλύτερες μέρες για το ΒΙΟΠΑ Χανίων», «Πώς βλέπουν οι ξένοι την Ελλάδα και τους Έλληνες», «Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ΑΒΕΑ», «Βιολογικός Καθαρισμός Χανίων: Ένας ιδιόρρυθμος γείτονας», «Χανιώτισσες μαμάδες – η γειτονιά μας, Λενταριανά», «Πάνω από 6 χρόνια το Κοινωνικό Ιατρείο – Φαρμακείο Χανίων δίνει μήνυμα αλληλεγγύης», «Κακοποίηση: Προστατέψτε μας», «Οι Ευρωπαίοι πολίτες δίνουν μαθήματα αλληλεγγύης και αλτρουισμού», «Γονατιστοί στα χαλίκια», «Ζώντας ψηφιακά», «Αθλητισμός με ημερομηνία λήξης», «Το απειλούμενο ενδημικό δέντρο και η εμβληματική κρητική κατσούνα», «Τροχαία Ατυχήματα και νέοι», «Προβλήματα του Γεν. Λυκείου Παλαιόχωρας».
Να διαβάζεις τις εργασίες των παιδιών και ν’ ακούς να φυσαουρίζει ο έφηβος άνεμος. Μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος, δεν έχεις δίκιο, Κεμάλ! Αν φυτεύουμε περισσότερες τριανταφυλλιές, θα έχουμε περισσότερα τριαντάφυλλα, κι όσο πιο πολλά τριαντάφυλλα τόσο καλύτερος ο κόσμος, καλέ μου φίλε!
Σημείωση: Η ομιλία μου στην Απονομή Βραβείων για τον Διαγωνισμό Μαθητικού Ρεπορτάζ με αφορμή τα 50 χρόνια κυκλοφορίας των “Χ.Ν.” που έγινε το Σάββατο 13 Ιανουαρίου.
