Σε μια χώρα που τα πάντα καταρρέουν, μερικοί έχουν το σθένος, για να μην αναφέρω τίποτ’ άλλο, προκειμένου ν’ ανεβάσουν την αξία άλλων, που την έχασαν εξ υπαιτιότητάς των, να ομιλούν περί αντικειμενικότητος των πράξεών των.
Παίξανε άσχημα παιχνίδια και έχασαν. Δεν νοείται, αργότερα να θέλουν να ξαναπαίξουν, επιζητώντας με ανασκευή των γεγονότων να δικαιωθούν. Καλά βρίσκονται στο περιθώριο και καλύτερο θάταν το “σιγάν”. Με το να ξύνουν τα νύχια τους και να γίνονται νοσταλγοί προηγουμένων καταστάσεων, προκαλούν αντιπαραθέσεις και επιμολύνουν παλιές πληγές. Βλέπουν την “αξία” τους υποκειμενικά, ενώ είναι δουλειά των ιστορικών να την εκτιμήσουν αντικειμενικά.
Μέσα στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει “χασμωδία”. Κάνουν σπασμωδικές κινήσεις για να πετύχουν κάποια συνοχή, αλλά αυτό δεν γίνεται δίχως πολιτική σταθερότητα. Οι εναπομείναντες Πασοκογενείς δεν σταματούν να έχουν λόγο και να διεκδικούν ρόλο. Θέλουν να πάρουν πίσω την “προίκα” που τους πήραν άλλοι. Ο κ. Βενιζέλος, αφ’ ότου εγκλωβίστηκε στο 8% των ευρωεκλογών, προσπαθεί να τα βρει με “κάτι κουρασμένα παλικάρια”, μήπως παίξει κάποιο ρόλο στην εκλογή του Π.τ.Δημοκρατίας.
Ο κ. Παπανδρέου μετά την απώλεια της πρωθυπουργίας και έχοντας ψυχολογία “παιδικού πείσματος” ότι “έσωσε τη χώρα” βάλθηκε να βρει δικαίωση από μόνος του, αλλά και με τη βοήθεια φίλων του, που προσπαθούν ν’ αποδείξουν ότι τον ενέπλεξαν τα συμφέροντα και “αόρατες δυνάμεις”. Τον Απρίλιο εμφανίστηκε δίπλα στον κ. Κουβέλη στην παρουσίαση του βιβλίου της κας Κοππά, μυθιστόρημα υποψηφίας για την Ευρωβουλή της ΔΗΜ.ΑΡ. Πολλά ελέχθησαν για τη σκοπιμότητα. Αφ’ ης παραιτήθη εδίδασκε φοιτητές ξένων Πανεπιστημίων πώς να χρεωκοπήσουν μια χώρα και συνέχιζε να παίζει “κουκλοθέατρο” με τους συμποσιοφάγους στο περίφημο “Συμπόσιο της Σύμης”.
Και επειδή “ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη”, χρειάζεται να λαλήσουν πολλοί, βγήκε και ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Πετσάλνικος, λάτρης του παπανδρεϊσμού και “μπιστικός” του Γιωργάκη, ο οποίος τον προόριζε πρωθυπουργό στο πόδι του, πριν τον Παπαδήμο, αλλά το αρνήθηκε ο Σαμαράς και μίλησε με υπερηφάνεια για τη διετή πρωθυπουργία του. Υπεραμύνθηκε ότι ο Παπανδρέου δεν δημιούργησε την κρίση, αλλά την παρέλαβε απ’ τον Καραμανλή. Οτι το χρέος που βρήκε τον Αύγουστο του 2009, ήταν 15,6% και όχι 10%, όπως είχε δηλώσει ο κ. Προβόπουλος. Αγνόησε, όμως, ότι το χρέος, που διαμορφώνεται στο τέλος κάθε χρόνου, εκτοξεύτηκε σ’ αυτό το ύψος τους επόμενους μήνες μετά τον Αύγουστο.
Εδικαιολόγησε τον Γεώργιο Β’ Παπανδρέου Γ’ ότι σαν αρχηγός της αντιπολίτευσης μπορούσε να ομιλεί με θεσμικούς, όπως ο Στρος Καν και ότι ως πρωθυπουργός έκανε αγώνα να πείσει τους Ευρωπαίους να βοηθήσουν από δημιουργηθησόμενο Μηχανισμό Στήριξης, αλλά η Μέρκελ επέμενε για τη συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. Τελικά, επειδή δεν συνεργάσθηκε, να εξυπηρετήσει δραστηριότητες και τα συμφέροντα κάποιων, τον υπονόμευσαν μέχρι την πτώση του, όταν ζήτησε να κάνει δημοψήφισμα.
Είναι ασύστολη, απαράδεκτη και κολάσιμη ηθικά η πράξη να προκαλεί κάποιος μια κρίση, που άλλαξε την κοινωνία και τη ζωή των Ελλήνων προς το χειρότερο, χωρίς να αλλάζει καθόλου η δική του ζωή, ούτε η νοοτροπία του. Τα πράγματα δείχνουν ότι ο κ. Παπανδρέου δεν ξέχασε και δεν έμαθε!
