Πολλά ερωτηματικά δημιουργούν οι επιδιώξεις των μεγάλων της οικουμένης με τα γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη, στις μεσανατολικές χώρες και με την επανεμφάνιση εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων στα κράτη της Μεσογειακής Αφρικής. Οι πράξεις των ισχυρών είναι αντίθετες με όσα δήλωναν, ότι το μόνο, που τους ενδιαφέρει, είναι η σταθερότητα και η ειρήνη, τη στιγμή που κάνουν ό,τι μπορούν να αιματοκυλήσουν τις περιοχές. Η κατάσταση στην Ουκρανία τείνει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Οι επιπλοκές, που σημειώνονται στο Ανατολικό τμήμα της χώρας, όπου ρέει αίμα και περισσεύουν τα δάκρυα και η δυστυχία, τοποθετούνται στην κατηγορία των “τρομοκρατικών πράξεων” για τις οποίες αμφισβητείται, ότι έχει εμπλακεί ο Πούτιν. Μετά και την κατάρριψη του μαλαισιανού Α/Φ πάνω από το Ντόνετσκ, που έχει αυτοανακηρυχθεί Λαϊκή Δημοκρατία, έχουν απαγορευθεί οι πτήσεις πάνω απ’ την περιοχή που χαρακτηρίζεται εμπόλεμη ζώνη. Για ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία, την όλη ευθύνη φέρει η Ε.Ε.
Την ενέταξε στις υπό ένταξιν χώρες με μια “Συμφωνία Σύνδεσης” υπό συνθήκες βιασύνης και προχειρότητας χωρίς να ληφθούν υπ’ όψιν η γεωπολιτική της θέση και η κοινωνική κατάσταση των κατοίκων διαφόρων ρωσόφωνων περιοχών. Αδιαφόρησαν και για τις αντιδράσεις μερικών κρατών – μελών, όπως χωρών της Βαλτικής. Εκαναν μια συμφωνία σύνθεσης, γενικόλογη και όχι ένα ισχυρό οικονομικό συμφωνητικό, να γίνει ένταξη, εφ’ όσον εκπληρωθούν ορισμένες κοινοτικές υποχρεώσεις. Ετσι οι μισοί Ουκρανοί εκτίμησαν λανθασμένα μελλοντικές ευχάριστες εξελίξεις με την ένταξή τους στην Ε.Ε., οι δε λοιποί, κυρίως οι Ρωσόφωνοι του Ανατολικού τμήματος, επιθυμούσαν προσέγγιση με τη Ρωσία. Η επιπόλαιη, λοιπόν, συμφωνία των Ευρωπαίων με τους Ουκρανούς, επόμενο ήταν να προκαλέσει τον Πούτιν, ο οποίος δεν θα έμενε αδιάφορος. Η πρώτη του αντίδραση ήταν να καταφέρει την προσάρτηση της Κριμαίας. Εδώ η Ευρώπη φάνηκε αδύναμη να το αποτρέψει. Δεν είχε τα μέσα ούτε και τη βοήθεια των Αμερικανών, που αποφεύγουν πλέον να επεμβαίνουν, ούτε και του ΝΑΤΟ, διότι οποιαδήποτε ενέργειά τους θα εθεωρείτο χρήση στρατιωτικής βίας και επέμβαση στα εσωτερικά ξένης χώρας.
Οπως οι Ευρωπαίοι έκαναν τεράστια λάθη στο θέμα της οικονομικής κρίσης, με την παρείσφρηση του Δ.Ν.Τ., που την πληρώνει η Ελλάδα, έτσι και με την Ουκρανία δεν αντελήφθησαν τα δεινά επακόλουθα, που θα επέρχονταν με την αδιανόητη στρατηγική τους. Υποτίμησαν τις υπάρχουσες σοβινιστικές τάσεις που επικρατούσαν στον ουκρανικό λαό, που είναι βαθιά φανατικός εθνικιστής και τώρα είναι άγνωστο ποιες άλλες φαεινές ιδέες θ’ ανακαλύψουν για ν’ αποσοβήσουν τους τεράστιους κινδύνους που προμηνύονται. Ανεξάρτητα, όμως, από τα λάθη των Ευρωπαίων δεν δικαιολογείται ο τρόπος αντίδρασης του Πούτιν, οι ενέργειες του οποίου δείχνουν να παραβιάζονται διεθνείς κανόνες, πράγμα που δεν το παραδέχεται. Βλέπουμε ότι η κρίση κλιμακούται. Πριν, λοιπόν, πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, οφείλουν οι Η.Π.Α., ο Πούτιν και η Ε.Ε. να πάρουν αποφάσεις και να αποτρέψουν μοιραία επακόλουθα.
