ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΓΙΩΡΟΥ
* Δρ Νομικής Πολιτικής Επικοινωνίας
* Ερευνήτρια με πανεπιστημιακή Διδασκαλία στην Καλιφόρνια και στο Ελληνικό Ανοικτό Παν/μιο
* Συγγραφέας
Εναλλακτικές Εκδόσεις
Σειρά Θεωρία 30
Γιατί ήταν μια τόσο ξένη για τη δική τους οντολογία. Ετσι, με το που ξεκίνησαν την εισβολή τους, στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. ξεκίνησαν και με τις συστηματικές ανυπόστατες κατηγορίες κατά της “νοοτροπίας” των Ελλήνων. Κι εμείς από τότε μέχρι σήμερα, αποδεχόμαστε τη δήθεν κατωτερότητά μας κολακευμένοι που “κατακτήσαμε” πολιτιστικά τους υποδουλωτές μας, με πρώτους και καλύτερους, πάντα, τους Έλληνες διανοούμενους όλων των εποχών. Με πρώτο τον Ελληνα ιστορικό Πολύβιο (τον 2ο π.Χ. αι.) που εξύμνησε την πρώτη “παγκόσμια διακυβέρνηση” υπερασπιζόμενος την άνοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Πιστεύοντας (ως αιχμάλωτος) ότι είχε ΑΠΟΣΤΟΛΗ να καταστήσει ΑΠΟΔΕΚΤΟΥΣ τους Ρωμαίους από τους Έλληνες… για το συμφέρον της Ελλάδας.
Όπως γίνεται και σήμερα με τη Γερμανική Ευρώπη του ευρώ, αλλά και με το ΝΑΤΟ της Ατλαντικής συμμαχίας, που εδώ και καιρούς μας λοιδορούν, και μας διαλύουν με ποικίλους τρόπους της σύγχρονης Παγκόσμιας διακυβέρνησης, η οποία κάθε τόσο μας παίζει στα ζάρια και βοηθώντας μας πρέπει να της είμεθα υπόχρεοι γιατί μας αφανίζει…
Με αμέτρητες πάλι κατηγορίες (συστηματικές και ανυπόστατες), όπως έγινε από τα τέλη του 3ου αι. π.Χ., κατά της περίεργης νοοτροπίας μας κ.λπ. Αλλά θα συνεχίσουμε και με επόμενο κείμενό μας από το βιβλίο “ΒΟΜΒΑ” της Μαρίας Μαγγιώρου “Σύγχρονα Ψέματα και Αρχαίες Αλήθειες”.
Ο ΚΙΚΕΡΩΝΑΣ
Ρωμαίος Κικέρωνας, σοφός, γεννημένος το 106 π.Χ., με το όνομα Μάρκος Τύλλιος, με το εύρημά του (μέσα από τη Φιλοσοφία του Στωικισμού “έννοιες του καθήκοντος”) διαμόρφωσε στη βάση της έννοιας αυτής, το μέλλον της Δυτικής Ευρώπης. Με τα σπουδαιότερα συγγράματά του το De republica (που τον 6ο αι. π.Χ. το είχαν αποκαλέσει “Δημοκρατία”). Oμως, εννοούσαν το Δημόσιο συμφέρον, με την έννοια της υπόθεσης του λαού. Ενώ ο Κικέρων, επεξεργάστηκε αυτή την έννοια σαν ΚΡΑΤΟΣ στην υπηρεσία του πλήθους. Με το populus να εννοεί ο λαός ως σώμα που αντιπροσωπεύεται, αλλά ως κοσμοπολίτικο πλήθος ατόμων που αναγνωρίζει το ένα στο όλο στα δικαιώματά του και εξυπηρετεί, μέσω συνάθροισης ενός αξιόλογου αριθμού, τα ίδια συμφέροντα, με ωφελιστική έννοια που δεν ανήκει στα άτομα όλα, σε κοινή διανοητική, κοινωνία.
DE OFFICIIS
Oμως, ο Κικέρωνας με το άλλο έργο του, με τίτλο “De officiis” (Περί καθηκόντων) διαμορφώνει την αποστολή της Ρώμης να συμμορφώνει τους “υποταγμένους” με τη Στωική Σοφία… αλλά οι Eλληνες (όπως τονίζει στο βιβλίο της η Μαρία Μαγγιώρου, σελ. 33-35), «Οχι μόνο δεν αγγίχτηκαν από τον Στωικισμό, αλλά εκδήλωσαν στο πρόσωπο του Επίκουρου μια σθεναρή αντίσταση στο ψέμα να εμφανίζονται “ΗΘΙΚΕΣ” οι ανάγκες μιας δεσποτικής εξουσίας, χαρακτηρίζεται μάλιστα σπάνιας διάρκειας αυτή η αντίσταση που κράτησε και τον 4ο αι. π.Χ., .δηλαδή κατά την ενσωμάτωσή του και στην Ορθοδοξία.
Βέβαια, οι Επικούρειοι, λόγω αντιστασιακού φρονήματος δέχθηκαν συστηματικό πόλεμο, διαστρεβλώσεις, καταδιώχτηκαν με φυλακή, τόσο κατά την ελληνιστική όσο και κατά την πρωτοχριστιανική περίοδο.
Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου “Σύγχρονα Ψέματα και Αρχαίες Αλήθειες”, στο οποίο αναφερόμαστε στο σημερινό μας κείμενο (β’ συνέχεια), η συγγραφέας Μαρία Μαγγιώρου, αναφέρει ότι ο ιδεολογικός στόχος όλων των Δυτικών ήταν ο διαχωρισμός των λαών που βίωσαν το φαινόμενο της ΡΩΜΑΙΟ-ΒΑΡΒΑΡΙΚΗΣ συγχώνευσης από τα Γερμανικά έθιμα που “κρατιούνται μακριά από κάθε ανάμιξη” (η οποία, τώρα, έχει γίνει υπέρ-ανάμιξη, για να ζούμε σήμερα μια παρόμοια με εκείνη), παγκοσμιοποιημένη εποχή που επιβάλλεται να γνωρίζουμε την αλήθεια τόσο για τους ελληνιστικούς όσο και για τους αρχαίους χριστιανικούς χρόνους.
Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΟΡΑΤΙΟΣ
Πρώτα απ’ όλα είναι ανάγκη να απαλλαγούμε από το ΨΕΜΑ για το τέλος των Ελλήνων, μαζί με το τέλος της πολιτειακής του οργάνωσης της πόλης – κράτους. Έπειτα, να βάλουμε τέλος στο ψέμα, ότι είναι Ελληνικές όλες οι φιλοσοφίες των Ελληνιστικών χρόνων. Γιατί, είναι άλλο πράγμα η διδασκαλία όλων στις σχολές της Αθήνας και άλλο να θεωρούμε το Στωικισμό ελληνική φιλοσοφία. Αλλά χρειάζεται να γκρεμιστεί ένας ακόμα μύθος· Αυτός περί του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, σε συνάφεια με τα περί της Ρώμης ως κληρονόμου της Ελλάδας. Ο Οράτιος έγραψε τη ρήση για την κατακτημένη Ελλάδα που κατέκτησε τον βάρβαρο κατακτητή, φέροντας τις τέχνες στο απολίτιστο…
Ομως αυτή η ρήση κατ’ αρχάς δεν αναφέρεται στον πολιτισμό γενικά, αλλά στις τέχνες. Μ’ αυτή όμως τη ρήση, ο πολιτικός λόγος εμφάνιζε νομιμοποιημένη την υποδούλωση των Ελλήνων… Για να είναι από τότε οι Έλληνες ως μη συγκρίσιμοι με τους υπόδουλους στους Ρωμαίους. Με αυτή, όμως την αντίληψη, οι σύγχρονοι των Ρωμαίων κατακτητών Έλληνες, έπρεπε να παρουσιάζονται, να αξίζουν την υποδούλωσή τους ως κατώτεροι, από τους Ρωμαίους (όπως δυστυχέστερα για εμάς συμβαίνει και τώρα με την υποδουλωμένη, απόλυτα, οικονομικά Ρωμαϊκό-Γερμανο-Δυτικά Ελλάδα των Ελλήνων που λοιδορούνται ως κατώτεροι της Ευρωδυτικής επικυριαρχίας.
Αλλά, εν προκειμένω, γράφει η Μαρία Μαγγιώρου (σελ. 31) ότι: «Μας ενδιαφέρει να τονίσουμε ότι οι Ρωμαίοι ήταν εντελώς ανίκανοι, να εννοήσουν τα ουσιώδη στον ελληνικό πολιτισμό που είναι μια τόσο ξένη, με τη δική μας οντολογία. Με το που ξεκίνησαν την εισβολή τους, τέλη του 3ου αι. π.Χ., ξεκίνησαν και τις συστηματικές ανυπόστατες κατηγορίες κατά της νοοτροπίας των Ελλήνων. Οπότε εμείς από τότε μέχρι σήμερα, αποδεχόμαστε τη δήθεν κατωτερότητά μας, κολακευμένοι πως “κατακτήσαμε πολιτισμικά” τους υποδουλωτές μας.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΥΒΙΟΣ
Με τον Ελληνα Πολύβιο σε ρόλο υπερασπιστή της Δύναμης που “έπαιρνε τη σκυτάλη της ιστορίας”, ο Έλληνας αυτός ιστορικός (2ος αι. π.Χ.) εξύμνησε την πρώτη “Παγκόσμια διακυβέρνηση”, γράφοντας τις ιστορίες του σε καθεστώς ομηρίας. (Εχοντας οδηγηθεί όμηρος μαζί με άλλους στη Ρώμη, το 167 π.Χ.) Αλλοι λένε ότι υπερασπίστηκε την άνοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για να αποκτήσει Ρωμαίους προστάτες. Κάποιοι λένε ότι ακόμη δεν μπορούσε να εκφραστεί ελεύθερα. Ισχύει όμως και η περίπτωση της “προδοσίας των διανοούμενων”, που γνωρίσαμε καλά στην σύγχρονη εποχή.
Πάντως, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, η “μικτή δημοκρατία” που περιγράφει ο Πολύβιος, κατά τη μετάβαση στη Νέα Παγκόσμια Τάξη (ανάμεσα στο 220 π.Χ. αι. και το 146 μ.Χ. αι.), αυτή η μικτή Δημοκρατία αποτέλεσε συνύπαρξη των εξουσιών της μοναρχίας, μιας αριστοκρατίας και μιας υποτιθέμενης εξουσίας του λαού.
Αυτή άρεσε στις Ηνωμένες Πολιτείες που την υιοθέτησαν και στο Σύνταγμά τους.
Ομως, το 144, ο Αίλιος Αριστείδης, εκφωνεί στη Ρώμη το περίφημο” ΕΓΚΩΜΙΟ” του για το συμφέρον της Ελλάδας να μείνει στο “ΝΑΤΟ”, εκείνης της εποχής, έχοντας την ανάγκη του Ρωμαϊκού Στρατού. Ο Αίλιος Αριστείδης σ’ εκείνο το εγκώμιό του, παρόλο που είχε πλήρη γνώση της ελληνικής διαφορετικότητας – ανωτερότητας, εκθείαζε τους Ρωμαίους, επειδή αυτοί ήταν άρχοντες και οι Ελληνες αρχόμενοι.
Περαιτέρω, η Μαρία Μαγγιώρου (σελ. 37-38), γράφει: “Ο Κικέρωνας φυσικό να ασπαστεί φανατικά της Ενότητας που ανήκαν στην οντολογία. Όπως και ότι οι άνθρωποι δεν είναι λογικοί και μεμονωμένα άτομα, παρά μόνο ως “συνδεδεμένοι” με την υπερκείμενη κοσμολογική νομοτέλεια του σύμπαντος. Αυτή που καθιστά τους πάντες “αδέλφια” και την οποία ο καθένας αντιλαμβάνεται άσχετα με τον ιδιαίτερο πολιτισμό του.
Βέβαια, ο Ρωμαϊκός Στωικισμός, με τον Κικέρωνα, οδήγησε ένα βήμα παραπέρα την εργαλειακή αξία του Πλούτου (η οποία σήμερα και αύριο τρέχει με ξέφρενους ρυθμούς).
Για να επιβάλλει την ιδέα του χρήσιμου ως αυτοσκοπό, με έννοια πρακτικού συμφέροντος. Για να μην είναι το ορθό ή το τίμιο που βοηθά τον άνθρωπο στις δύσκολες στιγμές, αλλά το χρήσιμο, οπότε ο ενάρετος αυτός χρήσιμος, αφού το χρήσιμο είναι και ατομικό συμφέρον.
Το υπέρτατο αγαθό
Για τον Κικέρωνα δεν υπήρχε σύγκρουση ανάμεσα στις έννοιες χρήσιμου και ΟΡΘΟΥ, επειδή αυτή θεωρούσε σε ΟΡΘΟ το συλλογικό καλό. Με το επιχείρημα ότι οι άνθρωποι το προτιμούν αφού το αναγνωρίζουν ως μέσο για την επίτευξη του χρήσιμου. Με την αρετή κατ’ αυτόν να είναι “χρήσιμη και επωφελής”, το δε δικό μου να είναι ένα είδος του χρήσιμου…. Πιο συγκεκριμένα όμως η αρετή… ταυτίζεται με το να υπηρετεί κανείς το “κράτος” μέσα από την κατάληψη δημόσιων αξιωμάτων. Για να γίνει, τελικά, με τον Κικέρωνα η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ “το υπέρτατο αγαθό”.
Με αυτή την αντίληψη, ο σπόρος που φύτεψε ο Κικέρωνας, γράφει η συγγραφέας (σελ. 39), άνθισε κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, τα οποία χαρακτήρισε ως εποχή αγωνίας…
Ο ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΕΑΥΤΟΣ :
Μια αγωνία μεγαλύτερης έντασης και έκρηξης που χαρακτηρίζει και τη σημερινή υπερ-χρήσιμη εργαλειακή και αλλοτριωτική εποχή μας, αφού και σήμερα οι άνθρωποι υπάρχουν “χωρίς εξωτερική ταυτότητα, νιώθοντας σαν κούκλες, βιώνοντας την εξωτερική πραγματικότητα σαν ψευδαίσθηση… Σε σημείο να τους αρκεί η ταυτότητα του Χριστιανού ή του οπαδού ως νόημα και σκοπός ζωής, ενώ έπρεπε να παρατηρούν τον εξωτερικό κόσμο και να προσπαθούν να τον καταλάβουν…
Όμως, σύμφωνα με τις έννοιες του διάσημου (εκλιπόντος) Αμερικανού κοινωνιολόγου Κρίστοφερ Λας (Lash) για τη σημερινή κοινωνική μετάλλαξη, στην αρχαία εκείνη κοσμοπολίτικη εποχή, η απουσία της ψυχικής διάστασης του ΕΜΕΙΣ, κατάντησε τον άνθρωπο έναν “ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΕΑΥΤΟ”, με κυρίαρχη τη Ναρκισσιστική ηθική ως ψυχό-νοητική διαταραχή, ως σύνδρομο του εσωτερικού ανθρώπου, τον αποξενωμένο από το κοινωνικό του περιβάλλον…
Όμως, εμείς θα συνεχίσουμε με ένα ακόμη άρθρο, για να εκφραστούν όλες οι πνευματικές, μεγάλης σημασίας, θέσεις που αναλύει και προτείνει.
Εμείς, από τα “Χ.Ν.” -στο πνευματικό μνημόσυνο που διοργάνωσε η εφημερίδα τον Αύγουστο του 2008, για τον πρόωρα εκλιπόντα συνεργάτη Μιχάλη Γρηγοράκη – αναφερθήκαμε βάσιμα στην κουλτούρα του Ναρκισσισμού και του ελάχιστου εαυτού, του Christofer Lash, του οποίου οι θέσεις και αναλύσεις, κρίνονται τώρα δικαιωμένες και εξαιρετικά επίκαιρες…
Θέσεις που είχαν επισημάνει “Σύγχρονα Ψέματα και Αρχαίες Αλήθειες”…
