“Ενα όνειρο απατηλό…” κόμματα αρχών

Ποτάμια – στέρφα και όχι – ελιές – ατόφιες ή δακοφαγωμένες – κορμοί… σύριζα κομμένοι – ηλιολούλουδα – με μαδημένα πέταλα (λέγε με βενιζελικό ΠΑΣΟΚ), χρυσές αυγές με μαύρα δειλινά, 58 ευωδιαστοί υάκινθοι, μαραμένοι, από το ανελέητο ψέκασμα της κομματικής μονοκαλλιέργειας… Τι άλλο να προσθέσει κανείς, σ’ αυτό το ωραίο πολιτικό περιβόλι; Τη γαλάζια τρικυμία μιας δεξιάς της Σοφίας Βούλτεψη και του προκατόχου της Σίμου Κεδίκογλου ή το τιμημένο αγροεργατικό σφυροδρέπανο του Περισσού που το συνθλίβουν τα “μονοπώλια”; Αραγε πια μονοπώλια, όταν και οι πέντε ήπειροι της υφηλίου διοικούνται από τα ολιγοπωλιακά καρτέλ;
Οι απανωτές δύο εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου – Ιουνίου 2012 για πολλούς ψηφοφόρους ήταν μια ευκαιρία τιμωρητικής διαμαρτυρίας κατά του παραδοσιακού δικομματισμού. Και ιδού το απρόσμενο αποτέλεσμα αυτών των αναμετρήσεων.
Ολοι ποντάρουν στη ρουλέτα της πολιτικά άστεγης κοινωνικής Κεντροαριστεράς. Αλλά χωρίς αρχές και απλά ιδεοπολιτικά μανιφέστα. Και κυρίως χωρίς συνεννόηση και συνευθύνη. Μόνον με την προσμονή ενός Συνεδρίου, ιδρυτικού ή καταστατικού, που φαίνεται να φοβίζει τους ίδιους τους επίδοξους επικεφαλής μιας πλατειάς ανανεωτικής κεντροαριστερής κίνησης. Και το χειρότερο: Οι περισσότεροι φόβοι διαγράφονται στα πρόσωπα της πάλαι ποτέ ριψοκίνδυνης και ελπιδοφόρου Αριστεράς.
Και αντί να περιορίζουν τα ηγεμονιστικά τους τεχνάσματα, ζητούν διάφορα ιστορικά άλλοθι. Σαν αυτό που παραπληροφορεί ότι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση μας παραπέμπει στην ΕΔΑ του 1958, με τους 79 βουλευτές της. Στην τότε αξιωματική αντιπολίτευση, που τάραξε τα νερά της πολιτικής νάρκης και άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία του ισχυρότερου μεταπολεμικού κεντροαριστερού κινήματος που οδήγησε στο 54% της Ενώσεως του Κέντρου.
Το ποσοστό εκείνο δεν ήταν το “μάννα εξ ουρανού”. Αλλά η γενναία και μεγαλόψυχη απόφαση της ΕΔΑ του μπαρμπα – Γιάννη Πασσαλίδη, του Ηλία Ηλιού, του Μανώλη Γλέζου, του Σταύρου Ηλιόπουλου και αμέτρητων άλλων, όπως του Χανιώτη Κώστα Χιωτάκη και του Ηρακλειώτη Γιάννη Αθητάκη, ν’ αποσύρουν από 25 κρίσιμες εκλογικές περιφέρειες τους υποψηφίους τους για τη δημιουργία ενός πρωτοφανούς πλειοψηφικού κεντροαριστερού – δημοκρατικού ρεύματος, που ανέτρεψε το χειρότερο μετεμφυλιοπολεμικό αστυνομικό και οικονομικό ολιγαρχικό κράτος.
Και αυτή η απόφαση της ΕΔΑ πάρθηκε χωρίς παρασκηνιακές συνεννοήσεις, με την Ενωση Κέντρου και χωρίς να ζητήσει το παραμικρό αντάλλαγμα. Ηταν τότε το άτυπο και συγκλονιστικά πατριωτικό δημοκρατικό κίνημα του Λαϊκού Μετώπου, που το συγκροτούσαν σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις από τους ακροαριστερούς μέχρι τους φιλοβασιλικούς. Ηταν ο αντίλαλος του ανεπανάληπτου ΕΑΜ. Ενας αντίλαλος που σήμερα δεν βρίσκει συμπαγή βράχια για ν’ αναπαραχθεί. Παρά μόνον μια πονηρή ηχομόνωση των κομματικών ιερατείων…