Εμαθα ότι…

1 από 3

«Καλύτερα είναι να ανάψεις ένα κερί, παρά να καταριέσαι το σκοτάδι»
[Lao-Tseu (6ος – 5ος π.Χ. αι.), Κινέζος φιλόσοφος]

ΚΑΠΟΥ – ΚΑΠΟΥ, σαν άλλοι στρατοκόποι, χρειάζεται να ξαποσταίνουμε στο δρόμο της ζωής. Να σκουπίζουμε τον ιδρώτα, να πίνουμε μερικές γουλιές δροσερό νερό, να παίρνουμε βαθιές ανάσες, να βλέπουμε πίσω μας, να αναστοχαζόμαστε: τι πράξαμε, τι δεν πράξαμε, τι μας περιμένει, τι μάθαμε.
ΕΤΣΙ, κι εγώ προσωπικά…,
ΕΜΑΘΑ ότι η ζωή κυλά, σαν μια μπομπίνα κασετόφωνου: όσο πλησιάζει προς το τέλος της, τόσο πιο γρήγορα φεύγει. Οι κύκλοι της γίνονται πιο σύντομοι, ο χρόνος λιγοστεύει κι όπου να ’ναι τελειώνει και το “τραγούδι”.
ΕΜΑΘΑ ότι αυτό που αξίζει στη ζωή είναι οι μικροχαρές που μας προσφέρουν τα γύρω αγαπημένα πρόσωπα και πράγματα, μα κι οι απλοί άνθρωποι.
ΕΜΑΘΑ ότι πρέπει να «απολαμβάνουμε» ό,τι μας χαρίζει ο καλός Θεός. Ας μη μεμψιμοιρούμε για ό,τι δεν μας δίνει απ’ αυτά που ζητούμε στις προσευχές μας. Στερήσεις και ασθένειες που μας στέλνει είναι οι “δοκιμασίες” Του. Τι, άραγε στο κάτω – κάτω, θα ήταν η ζωή μας, αν όλα ήταν «δεδομένα» και αναμενόμενα;
ΕΜΑΘΑ ότι ο Θεός χρειάστηκε 7 μέρες για να πλάσει τον κόσμο. Γιατί, λοιπόν, εγώ να αγχώνομαι, να βιάζομαι, να κατακρίνω τον εαυτό μου για ολιγωρίες, ενεργώντας επιπόλαια, ασυλλόγιστα, αναποτελεσματικά σε μια υπόθεσή μου;
ΕΜΑΘΑ ότι όσο χρήμα και να διαθέτεις, δεν μπορείς να αγοράσεις στάλα αξιοπρέπειας: την κερδίζεις από το τί είσαι πραγματικά. Όχι από το “φαίνεσθαι”, ούτε υποκρινόμενος κάποιον άλλο.
ΕΜΑΘΑ ότι υπάρχουν κάποιες προσωπικές δραστηριότητες που συναρπάζουν, όταν τις ανακαλύψουμε: ο “μαγικός” κόσμος της μαγειρικής, η ζωγραφική, η χειροτεχνία, το γράψιμο, η συντροφικότητα, η εθελοντική προσφορά, το κάλεσμα φίλων.

ΕΜΑΘΑ να εκτιμώ και να αγαπώ τους άλλους γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελα εγώ να είναι. Εκτιμώ τα προτερήματά τους, αγαπώ όμως -ή να ανέχομαι-και τα ελαττώματά τους! Όταν μπορώ, τους τα σιγοψιθυρίζω με αγάπη και τρυφερότητα, για να τα αποφεύγουν εφόσον δεν είναι σε θέση να τα διορθώσουν.
ΕΜΑΘΑ πως, όταν ερωτεύεσαι και αγαπάς πραγματικά τον άλλο, τότε γίνεσαι “τέλειος” στα μάτια του: όσα “στραβά κι ανάποδα” κι αν έχεις. Το πιο ανθρώπινο στοιχείο είναι να αποδέχεσαι τον άλλο γι αυτό που είναι. Όπως θα ήθελα κι εγώ να με αποδέχονται, όσο διαφορετικός κι αν είμαι.
ΕΜΑΘΑ ότι αγνοώντας ή υποτιμώντας τα καθημερινά γεγονότα, δεν τα αλλάζεις! Υπάρχουν πράγματα που μπορώ κανείς να αλλάξει (όπως τον εαυτό του, ή τον περίγυρό του). Υπάρχουν κι άλλα που δεν μπορεί να αλλάξει (διεθνής κατάσταση, καιρός…). Γιατί, λοιπόν, να στεναχωριόμαστε;
ΕΜΑΘΑ ότι, με το να είμαι  θυμωμένος συνεχώς με κάποιον ή με μια κατάσταση      -όπως η οικονομική κρίση- κάνω κακό μόνο στον εαυτό μου. Ο θυμός δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, διαβρώνει σιγά – σιγά κι ανεπανόρθωτα τα καλά που έχουμε. Μας αρρωσταίνει. Γι’ αυτό, αντιδρώ σ’ αυτόν με το να δραστηριοποιούμαι σε κάτι που λατρεύω.
ΕΜΑΘΑ ότι το φάρμακο για κάθε “ασθένεια”, σωματική ή ψυχική, δεν είναι ο χρόνος. Ούτε τα χάπια. Αλλά είναι η αγάπη, η φροντίδα -το νοιάσιμο του άλλου.
ΕΜΑΘΑ ότι η σωστή πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη ενός ατόμου, δεν προέρχεται από τις πολλές «πληροφορίες» του διαδικτύου ή τα likes, τις “μεταπτυχιακές” γνώσεις ή τις  εφήμερες “επικοινωνιακές” συναντήσεις μέσω των mass media. Συντελείται μόνο από τη “διά ζώσης” συναναστροφή με σοφότερα άτομα: είτε πρόκειται για απλούς ανθρώπους, είτε για σπουδασμένους “δασκάλους”.
ΕΜΑΘΑ πως πρέπει να προσέχω σε ποιον μιλώ και τί του λέω. Επειδή πολύ σύντομα θα μετανοιώσω για τον αυθορμητισμό μου “απολαμβάνοντας” και το τίμημα της επιπολαιότητάς μου!
ΕΜΑΘΑ ότι φιλίες, συνεργασίες, συμμαχίες και πολιτικές (αριστερές, δεξιές, φιλελεύθερες, σοσιαλιστικές κ.λπ.) είναι αναλώσιμες. Οι σχέσεις καθορίζονται συγκυριακά, ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα.
ΕΜΑΘΑ ότι η επαφή με το βιβλίο δεν είναι μόνο μια τρυφερή σχέση γνώσης των άλλων και ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας, αλλά κι ένας απέραντα ατέλειωτος κόσμος που δεν σου τον προσφέρει κανείς άλλος.
ΕΜΑΘΑ ότι η καλύτερη «καλημέρα», για τον καθένα που συναντώ, είναι ένα αυθόρμητο, πηγαίο, πλατύ χαμόγελο:  “συλλέγω” χαμογελαστές καλημέρες.
ΕΜΑΘΑ πως η ζωή είναι “ζόρικη πολύ”, αλλά και πως με τη δύναμη του Θεού, την αγάπη των ανθρώπων και την αλληλεγγύη, όλα ξεπερνιούνται.
ΕΜΑΘΑ ότι “εκφοβισμούς”, έμμεσους ή άμεσους, θα συναντάς σε κάθε βήμα της ζωής σου. Και, εδώ που τα λέμε, πραγματικός ηρωισμός σήμερα είναι, όταν πέφτεις να ξανασηκώνεσαι και να συνεχίζεις τον αγώνα… Το να αφήνεσαι έρμαιο των (οποιωνδήποτε) φόβων σου, χωρίς να εκφράζεσαι, σε οδηγεί  στην αδράνεια – την ηττοπάθεια.
ΕΜΑΘΑ πως όταν παραδίνεσαι στα “πάθη” σου, χωρίς να  τα ελέγχεις, τότε σώμα και νους κάποια στιγμή θα “διαμαρτυρηθούν”. Θα σε εκδικηθούν!
ΕΜΑΘΑ πως το να εκφράζεις τα συναισθήματά στα αγαπημένα σου πρόσωπα αξίζει να το κάνεις όσο ζουν αυτά. Οι μεταθανάτιες μνημοσύνες ίσως είναι “υπέροχες”, αλλά δεν ηρεμούν καμιά ψυχή, καμιά συνείδηση.
ΕΜΑΘΑ ότι η ανημπόρια στο σώμα και το νου έρχεται κάποτε αμετάκλητα σε όλους. Και το μόνο που την αναπληρώνει είναι ένα χάδι, μια ζωντανή παρουσία, η υπομονή, η αγάπη.
ΕΜΑΘΑ πως όλοι επιθυμούν τις κορυφές, αλλά η αληθινή ευτυχία βρίσκεται μόνο στο “ανέβασμα της σκάλας”.
ΕΜΑΘΑ ότι αντί να δίνεις συμβουλές, είναι πιο αποτελεσματικό να δρας. Ειδικά, όταν μια ζωή κινδυνεύει.
…ΕΜΑΘΑ, τελικά, πως, όπως λέει ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (στα “Carnets” του), αν θέλω να κατανοήσω τί σημαίνει η λέξη ευτυχία στη ζωή  “πρέπει να την εννοήσω ως ανταμοιβή, όχι ως στόχο”.
…ΚΙ ΕΧΩ πολλά να μάθω ακόμη !