Συνέβη στα Χανιά την Παρασκευή 04/10/2019, 03:47 τα ξημερώματα στην περιοχή του Κουμ Καπί: 3 μετανάστες που διαμένουν 6 μήνες στην πόλη μας, αναγκασμένοι να μένουν στο δρόμο, αφού πριν δυο μέρες τους έδιωξαν από παρακείμενο εγκαταλελειμμένο σπίτι όπου είχαν βρει καταφύγιο, ξυλοκοπήθηκαν από 6 μαυροφορεμένους και κουκουλωμένους άνδρες που έφτασαν στο σημείο με τρία μηχανάκια και ένα αυτοκίνητο -όλα χωρίς πινακίδες! Τις ίδιες μέρες συνέβησαν απόπειρες ξυλοδαρμού μεταναστών στη Ν. Χώρα και στο Κόκκινο Μετόχι. Σε όλες τις περιπτώσεις η οργάνωση και η πρακτική ήταν ίδια.
Όμως,
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…
πώς μπορείς να σηκώσεις το χέρι, πώς μπορείς να χτυπήσεις με μαδέρι τον Αλλον, τον διαφορετικό, όπως συνέβη στην πόλη μας. Είναι το τέρας του ρατσισμού που σου οπλίζει το χέρι, είναι το δηλητήριο του φασισμού που ανάγκασε και σένα τον ίδιο στο παρελθόν να στερηθείς την ελευθερία σου.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,
…δε θα σιωπάς την ώρα που συμβαίνουν τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα μπροστά στα μάτια σου, δε θα σκέφτεσαι «ευτυχώς δεν ήρθαν για μένα», όπως συνέβη με κάποιους απ’ τους αυτόπτες μάρτυρες του παραπάνω περιστατικού που κούρνιασαν πίσω από τη λευκή τους σάρκα, ξεχνώντας πως συχνά στο παρελθόν είχε έρθει και η σειρά των «νοικοκυραίων» να πληρώσουν με το ίδιο τίμημα.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,
…όταν αντικρίζεις τον ουρανό και ακούς τους ήχους αυτής της πόλης, δεν μπορεί παρά να τρομάζεις κάθε φορά που εκκωφαντικές ριπές των πολεμικών αεροπλάνων σου τρυπούν τα αφτιά και σου σκιάζουν τον ορίζοντα. Ξέρεις πολύ καλά πως αυτά είναι τα αεροπλάνα του θανάτου που έρχονται για ανεφοδιασμό στην πόλη μας πριν σπείρουν τις βόμβες τους στη γειτονιά της ανατολικής Μεσογείου.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,
…δεν μπορεί παρά να θυμάσαι πόσες και πόσοι από την οικογένεια σου υπέστησαν διωγμό, αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, πόσο πολύ πόνεσε ο τόπος αυτός από τους κατακτητές και πόσο πολύ πλούτισε από τους διαφορετικούς πολιτισμούς που υπήρξαν εδώ στο παρελθόν.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,
…θα θες όλα τα παιδιά του κόσμου να ’χουν ένα ποτήρι γάλα, μια στέγη κι ένα βιβλίο ανοιχτό όταν ξυπνάνε, δε θα εκμεταλλεύεσαι την ανάγκη του Αλλου για μεροκάματο, δε θα τον ξεζουμίζεις στην οικοδομή, στη γη, στα εστιατόρια, γιατί έχεις και εσύ δουλέψει στα χωράφια, σε χτύπησε και εσένα η κρίση, μετανάστευσε και εσένα το παιδί σου στο εξωτερικό για να βρει δουλειά (…αλλά ευτυχώς τώρα ήρθαν καλύτερες μέρες στα Χανιά της τουριστικής ανάπτυξης, μα συνάμα της κοινωνικής αποβλάκωσης και της συλλογικής αμνησίας…).
Αν θέλεις λοιπόν να λέγεσαι άνθρωπος δεν μπορεί πάρα την επομένη φορά που θα διαβάσεις μια τέτοια είδηση να σκεφτείς πως άνθρωποι από το Μαρόκο, τη Συρία, και από κάθε γωνιά της γης, παντρεμένοι ή όχι, με παιδιά ή χωρίς, επιλέγουν τη ζωή απέναντι στον θάνατο, αφήνουν πίσω τις οικογένειες τους και προσπαθούν να έρθουν στη “δημοκρατική” Ευρώπη αναζητώντας μια αξιοπρεπή ζωή, προσπαθώντας να συντηρήσουν τις οικογένειες τους και να παραμείνουν ζωντανοί.
Είμαστε ακόμη άνθρωποι;
Kοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών
