Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ, με τον κορωνοϊό, ανέδειξε αρκετές αλήθειες που οι ηγεσίες ανά τον κόσμο και οι οικονομικοί παράγοντες του διεθνούς συστήματος δεν θα ήθελαν ποτέ να παραδεχτούν.
ΠΡΙΝ και πάνω απ’ όλα, η πανδημία ανέδειξε την παράλυση της ηγεσίας των Ευρωπαίων. Ειδικότερα της Γερμανίας που πεισματικά αρνείται τις αυτονόητες ενέργειες για την οικονομική αντιμετώπιση μιας πρωτοφανούς πανδημίας που μόνο νεκρούς αφήνει πίσω της.
ΠΟΣΟΙ νεκροί τέλος πάντων πρέπει να καταγραφούν στην Ε.Ε., ώστε να συνέλθουμε; Μήπως εκείνες οι 200.000 που λέει ο ανεκδιήγητος Τραμπ για να πούμε ότι “κάναμε πολύ καλή δουλειά” και δεν φτάσαμε στο εκατομμύριο; Και γιατί να μην ενεργήσουμε εκ των προτέρων, ώστε να σώσουμε κι αυτές τις 200.000; Τόσο πολύ μετράει η Οικονομία τους; Πού είναι εκείνο το βερμπαλιστικό σύνθημα “Πρώτα ο άνθρωπος” του δήθεν ευρωπαϊκού, κατ’ επέκταση και αμερικανικού, ουμανιστικού πολιτισμού;
Τάτσι-μίτσι-κότσι. Μου κάνει εντύπωση πόσο πολύ μοιάζουν. Είναι σίγουρο πως δεν έχουν κάποια συγγένεια, αφού όπως γνωρίζουμε η ”σκούφια” του Τραμπ κρατάει από Ιρλανδία, αν δεν κάνω λάθος.
Γίνεται κάθε προσπάθεια στην Δύση, αλλά και αλλού, και πράγματι ο άνθρωπος μπαίνει πάνω από την οικονομία, οι ψηλοί αριθμοί θανάτων δεν οφείλονται στο πως έχει προτεραιότητα η οικονομία αλλά στα όρια που υπάρχουν στην καταπολέμηση της επιδημίας αυτής και σε λάθος στρατηγικές σε κάποιες χώρες. Δεν είναι όμως η οικονομία ο παράγοντας που βάζει τα όρια, προσωπικά βρίσκω αυτό το γεγονός συγκλονιστικό. Ο Τράμπ απλά φοβάται πως θα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και θέλει να προφυλαχτεί από πριν, λέγοντας πως θα μπορούσαν χωρίς αυτόν να είναι εκατομμύρια. Είναι όμως ηλίθια η τακτική του, γιατί κανείς αρχηγός κράτους δεν μπορεί να λέει πως 200 000 νεκροί είναι μια επιτυχία.