Αυτή τη φορά με τη νέα του ποιητική συλλογή «α ΓΕΡΩΧΟ ΝΟΗΣΗΣ Και ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ» ο εκλεκτός φίλος Δημήτρης Κακαβελάκης, χωρίς πολυλογίες με γεμάτη νοήματα ,κοφτερή και μεταλλική ποιητική γλώσσα και ουσιαστικές εμπειρίες κατάφερε να ανεβάσει την ιδιότυπη νεοϋπερρεαλιστική ποίηση, την οποία θεραπεύει εδώ και πολλές δεκαετίες, στο μεσουράνημα (Medium Coeli).
Μια ποίηση που αποδομεί συστηματικά την έκφραση και τονίζει «μαζί με τις οραματικές διαστάσεις των φθόγγων» και συλλαβών της γλώσσας, για να απολήξει σε επίπονο ποιητικό καταστάλαγμα μέσα από τη συνεχιζόμενη σύγκρουση και ανάπλαση του φαντασιακού και του πραγματικού κόσμου.
Ο ίδιος χαρακτηρίζει την ποιητική του αυτή συλλογή, την οποία αφιερώνει στο φιλόσοφο Γεώργιο Καψωμένο που του «δίδαξε φιλοσοφία και τον Χριστιανικό Σοσιαλισμό» , «εξόχως δύσκολη» γιατί «το στάδιο πλέον της ποίησης είναι μέσα στα πλαίσια μιας καινούργιας πραγματικότητας μέσα από όλες τις άλλες πραγματικότητες. Αν όμως δεν υπερβεί αυτές τις καθημερινές πραγματικότητες τότε δεν μπορεί να έχει καμία υπερουσία και υπεραξία».
Πράγματι στο έργο του αυτό ο Δημήτρης Κακαβελάκης, δεινός χρήστης με το επιτήδειο λεκτικό συλλαβιστικό ανακάτωμα της γλώσσας, πετυχαίνει να διεισδύσει στα άδυτα σε βάθος, ύψος και πλάτος της γεμάτης με «ουσίες», «παρουσίες» και «απουσίες» αγέρωχης νόησης και να αναζητήσει τον τροχιοδρομικό «μίτο» και τα «βέλη» προκειμένου να κατασταλάξει στη «Λάμψη» κάθε αστραπής των θετικών συνισταμένων της διανόησης, κατανόησης, μετανόησης, ανανόησης και επινόησης και να συγκρουσθεί με την ακίνδυνη «βροντή» των αρνητικών της παρανόησης, αντινόησης και ανόησης. Αυτή η διείσδυση του ποιητή ξεδιακρίνει τη νόηση από την αίσθηση, γεγονός που είναι θεμελιώδες αξίωμα του «φιλοσοφικού στοχασμού» του οποίου πατέρας ήταν ο Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης. Πράγματι η διάκριση αυτή αποτελεί όρο της διαφοροποίησης του έλλογου ανθρώπου και του άλογου ζώου. Ο άνθρωπος είναι προικισμένος με την ικανότητα του «ξυνιέναι» δηλαδή της κρίσης «περί αφανέων» και τα ζώα του «αισθάνεσθαι».
Μόνο η πολυπλοκότητα και η τυρβώδης ροή της ποιητικής γραφής του Δημήτρη Κακαβελάκη θα αναδείξει το «ποιο μυστηριώδες γνώρισμα της νόησης», τη συνείδηση. Αυτή η γραφή θα αναγνωρίσει το «α-ΓΕΡΩΧΟ» της νόησης ως πνευματική λειτουργία σύγκρισης, ανάλυσης, συνδυασμού, σύνθεσης ορισμού και ταξινόμησης του περιεχομένου της συνείδησης, όπως τη θέλει ο ακαδημαϊκός εκπαιδευτικός Νικόλαος Εξαρχόπουλος. Έτσι θα επιβεβαιώσει το απαύγασμα της νόησης το «λόγο» του θεού του Ηράκλειτου και μετέπειτα των στωικών ως απρόσωπη δύναμη που διέπει το σύμπαν και είναι πανταχού παρούσα και την ευαγγελική ρήση «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος».
Το μακρόηχο και συνεχές λόγω του συλλαβισμού , «ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ» , από στάση ανυπαρξίας, έλλειψη σημασίας, ενδιαφέροντος, αξίας και σχέσης ο Δημήτρης Κακαβελάκης με το ποιητικό του μαγικό ραβδί το μεταμορφώνει σε «ιδέα» κατά το πρότυπο του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου του «μονισμού» Παρμενίδη . Ιδέα που
«Με θύελλες κυματικές
προχωρεί στο συνεχές του διαπερασμού
και επιχωρεί στο ασυνεχές του διαμοιρασμού…
στις εξουσίες
με τα ανδρόνια τα γλουόνια
τα νετρόνια τα ποζιτρόνια
που όλα μαζί υψώνουν νέους βωμούς
λατρείας στο υπέροχο τίποτα
που
περιέχει
τα πάντα».
*Γεωπόνος ερευνητής
