Δασκαλογιάννη Μάρτυρος… …Και λοιπών…

Ισαύρου, Μανουήλ, Σαβήλ, μαρτύρων, στο εορτολόγιο της 17ης Ιουνίου. Την ίδια μέρα στα 1771, ο Ιωάννης Βλάχος, προσφέρει τον, πρώτο τη “μαρτυρική τάξει”, θάνατο της Νήσος… Και κατακτά την αθανασία…
Οχι, δεν θα μείνω μόνο σ’ αυτό το ανοσιούργημα του μαρτυρικού θανάτου του ανδρός.
Σ’ αυτή τη “Θεία εκδορά”, το φριχτό τέλος του Σφακιανού επαναστάτη, που την εγκολπώθηκε η Κρήτη, και την ταξιδεύει, διάδημα πολύτιμο, στην Ιστορία της…
Οχι, δεν θα μιλήσω επί πλέον, για τη μάνα που έζησε πάνω στα φύλλα της καρδιάς της τον ανείπωτο πόνο, βιώνοντας τη δική της “εκδορά” των έσω…
Οχι, δεν θα σταθώ επί πλέον στον θάνατο των συντρόφων του παλληκαριού, που στοιχήθηκαν πίσω από τη δική του χάραξη, στα πεπρωμένα της Λεβεντογέννας!
Οχι, δεν θα σχολιάσω εμπνευστικά την αγανάκτηση και την οδύνη του, όταν συνέλαβαν τα δύο κορίτσια του οι βάρβαροι… Η Μαρία κι η Ανθούσα  στα χέρια των ανοσιουργών!
Οχι, δεν θα αναγνωρίσω μόνο τη γενναιοδωρία του αποφασισμένου, να διαθέσει όλο του το βιος και το ρίσκο για τους αγαπημένους του, στα ενδεχόμενα του χαμού… Ούτε ακόμη στο τουρκικό βόλι που πλήγωσε τη λατρεμένη του σύντροφο…
Θέλω ακόμη, κυρίως, να σταθώ στον αδερφό του Δασκαλογιάννη. Στον αδερφό του Κρήτα ταγμένου στη θυσία, περί την Κρήτη, περί της Ελευθερίας της!
Τον αδερφό του, τον Νικόλαο… Σ’ αυτό τον αδερφό, που, ανήμπορος, δέσμιος της φρίκης και του τρόμου, καθορούσε κάθιδρος, ωχρός κι ανταριασμένος, το ανήκουστο έγκλημα…
Τον “τρόπο” του αδερφικού θανάτου.
Στο Μεϊντάνι του Κάστρου, σε θέα κοινή, οι αβάσταχτες εικόνες μιας ασχημίας που υπερέβαινε ενίοτε τον πόνο της τραγωδίας…
Εκείνες τις άγριες στιγμές του τιμήματος της Αγιοσύνης, με την προσωπική Σταύρωση του Γιου της Κρήτης…
Εκείνου που σημάδεψε όχι μόνο τον Κρητικόν αιώνα του με την καθόλου ιστορική ροή των αιμάτων, για τη Λευτεριά της μικροπατρίδας, μα και τον μέλλοντα χρόνο με συνάφειες Τιμής.
Ο Νικόλαος, λοιπόν, “κομμάτι” αποκομμένο από το “αδελφικό όλον”, σάρκα από τη σάρκα του και αίμα  του αιμάτου ενός εθνομάρτυρα, έβλεπε, και αυτός, το μαρτυρικό τέλος, το ανήκουστο δράμα! Και, και δεχόμενος αυτό τον καταλύτη της αναλγησίας δεν άντεξε!
Και παραφρόνησε!
Δεν έδωσε το ευγενέστερο των υγρών στη βιολογική οντότητα του ανθρώπου, το ΑΙΜΑ! Ούτε στάλα! Εδωσε όμως, μέχρι στάλα, όλο το “έλλογο αίμα” του!
Κατέθεσε κι εκείνος την τραγική του παράκρουση στην Υπόθεση της Μεγαλονήσου.
Μπροστά στο αβάσταχτο θέαμα του Ιστορικού Δράματος, συνειδητό και ψυχή και μυαλό, συγκροτημένα και συγκερασμένα στο σώμα και στο ιερό ψυχοπνευματικό σύμπαν, αποσυντίθενται. Τελεσίδικα, οριστικά, αιφνίδια…
Απώλεσε ο αδερφός το νου του.
Εκεί, θέλω να σταθώ, μ’ ένα φωτισμό που θα στραφεί από τον μάρτυρα της Κρητικής Πίστης, σε μιαν όσια “δευτερογένεια” (;) (!) που, ενδεχομένως, η τιμητική αναφορά, δεν σταματά. Ως, ως ο πόνος του νόα που μαχαιρώνεται, που διαρρηγνύεται, και που, δια-σαλεύεται “αοράτως αιμάσσων”…, να μην είναι ΘΑΝΑΤΟΣ!
Του νόα που χάνει οριστικά την ταυτότητά του… Την ακεραιότητα, τη σκέψη, τη μνήμη, τα ιδιώματα… Εκείνα τα τίμια Δώρα εκ Θεού, αδιανέμητα, ευλογημένα, κι αποκλειστικά!
Αυτό το πικρό γεγονός ήθελα, κατ’ ελάχιστον, να “φωτίσω”.
Την παράκρουση του αδερφού. Την τρέλλα του. Εκείνο τον “σεμνόν οβολόν” στο Μέγα Ζητούμενο της Μεγαλονήσου. Τη Λευτεριά της…
…Δεκαεφτά του Ιούνη… Δυόμισι αιώνες μετά… Η Κρήτη κλίνει τις ηλιόλουστες κορυφές των Σφακιανών ορέων της, το κατά πρώτον, στην Ωραία Μνήμη του Παιδιού της… Ενός “Ηλιου” που πάντα θα θερμαίνει την Ιστορική της υπόσταση…
Οχι μόνο τις Σφακιανές κορυφές.