ΚΑΠΟΤΕ λέγαμε πως ο Αύγουστος είναι ο πιο ήρεμος και γλυκός μήνας του χρόνου. «Αύγουστε καλέ μου μήνα, νά’ σουν δυο φορές το χρόνο», ο λαϊκός χαρακτηρισμός του. Και έτσι περίπου ήταν…
ΣΗΜΕΡΑ, δεν είναι καθόλου έτσι. Όσο κι αν κρατάει ακόμη μερικά κατάλοιπα «καλοσύνης», οι μνημονιακός Αύγουστοι είναι πια από τους σκληρότερους μήνες της ζωής μας όπως και οι άλλοι: φόροι επί φόρων, Εν.φ.ι.α, ανεργία, μετανάστευση νεανικών γερών μυαλών, προσφυγικό, καύσωνες, τροχαία με θύματα νέους, εγκληματικότητα κ.λπ. Και κυρίως διάψευση προσδοκιών δεκαετιών.
ΠΟΛΛΟΙ δεν διστάζουν να μιλήσουν ακόμη και για «μελαγχολία του Αυγούστου» κάτι που, πριν μόλις λίγα χρόνια, θα ήταν αδιανόητο! Πρόκειται για μια μελαγχολία που δεν έχει να κάνει μόνο με τη σωρεία κακών ειδήσεων από όλο τον πλανήτη, αλλά και με τη μετάλλαξη του Αυγούστου σε μήνα σοβαρών καθημερινών γεγονότων.
ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ κλίμακα, «η μελαγχολία του Αυγούστου είναι κάτι σαν τη μελαγχολία του απογεύματος της Κυριακής, η οποία, όμως, εν προκειμένω, κρατά για ένα μήνα»! Τα παραπάνω δήλωσε ο διευθυντής ψυχιατρικής του Ιατρικού Κέντρου του Γουέστσεστερ Στίβεν Φερνάντο μιλώντας πρόσφατα στο New York Magazine. Μάλιστα, όπως λέγεται, υπάρχει και ιατρική εξήγηση του φαινομένου. Αυτό που αποκαλείται μελαγχολία του Αυγούστου δεν είναι παρά μια εποχική συναισθηματική διαταραχή.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ πως η μεταβατική περίοδος που ζούμε σε παγκόσμιο επίπεδο, φέρνει μαζί της συναισθηματικές αλλαγές καθώς και συμπεριφορικές. Ήδη είχαμε επισημάνει σε προηγούμενο σχόλιό μας την επιθετικότητα που απλώνεται ολοένα και σε περισσότερα κοινωνικά στρώματα. Η «νέα εγκληματικότητα» είναι τόσο κοντινή μας, η ανασφάλεια είναι τόσο πια δεδομένη, που κανείς μας δεν γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα. Για όλο τον κόσμο.
ΑΛΛΟΙ καιροί, κλιματικές καταστροφικές αλλαγές, ανίκανοι και στενόκαρδοι πολιτικοί ηγέτες, πληθώρα φυσικών καταστροφών… Γιατί, λοιπόν, να μη «μελαγχολήσει» κι ο Αύγουστος;
