Ασπρο-γαλάζιο το πουλί εδώ, στην Ειδομένη…

«Μαύρο πουλί εκάθισεν εις το Νεκροταφείο/ και κελαηδεί λυπητερά και παραπονεμένα./ Μανόλη μου Κατσίγαρη άξιο μου παλληκάρι/ η μαύρη γης σε χαίρεται εις τη Μακεδονία/ Κλαίει σε ο Νίππος κλαίει σε κι η επαρχία όλη./ Για σένα είναι τα βουνά τ’ Αποκορώνου μαύρα,/ για σένα είν’ η ταραχή για σένα η αντάρα». Να τραγουδήσω εκεί μόνος το τραγούδι που άκουγα να το τραγουδεί στα μικράτα μου ο Πέτρος ο Κατσαμάς σε χαρές, στεντορεία τη φωνή, όρθιος στην κεφαλή της τάβλας, η πρώτη μου σκέψη. Εκεί μόνος, μέρα μεσημέρι, μπροστά στην προτομή του, στην έρημη πλατεία της Ειδομένης του Κιλκίς, ένα τσιγάρο δρόμος, απ’ τα σύνορα με τα Σκόπια. Το έκανα, αφού έμεινα πρώτα σιωπηλός για ένα περίπου λεπτό. Ισα-ίσα που έβγαινε η φωνή μου, Εκείνος όμως, είμαι σίγουρος ότι με άκουγε…

Μια απ’ τις πολύ δυνατές συγκινήσεις που ένιωσα κατά τη διάρκεια της τελευταίας επίσκεψής μου στη Μακεδονία, στο Σκρα για την επέτειο των 100 χρόνων απ’ την ομώνυμη μάχη και στη Βέροια, για την παρουσίαση του ποιητικού μου έργου (12-14 Μαΐου τ.ε.) και η “συνάντησή” μου με τον ένα απ’ τους δυο “θρύλους” των παιδικών μου χρόνων, τον Μανόλη Κατσίγαρη, (ο άλλος ήταν ο πρόγονός μου, ο οπλαρχηγός των Κρητικών Επαναστάσεων Θεοκλής Νικ. Κακάτσης), στα μέρη που έδρασε. Σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, όταν επιστρέφοντας απ’ το Σκρα και πηγαίνοντας για Πολύκαστρο, συνειδητοποίησα ότι περνούσαμε έξω απ’ την Ειδομένη, όπου, όπως είχα ακούσει είναι η προτομή του. Σιγά που θα αρνιόταν ο “οδηγός” μας να κάνει μια παράκαμψη για το χατήρι μου…

Μανόλης Κατσίγαρης ή Καραμανόλης. Από το Νίππος Αποκορώνου. Ο πρώτος απ’ τους ιδιώτες αρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα. Κι αν έχω ακούσει και διαβάσει για τη δράση του. Κι αν “άκουσα” τα διπλά και τα τρίδιπλα να μου “λένε” τα γύρω μέρη, τα μέρη που έδρασε, στα εξήντα περίπου δευτερόλεπτα της σιωπής μου, μπροστά στην προτομή του! Τι καλά να βρισκόταν κάποιος να έγραφε ένα μυθιστόρημα με κεντρικούς ήρωες αυτόν και την ηρωική δασκάλα Αικατερίνη Χατζηγεωργίου που δολοφόνησαν οι κομιτατζήδες… Οσμή ευωδίας απ’ τις δάφνες του Νιππιανού Αι-Γιώργη, του Δαφνίτη! Ασπρο – γαλάζιο το πουλί εδώ στην Ειδομένη… Τι τραγούδι κι αυτό της μακεδονίτικης γης, μετά το δικό μου!

Ο φίλος μου ο Ιντος απ’ τη Γουμενίσσα
«Να σε πηγαίνει με το αυτοκίνητο του απ’ την Αξιούπολη στη Βέροια, ένας απ’ τους γκαρδιακούς σου φίλους, ο και συνάδελφος σου στη Δασκαλοσύνη, ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας Χρήστος Ιντος, μέσω Γουμένισσας, όπου κατοικοεδρεύει, ξεναγώντας σε στα “Μυστικά του Βάλτου”, είναι κι αυτό ευλογία»… Μια απ’ τις πολλές “ευλογίες” που “αξιώθηκα” κατά την προαναφερθείσα επίσκεψή μου στη Μακεδονία, όπως έγραψα και στις “Στάσεις” της προηγούμενης Παρασκευής 25 Μαΐου.

Να συμπληρώσω, προσθέτοντας δύο ακόμα απ’ τις πολλές ψηφίδες της ίδιας περίπτωσης. Και να σε περιμένει στο Σκρα, στην εκκλησία του Αι-Δημήτρη, όπου έγινε η επίσημη δοξολογία για την 100η επέτειο απ’ τη Μάχη στο Σκρα Ντι Λέγκεν (Ανθος εκ Βάθρων) έτοιμος να σου μιλήσει για οτιδήποτε σχετικά, επίσης είναι ευλογία… Και να κάθεστε στην κεντρική πλατεία της Γουμένισσας και να σου λέει λεπτομέρειες για τη “στρατοπέδευση” της Μεραρχίας Κρήτης στο Κοτζά – Ντερέ, όπου το ξενοδοχείο που έμεινες δυο μέρες, επίσης είναι ευλογία…