ΣΤΗ διεθνή διπλωματία δεν χωρούν ερασιτεχνισμοί! Πληρώνονται ακριβά κι ανεπανόρθωτα. Οι διπλωμάτες καριέρας και τα γεράκια των συμφερόντων που κρύβονται από πίσω τους καραδοκούν.
ΑΛΛΑ κι ο διπλωματικός χρόνος (χρόνος διαπραγματεύσεων) δεν έχει καμιά σχέση με το χρόνο του ρολογιού μας. Ετσι, ο πραγματικός πολιτικός χρόνος δανειστών και Ελλήνων διαπραγματευτών, αφού εξαντλήθηκε ανεπιτυχώς, εδώ και 5 μήνες, τώρα στην Ελλάδα έχει βραχυκυκλωθεί στον «κομματικό» χρόνο: μιας ζύμωσης, δηλαδή, εις το διηνεκές και στο επ’ άπειρον μεσσιανικών ιδεοληψιών. Πιθανόν ευθυνών ή και αναστοχασμού. Με θύμα μια ολόκληρη χώρα…
Ο ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΣΜΟΣ του κυβερνώντος κόμματος φάνηκε από την προεκλογική περίοδο. Δεν ήταν μόνο τα συνθήματα, ούτε μόνο το αλαλούμ των δηλώσεων των στελεχών του. Δεν ήταν επιπλέον η άγνοια (;) του κινδύνου του πώς κυβερνά μια «αριστερά», ούτε η εν γένει προεκλογική κομπορρημοσύνη του κ. Τσίπρα, με τις «κρητικές λύρες και τα νταούλια που θα παίζουν και θα χορεύουν όλες οι αγορές».
ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ήταν οι προκλητικοί και διόλου διπλωματικοί χαρακτηρισμοί των αντίπαλων συνομιλητών ως «τοκογλύφων» δανειστών (άσχετα αν στην πραγματικότητα είναι). Ήταν επισης, οι ατέλειωτες οικονομικές θεωρίες «μας», όπως και οι προσβολές για το ρόλο εκάστου των εταίρων. Υπήρχε μεγάλη αυτοπεποίθηση από πλευράς μας, αλλά και ασύγγνωστη υποτίμηση της δύναμης και της θέσης ισχύος του αντιπάλου.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ σήμερα αποδεικνύεται δραματικά ότι, όλο το προεκλογικό (και μετεκλογικό) σκηνικό που είχε στηθεί από την ηγετική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, ήταν μια «άπειρη» στην τέχνη του κυβερνάν ομάδα. Αγνοούμε σε τι απέβλεπε (και που πραγματικά αποβλέπει) η απίθανη παρελκυστική τακτική στο θέμα μιας ουσιαστικής διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς». Αν ήταν τόσο σκληροί οι όροι, δεν θα έπρεπε ευθύς εξαρχής να τεθούν στη Βουλή αλλά και υπόψη του λαού;
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ εκμεταλλεύτηκε και πολύ σωστά, την τρωθείσα υπερηφάνεια του ελληνικού λαού, το πληγωμένο φιλότιμό του, την απέραντη πτωχοποίησή του, την ανεργία των νέων κ.λπ. Όχι όμως με εκείνη την πειστικότητα που θα απέφερε θετικά αποτελέσματα. Διότι κάθε υπουργός των 19 χωρών της Ευρωζώνης ευνόητον ότι θα υποστήριζε με τη σειρά του –και λογικά- τα συμφέροντα της χώρας του. Βλέπετε δεν υπάρχει «κοινό ταμείο αλληλοϋποστήριξης» των λαών, ούτε κοινή οικονομική ευρωπαϊκή πολιτική.
ΤΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ οικονομικά χάσματα μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης φάνηκαν με την ελληνική κρίση σε όλο το μεγαλείο τους. Αυτό που φάνηκε σ’ εμάς περισσότερο είναι η έλλειψη μιας πολιτικής βούλησης για μεταρρυθμίσεις. Που δεν γίνονται. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση.
ΤΩΡΑ, στο σημείο «μηδέν» που βρισκόμαστε, με κλειστές τις τράπεζες, τις εικόνες απείρου κάλλους με τους συνταξιούχους και το άδειασμα κάθε ψυχικού σθένους μας, οφείλουμε τουλάχιστον να επιδείξουμε μια έσχατη διπλωματική ευελιξία: μακριά από ανεπιτυχείς τακτικές «δημιουργικής ασάφειας», μακριά από «ηρωικές» αποστροφές τύπου «Κούγκι». Η ψυχραιμία και η λογική, η προσαρμοστικότητα και ο ρεαλισμός, ουδέποτε απογοήτευσαν τους εχέφρονες. Εκτός κι αν…
