Αν η αποχή ήταν κόμμα, θα είχε… κερδίσει. Τα ποσοστά της αποχής στη χθεσινή εκλογική αναμέτρηση ήταν γύρω στο 45%. Σχεδόν οι μισοί εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι δεν πήγαν να ψηφίσουν. Το εύκολο είναι να αποδώσουμε σε αδιαφορία… για τα κοινά αυτό το ποσοστό. Και ίσως να ισχύει σε έναν βαθμό. Σε μεγάλο βαθμό, όμως, το ποσοστό της αποχής έχει και άλλες αναγνώσεις.
Φανερώνει, ίσως, την απογοήτευση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού από τα κόμματα και τις κυβερνήσεις. Στο κάτω – κάτω ένας πολίτης που τα έχει χάσει όλα, στην Ελλάδα των μνημονίων, ίσως συνειδητά επέλεξε να μην ψηφίσει θεωρώντας πως δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει. Ενας νέος που έχει δικαιολογημένη αβεβαιότητα για την επαγγελματική του αποκατάσταση, ίσως επέλεξε με την αποχή να στείλει μήνυμα αμφισβήτησης προς κόμματα και πολιτικές.
Οι εκλογές, ωστόσο, οδήγησαν, όπως φάνηκε αργά τη νύχτα, σε νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Και επειδή δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για τη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία, απαιτείται, επιτέλους, σοβαρή δουλειά. Για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της μέσα στην Ευρώπη, να στηριχθούν τα θύματα της κρίσης και να ανακτήσει η πολιτική τη χαμένη της αξιοπιστία. Για να στηριχθεί η εκπαίδευση και ο πολιτισμός που περνάνε τη δική τους μεγάλη κρίση σε τούτους τους δύσκολους καιρούς.
Χωρίς αποκλεισμούς, διαιρέσεις και αντιπαραθέσεις άλλων εποχών.
Οι πολιτικές δυνάμεις που θα συγκροτήσουν τη νέα κυβέρνηση έχουν μεγάλη ευθύνη απέναντι στον τόπο και την κοινωνία. Και πια δεν υπάρχει ούτε λεπτό για… χάσιμο.
Διαφορετικά, θα αυξηθεί και άλλο το κόμμα της… αποχής.
