Μείζον θέμα στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ενωση εν έτει 2017 είναι η απασχόληση των νέων και η διαμόρφωση πολιτικών αντιμετώπισης της φτώχειας.
Στην ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής διαβάζουμε μεταξύ άλλων ότι «η αρμοδιότητα για θέματα απασχόλησης και κοινωνικής πολιτικής εναπόκειται κατά κύριο λόγο στις εθνικές κυβερνήσεις. Η χρηματοδότηση της ΕΕ στηρίζει και συμπληρώνει τις προσπάθειές τους.
Για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της γήρανσης του πληθυσμού, η κοινωνική πολιτική και η πολιτική απασχόλησης της ΕΕ έχουν ως σκοπό: να διευκολύνουν τη μετάβαση από το σχολείο στην εργασία, να διευκολύνουν την εξεύρεση εργασίας, να εκσυγχρονίσουν τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, να διευκολύνουν τη διακίνηση των εργαζομένων εντός της ΕΕ, να μειώσουν τη φτώχεια, να προστατεύσουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες».
Καλά όλα αυτά. Ποιος αμφιβάλλει;
Μόνο που όταν οι μισθοί περιορίζονται, οι φόροι αυξάνονται και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις συρρικνώνονται, τότε μοιραία η απασχόληση περιορίζεται και ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται…
Πως μπορεί να μιλάμε για ανάπτυξη όταν οι μισθοί μειώνονται και πολλοί νέοι βρίσκονται σε αδιέξοδο;
Η στήριξη των ευρωπαϊκών αξιών προϋποθέτει πολιτικές πιο φιλικές στις κοινωνίες που συνθέτουν την Ευρώπη, οικονομικές πολιτικές που θα μειώσουν τις ανισότητες και θα διευρύνουν την Δημοκρατία και το λεγόμενο ευρωπαϊκό κεκτημένο, μέσα στο κοινό μας σπίτι, δηλαδή στην Ευρώπη!
Με άλλα λόγια, προϋποθέτει πολιτικές στήριξης των ανοιχτών κοινωνιών και εν τέλει των ίδιων των δικαιωμάτων των πολιτών και της νεολαίας…
