Απ’ του Πύργου τη κορφή οι κόσμοι που βγορίζουν,
είν´πέλαγα π´απλώνουντε όσπου η ματιά στερεύει.
Είν´οι γκρεμνοί με ρεματιές τ´ απάτητα χαράκια,
οι βιόλες που ανθίζουνε και οι κορφές που στέκουν.
Η γαλανή η θάλασσα με τα θαλασσοπούλια,
κι´οι αετοί που χάνουντε εις´τ´ουρανού τσ´αβίσους.
Το έμπα έβγα των καιρών μόύλα τα κατακαίρια,
και των πουλιών το λάλισμα απού γλυκά μαγεύει.
Απ´του Πύργου τη κορφή οι κόσμοι που βγορίζουν…
