Ανεκπλήρωτα και ανεπίδοτα…

Θα λες πάντα μέσα σου, καθώς θα κοιτάς παλιές φωτογραφίες ή θ΄ αναπολείς το παρελθόν: «Τι όμορφος που ήμουν πριν δέκα χρόνια!», «Πόσο νέα φαινόμουν τον καιρό εκείνο!», «Τι καλά που ήταν όλα τότε!!»
Kι εκεί που θα νοσταλγείς τους πάντες και τα πάντα, θα ‘ρχονται τ’… «ανεκπλήρωτα» των χρόνων που πέρασαν, να σου θυμίσουν δυστυχίες, ατυχίες, απώλειες.
Και θα σε βασανίζουν αυτά που μπορούσες να κάνεις, μα δεν έκανες!
Πιο πολύ απ’ όλα, αυτά που μπορούσες να δώσεις, μα δεν έδωσες!
Ενα φιλί που θα δήλωνε αγάπη ή θα επιβράβευε…
Μια παρηγορητική αγκαλιά…
Ενας καλός λόγος που δεν ειπώθηκε τη στιγμή που ήταν αναγκαίος…
Εκείνο το σέτ ποτήρια του βερμούτ -δώρο γάμου- που αρνήθηκες να χαρίσεις στον αγαπημένο αδελφό που λίγο μετά πέταξε κι έφυγε για πάντα από κοντά σου…
«Ανεπίδοτα» όλα τους, γυρίζουν συχνά απ’ το παρελθόν για να μας θυμίσουν τόσα και τόσα…
Σαν κι εκείνη την Πρωτοχρονιάτικη καρτούλα!
Ένα κομμάτι χαρτόνι ήταν στην αρχή…
Κόπηκε κατάλληλα, βάφτηκε στα χρώματα της χαράς, κι εκεί στη μέση του πρώτου φύλλου της κολλήθηκε φωτογραφία μαμάς και κορών από μια παλιότερη, ευτυχισμένη τους στιγμή.
Κομμένη σε σχήμα καρδιάς!
Στο κέντρο της οποίας ποζάρουν κάτω απ’ τα μικρά Αη-Βασιλάκια του φόντου, χαρούμενες και χαμογελαστές, ντυμένες κι οι τρεις με τα καλά τους. Στην άλλη άκρη του χαρτιού η ευχή: «Καλή χρονιά αγαπημένε μας! Σε λατρεύουμε και θα είμαστε για πάντα κοντά σου!!»
Μπήκε η κάρτα σ’ όμορφο φάκελο και φυλάχτηκε σε συρτάρι για να δοθεί τη μέρα της γιορτής…
Μπήκε, μα δεν βγήκε από εκεί όταν έπρεπε!
Για να μην φέρει συγκίνηση…
Να μην ταράξει…
Να μη ραγίσει κι άλλο η πολλή αγάπη τους την ήδη καταρρέουσα καρδιά του πατέρα!
Ανεπίδοτη κι αυτή, στέκει τώρα παραπονεμένη σ’ ένα ράφι, για να θυμίζει μεγάλες χαρές, αλλά και μεγάλες λύπες…